Ανάμεσα στα πολλά ζητήματα που απασχολούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με πρώτο και κύριο την ακρίβεια, υπάρχει ένα το οποίο μια μεγάλη μερίδα ευρωπαίων πολιτών το αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα ενώ αντίθετα πολλοί ευρωπαίοι πολιτικοί το βλέπουν ως λύση για ένα άλλο πρόβλημα.
Το ζήτημα αυτό δεν είναι άλλο από το μεταναστευτικό. Δεν αναφέρομαι στο προσφυγικό, ούτε στους νόμιμους μετανάστες οι οποίοι έρχονται με διακρατικές συμφωνίες να δουλέψουν για ένα διάστημα σε χώρες της ΕΕ και έπειτα να επιστρέψουν στις χώρες τους. Αναφέρομαι σε αυτούς που εισέρχονται στις χώρες της ΕΕ παράνομα: τους λαθρομετανάστες.
Αυτούς βλέπουν αρκετοί πολιτικοί και δημοσιολογούντες ως τη λύση απέναντι στο δημογραφικό, στην μη εύρεση εργατών σε διαφόρους τομείς της οικονομίας και στο ασφαλιστικό. Κι έτσι υπάρχουν σκέψεις για νομιμοποίησή τους. Το κύριο λάθος τους είναι πως βλέπουν μόνο αριθμούς, όχι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Και έτσι προσπαθώντας να βρουν μια γρήγορη λύση σε ένα σημαντικό πρόβλημα δημιουργούν σοβαρότερα προβλήματα. Διότι ο Γιώργος από τη Θεσσαλονίκη που φεύγει για να βρει δουλειά στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τον Αχμέτ από τη Λαχόρη. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Γιώργος είναι απαραίτητα καλύτερος από τον Αχμέτ. Αλλά ότι είναι πιο συμβατός με το κοινωνικό σύνολο. Μπορεί λοιπόν σε ένα φύλλο excel να είναι 1:1, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ μακριά από αυτό. Και όσο πιο μακριά βρίσκεται πολιτισμικά από τον πολιτισμό της χώρας στην οποία εισήλθε παράνομα ο Χ λαθρομετανάστης (πχ χώρες που κυριαρχεί το πολιτικό Ισλάμ) τόσο απομακρύνεται και η πραγματικότητα από το 1:1. Το είδαμε άλλωστε στη χώρα με την πιο “προοδευτική” πολιτική για δεκαετίες όσον αφορά τη μετανάστευση, τη Σουηδία, όπου τα ροζ γυαλιά του ανθρωπισμού αντικαταστάθηκαν από τη διόπτρα ενός όπλου. Το βλέπουμε στα γκέτο της Γαλλίας και του Βελγίου.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να διαφωνώ με όσους αναλυτές θεωρούν πως εφόσον το μεταναστευτικό δεν βρίσκεται στις κορυφαίες προτεραιότητες της πλειοψηφίας των Ελλήνων δεν χρειάζεται να είμαστε σε συναγερμό. Η διαφωνία μου βασίζεται σε τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον διότι εάν περιμένεις να φτάσει στις κορυφαίες προτεραιότητες όλων των πολιτών τότε το πρόβλημα θα είναι εντός της χώρας και θα έχεις χάσει το παιχνίδι (πχ Σουηδία). Δεύτερον διότι μεταναστευτικό κρύβεται σε κομμάτι ενός άλλου ζητήματος, της αυξημένης εγκληματικότητας. Εάν αφήσουμε την πολιτική ορθότητα στην άκρη θα δούμε πως υπάρχει εισαγόμενο έγκλημα από άτομα με συγκεκριμένη κουλτούρα και σε συγκεκριμένα εγκλήματα (πχ. επιθέσεις ενάντια σε γυναίκες). Οφείλουμε να προστατεύσουμε τις ανοιχτές ευρωπαϊκές κοινωνίες, όχι να τις βάζουμε σε κίνδυνο. Ο τρίτος λόγος είναι πως εάν αφήσουμε το πρόβλημα να μεγαλώσει τότε θα βρεθούν πολιτικοί των άκρων οι οποίοι θα πατήσουν επάνω στο συναίσθημα των ψηφοφόρων και προτείνοντας εύκολες λύσεις θα γιγαντωθούν εκλογικά (το βλέπουμε να γίνεται ήδη σε χώρες της ΕΕ).
Την πόρτα για όλα τα παραπάνω την έχουν ανοίξει οι παραδοσιακοί πολιτικοί οι οποίοι βλέπουν το πρόβλημα ως λύση. Αυτοί που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η νομιμοποίηση λαθρομεταναστών λειτουργεί ως προσκλητήριο για νέες μεγάλες ροές. Που κλείνουν τα μάτια στο εισαγόμενο έγκλημα. Που δε μπορούν, ή δε θέλουν, να δουν δυο βήματα μπροστά. Αυτοί που στην υπηρεσία της πολιτικής ορθότητας αποφεύγουν να πουν το αυτονόητο: πως οι ανοιχτές κοινωνίες απαιτούν απροσπέλαστα σύνορα.
