Στην προεκλογική περίοδο της αναμέτρησης της 21ης Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πέσει μέσα στην παγίδα που ο ίδιος είχε στήσει για τη Νέα Δημοκρατία, αυτήν της απλής αναλογικής.
Μη έχοντας καταλάβει πως οι συνθήκες, και άρα οι ανάγκες των ψηφοφόρων, είχαν αλλάξει επέμεινε σε μια διχαστική ρητορική κρίσης ώστε να δημιουργήσει ένα «αντιμητσιτακικό» μέτωπο και να το ενώσει κάτω από αυτόν (σε αυτό έχει το ελαφρυντικό πως η υγειονομική και ενεργειακή κρίση έδιναν την εντύπωση πως η στρατηγική του μπορεί να λειτουργούσε σε ένα βαθμό).
Επειδή όμως, όπως φάνηκε, αυτή η σκέψη είχε περισσότερο θεωρία από ότι στρατηγική μέσα της, ο ΣΥΡΙΖΑ μπλέχτηκε σε συζητήσεις αναφορικά με το είδος της κυβέρνησης που θα δημιουργούσε. Το «άδειασμα» των πιθανών συμμάχων και η συνεχής αλλαγή σεναρίων από τον ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν σημάδια αστάθειας και αβεβαιότητας ενώ το πρόγραμμα Βαρουφάκη τρόμαξε αρκετούς ψηφοφόρους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο ήταν καταστροφικό σε μια περίοδο που τελικά οι περισσότεροι ψηφοφόροι αναζητούσαν ήρεμα νερά, σταθερότητα και άρα ασφάλεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε την επιμονή του σε μια αντιπολίτευση φωνών και όχι ουσίας, με το ελαφρυντικό που ανέφερα παραπάνω, σε μια περίοδο που ο ψηφοφόρος είχε αρχίσει να ζητάει το δεύτερο. Το εάν δεν το αντιλήφθηκε ή απλά δε μπορούσε να το κάνει είναι άλλη συζήτηση.
Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκλωβίστηκε μόνος του αλλά τον εγκλώβισε, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια είναι η αλήθεια, η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας η οποία ανεβάζει τους τόνους για τα εκλογικά αποτελέσματα στο νομό Ροδόπης.
Έτσι, κοιτώντας το μόνο εκλογικά, υψώνοντας ένα εθνικό θέμα προσπαθεί να πάρει ψηφοφόρους από τα κόμματα δεξιά της (θεωρώ πως είναι περισσότερο εφικτό από Ελληνική Λύση παρά από Νίκη) ώστε να αφήσει όσο περισσότερα εξ’ αυτών εκτός Βουλής και έτσι να λάβει περισσότερες έδρες στη Βουλή (η αυτοδυναμία είναι δεδομένη). Αλλά επειδή, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, τα εθνικά θέματα και η ασφάλεια δεν είναι «δεξιό» προνόμιο μπορεί μέσω αυτού να κερδίσει και μη δεξιούς ψηφοφόρους που έχουν υψηλά ως κριτήριο ψήφου τα εθνικά θέματα. Αυτή η θεματική ενότητα είναι η χειρότερη για το ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με τη ΝΔ (θεωρώ σε ένα βαθμό και με το ΠΑΣΟΚ) και η εκλογική λογική λέει πως θα έπρεπε να προσπαθήσει να αλλάξει την ατζέντα.
Αντ’ αυτού βλέπουμε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αμύνονται και να μένουν μέσα σε ένα πλαίσιο που έχουν μόνο να χάσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στη γωνία και πληρώνει, για άλλη μια φορά, την εμμονή του με την εξυπηρέτηση των επιθυμιών της σκληροπυρηνικής ακροαριστερής ομάδας που τον ανέδειξε σε αξιωματική αντιπολίτευση το Μάιο του 2012. Πληρώνει τα γελάκια Τσίπρα στο «έχει η θάλασσα σύνορα;», το «θα το ρισκάρουμε», την υποστήριξη σε κάθε λογής ΜΚΟ που έχει σχέση με το μεταναστευτικό, στα μπρος πίσω για το φράχτη του Έβρου, τη συμφωνία των Πρεσπών, τη «νεκρή» Μαρία, τη στάση του στο νόμο για τις μουφτείες και άλλα πολλά. Πληρώνει τη γενικότερη ακροαριστερή αντίληψη στα εθνικά θέματα, την οποία προσπάθησε να περάσει ως μετριοπαθή στάση.
Όλες αυτές οι τοποθετήσεις περνούσαν απαρατήρητες όταν μέσα σε κρίση το κυρίαρχο ζήτημα ήταν η οικονομία για το σύνολο των ψηφοφόρων. Σε εποχή αναζήτησης ασφάλειας όμως και ειδικά από τα γεγονότα στον Έβρο και έπειτα η στάση ενός κόμματος στα εθνικά θέματα λαμβάνεται υπόψιν από πολλούς ψηφοφόρους.
Και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακουμπά παρά μόνο το ακραίο σκληροπυρηνικό κομμάτι του (που έχει ήδη αρχίσει να φεύγει προς άλλες επιλογές διότι δε θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ αρκετά αριστερό) και αυτό τον αφήνει εκτεθειμένο στη μάχη για την ηγεσία της κεντροαριστεράς. Το εάν το ΠΑΣΟΚ θα κάνει την επίθεση και τι είδους στρατηγική θα έχει αυτή είναι άλλο θέμα.
Πάντως με την αναμενόμενη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου μπαίνουν ξανά στα περιθώριο ακραίες απόψεις στα εθνικά θέματα που τουλάχιστον για μια δεκαετία περνούσαν ως λογικές και μετριοπαθείς. Διότι πολύ απλά ο ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει θα πρέπει να αλλάξει και να αφήσει τους ακραίους πίσω του. Το εάν το μπορεί μένει να φανεί.
