Τι συμβαίνει όταν ένας ηθοποιός νιώθει άβολα σ’ ένα γύρισμα με στιγμές μεγάλης οικειότητας; Πώς μπορούν να εξαλειφθούν τελείως οι κακοποιητικές συμπεριφορές στις ερωτικές σκηνές του σινεμά; Οι «συντονιστές οικειότητας» είναι η απάντηση!
Ο «συντονιστής οικειότητας», αγγλιστί intimacy coordinator, είναι ένα επάγγελμα που εμφανίστηκε την τελευταία πενταετία. Επηρεασμένο από τις νέες τάσεις και το κίνημα του #metoo, το νέο αυτό πόστο έγινε με σκοπό να διευκολύνει τους ηθοποιούς στις σκηνές όπου απαιτείται σωματική επαφή.
Η Jessica Steinrock, μια απ’ τους περίπου 50 με 60 που κάνουν αυτή τη νέα δουλειά, μίλησε στην Jennifer Harlan και τους New York Times τον περασμένο Μάρτιο. Η Steinrock, όπως και οι λιγοστοί ακόμα συνάδελφοί της, είναι υπεύθυνη για την ασφαλή και ρεαλιστική έκβαση των πιο δύσκολων σκηνών του σινεμά και όχι μόνο.
«Ο ρόλος μου είναι να δημιουργήσω περισσότερους τρόπους επικοινωνίας», για να έχουν τη δυνατότητα οι ηθοποιοί να εκφράσουν ό,τι μπορεί να τους απασχολεί, σημαντικό ή ασήμαντο, εξηγεί η ίδια στη συνέντευξή της.
Κάθε «συντονιστής οικειότητας» συνεργάζεται φυσικά όχι μόνο με τους ηθοποιούς, αλλά σε μεγάλο βαθμό και με τους σκηνοθέτες. Η αλήθεια είναι, πως ορισμένοι εξ αυτών αρχικά είχαν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους για την ανάδειξη του νέου επαγγέλματος, αφού ίσως να φοβούνταν ότι αυτό θα επηρέαζε την κυριαρχία που συνήθως έχουν σε μια ταινία. Στη συνέχεια, βέβαια, δέχτηκαν τις αλλαγές και ξεκίνησαν να συνεργάζονται αρμονικά.
Παρά τις όποιες αμφιβολίες, επικράτησε η άποψη ότι η ύπαρξη ενός ανθρώπου ο οποίος εξασφαλίζει την άνεση των ηθοποιών θα εξαλείψει τα περιστατικά κακοποιητικής αντιμετώπισης στις μεταξύ τους επαφές. Έτσι, η παρουσία του κρίθηκε απολύτως απαραίτητη.
Ποιος σινεφίλ και όχι μόνο δε θυμάται την περίπτωση της σκηνής του βιασμού στο «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» του Bernardo Bertolucci το 1972; Η Maria Schneider είχε δηλώσει κάποτε πως η συγκεκριμένη σκηνή δεν υπήρχε καθόλου στο σενάριο της ταινίας, ενώ είχε επίσης πει ότι σίγουρα εάν ήταν πιο έμπειρη και γνώριζε θα είχε επικοινωνήσει με τον ατζέντη ή το δικηγόρο της για να πει τα όσα αντιμετώπισε στο πλατό.
Το βέβαιο με τα σημερινά δεδομένα είναι πως ο συντονισμός για τη διασφάλιση των αυτονόητων δικαιωμάτων που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός στη δουλειά του έχει μόνο να προσφέρει και η ύπαρξή του είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια.
Διαβάζοντας όλα αυτά, πολλοί μπορεί να σκεφτούν ότι οι «συντονιστές οικειότητας» παραπέμπουν σε κάτι σαν αστυνομία του σεξ. Αυτό δεν είναι αλήθεια, όπως εξηγεί σε άρθρο της vogue.gr η Βρετανίδα Lizzy Talbot. Η Talbot αναφέρει πως φυσικά η δουλειά της δεν είναι να «καραδοκεί στη γωνία», ούτε λειτουργεί σαν επέκταση του τμήματος ανθρώπινου δυναμικού.
Η ουσία της νέας αυτής θέσης εργασίας που προέκυψε απ’ τη νέα τάση πραγμάτων αφορά τη συνεργασία με τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη για να σχεδιαστεί αναλυτικά μια σκηνή σωματικής οικειότητας, μεγαλύτερης ή μικρότερης, και να είναι ξεκάθαρα εξ αρχής τα όρια. Αυτό γίνεται για να μπορεί ο κάθε ηθοποιός να επικυρώσει τη συγκατάθεσή του. «Πρώτα, ορίζουμε το ρόλο και συμφωνούμε σ’ αυτό», εξηγεί η Steinrock.
Ο «συντονιστής οικειότητας» είναι απ’ ό,τι φαίνεται ένα επάγγελμα που ήρθε για να μείνει. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι αυτό που αναφέρει η Steinrock στο τέλος της συνέντευξής της. Όπως λέει, η ύπαρξη της συγκεκριμένης δουλειάς μπορεί όχι μόνο να βοηθήσει τους ηθοποιούς, αλλά και όλους τους θεατές στο να καταλάβουν πως πρέπει να είναι οι μεταξύ τους επαφές.
Ας γίνουν, λοιπόν, τα νέα δεδομένα στο σινεμά και τα media γενικότερα, αφορμή να τα μιμηθούμε μια φορά και για καλό, αντλώντας απ΄ το σεβασμό στο διπλανό και τις ανάγκες για δικαίωμα στο τι θα κάνει ο καθένας με το σώμα του.
