Υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος το οποίο δε θεωρεί ως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό προσωπικότητας ενός πολιτικού το να είναι ικανός, αλλά να νοιάζεται για αυτούς. Αφήνω έξω από τη συζήτηση τη μερίδα αυτών που το κοιτά καθαρά ωφελιμιστικά και άμεσα (τι έχεις να μου δώσεις προσωπικά για να σε ψηφίσω), και κρατώ μια άλλη μερίδα, μεγαλύτερη, που επιθυμεί να έχει ένα δίχτυ ασφαλείας, έναν ώμο να ακουμπήσει, κάποιος να ακούσει τα προβλήματά τους και να τους βοηθήσει, όχι όμως ως απευθείας προσωπική συναλλαγή αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Είναι αυτοί που είναι κυρίως στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τα βγάζουν με δυσκολία πέρα. Και σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία αλλά και αυτή στην οποία τώρα εισερχόμαστε, γίνονται όλο και περισσότεροι. Όσοι ψηφοφόροι αυτής της κατηγορίας τοποθετούν την οικονομία πολύ υψηλότερα από τα άλλα θέματα ψηφίζουν κυρίως αριστερά κόμματα. Επίσης, ειδικά στην Ελλάδα, τα αριστερά κόμματα είναι εκείνα που έχουν βρεθεί δίπλα τους μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες.
Όταν λοιπόν ένα κόμμα, ή μια παράταξη θεωρείς πως σε στηρίζει τότε κι εσύ, έστω και ασυναίσθητα, την υποστηρίζεις. Πόσο μάλλον όταν θεωρείς πως έχει πιθανότητες να κυβερνήσει και άρα όχι απλά να πιέσει ώστε εσύ να είσαι σε καλύτερη θέση στο μέλλον αλλά να κάνει τις αλλαγές πράξη. Αυτό δεν είναι κάτι μεμπτό προφανώς, είναι θεμιτό. Το ζήτημα που δημιουργείται στην Ελλάδα είναι το ότι το αριστερό αυτό κόμμα που μπορεί να βοηθήσει αυτή την ομάδα πολιτών ανήκει στη ριζοσπαστική αριστερά. Η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα, εν μέσω κρίσης και υπό την καθοδήγηση ενός ηγέτη που είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν έναν πολιτικό να φαίνεται ως χαρισματικός μέσα στην κρίση, κατάπιε την παραδοσιακή αριστερά. Οι ομάδες ψηφοφόρων που ζητούσαν κάποιον να νοιαστεί για αυτούς μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι πως η ριζοσπαστική αριστερά εκτός από το ενδιαφέρον για τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους, αληθινό ή όχι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, φέρνει μαζί της και τις θέσεις της σε άλλα θέματα οι οποίες, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δε βρίσκουν σύμφωνη την πλειοψηφία αυτών των ψηφοφόρων.
Ένα από αυτά τα ζητήματα είναι το μεταναστευτικό. Όπως έχω επανειλημμένα γράψει, η ανησυχία για το μεταναστευτικό (όπως και για την εγκληματικότητα) τέμνει οριζόντια το εκλογικό σώμα. Δεν είναι προνόμιο των δεξιών ψηφοφόρων. Η ριζοσπαστική αριστερά στο συγκεκριμένο θέμα έχει απόψεις που βρίσκονται απέναντι στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας αλλά κυρίως απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφίας της ομάδα των ψηφοφόρων που ανέφερα πιο πάνω. Επειδή όμως για αυτούς η οικονομία είναι το κύριο ζήτημα, είτε παραβλέπουν τη διαφωνία στο μεταναστευτικό είτε πείθουν τους εαυτούς τους να συμφωνήσουν με τη θέση του κόμματος που νοιάζεται για αυτούς.
Κι εδώ έρχονται να πατήσουν «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ που ασχολούνται με το μεταναστευτικό. Αυτές που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενες τα όνειρα ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, που έχουν κάνει τον ευρωπαϊκό νότο αποθήκη ψυχών. (Δε μπαίνω στη συζήτηση του τι κρύβεται από πίσω και γιατί η πλειοψηφία όσων ανθρώπων διακινούνται από τις «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ είναι από περιοχές όπου κυριαρχεί το πολιτικό ισλάμ. Μένω στην πράξη και τον τρόπο προώθησης). Τι κάνουν λοιπόν αυτές οι ΜΚΟ; Λένε στους ψηφοφόρους που θέλουν κάποιον να νοιάζεται για αυτούς «νοιαστείτε κι εσείς για τους μετανάστες», «αγκαλιάστε τους»… όπως κάνει το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που αγκαλιάζει εσάς. Έτσι προσπαθούν να τους πείσουν μέσω επίκλησης στο συναίσθημα να αποδεχθούν τις ενέργειές τους στο τώρα δίχως να κάνουν προέκταση στο τι σημαίνει αυτό για το μέλλον. Να μην τους δουν ανταγωνιστικά (αφού η πίτα της βοήθειας είναι συγκεκριμένη ό,τι πάει στους μετανάστες δεν πηγαίνει σε εκείνους, αλλά με αλληλεγγύη αφού όπως οι ίδιοι και οι μετανάστες χρειάζονται βοήθεια). Τους δίνουν δηλαδή το επιχείρημα που χρειάζονται εσωτερικά για να ουδετεροποιήσουν τις θέσεις με τις οποίες διαφωνούν και να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους που ψηφίζουν το κόμμα/ τον πολιτικό που νοιάζεται για αυτούς.
Φαίνεται όμως πως το Κατάρ γκέιτ ίσως αποδειχθεί το γεγονός που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα σταματήσει το πάρτι. Ενδεχομένως να υπάρξει, επιτέλους, έλεγχος στις ΜΚΟ αυτές (από ποιους χρηματίζονται, ποιοι τις στηρίζουν κλπ) ώστε να τραβηχτεί η κουρτίνα και να δούνε όλοι το τι πραγματικά κρύβεται από πίσω. Και όταν αυτό να φανεί δε θα υπάρχει επιχείρημα να το ουδετεροποιήσει.
*Για το γεγονός πως δεν έχει γίνει σοβαρός έλεγχος μέχρι τώρα στις «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι «πεφωτισμένοι», τιμητές των πάντων, κοσμοπολίτες του Κολωνακίου οι οποίοι στο συγκεκριμένο θέμα δε μπορούσαν να διανοηθούν πως οι ΜΚΟ αυτές δεν είναι ανθρωπιστικές αλλά «ανθρωπιστικές» καθώς εάν συμβαίνει αυτό θα σημαίνει πως τα «εθνίκια» έχουν δίκιο και αυτό δε γίνεται ποτέ να συμβεί. Είναι λίγοι αλλά διαμορφώνουν την άποψη της κοινής γνώμης καθώς βρίσκονται σε στρατηγικά σημαντικές θέσεις. Και με τον τρόπο τους οδηγούν σε κατευνασμό αντιδράσεων και βοηθούν, άθελά τους και λόγω ιδεολογικής τύφλωσης, τις «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ να συνεχίσουν το έργο τους.
