Τα αποτελέσματα των χθεσινών δημοτικών εκλογών στην Τουρκία αποτελούν την πρώτη ισχυρή ρωγμή στην πολιτική παντοδυναμία του Ταγίπ Ερντογάν.
Για πρώτη φορά από το 1994 έχασε την Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Μπορεί ο Τούρκος πρόεδρος να βγήκε ισχυροποιημένος από την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, αλλά άρχισε να χάνει τα κεκτημένα του εντός λίγων μηνών.
Άρχισαν οι διώξεις και οι κατηγορίες περί ανάμειξης στην απόπειρα πραξικοπήματος σε χιλιάδες πολίτες. Διώξεις, φυλακίσεις και βαφτισμένοι “τρομοκράτες” χαρακτηρίζουν τα τελευταία 2,5 χρόνια το πρόγραμμα του Τούρκου Προέδρου. Όπως, επίσης, η συγκέντρωση των εξουσιών στο πρόσωπό του, από Πρόεδρος αποπειράται να γίνει σουλτάνος, εξού και το δημοψήφισμα το Μάη του 2017 το οποίο υπερψηφίστηκε με οριακή πλειοψηφία και καταγγελίες της αντιπολίτευσης δίνοντάς του ευρύτατες εξουσίες και τη δυνατότητα παραμονής έως και το 2029.
Οι διώξεις σε δημοσιογράφους και η καταδυνάστευση όλων των μέσων ενημέρωσης είναι γεγονός, όπως και η ένταση που υπήρξε με την φυλάκιση Γερμανών δημοσιογράφων. Ο Ερντογάν της τελευταίας τριετίας δεν θυμίζει σε τίποτα τον -προοδευτικότατο για τα δεδομένα της γείτονος χώρας- Ερντογάν της δεκαετίας του 2000.
Το εθνικιστικό κρεσέντο του δεν έχει τέλος, παρά μόνο κλιμακώσεις δίχως κορύφωση. Όσο εθνικισμό όμως κι αν τάισε δεν φάνηκαν να χορταίνουν οι Τούρκοι πολίτες, ιδίως αυτοί του νότιου τμήματος που μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους προς την Ευρώπη. Η κατρακύλα της τουρκικής λίρας, η ανεργία, ο πληθωρισμός και η επιδείνωση της τουρκικής οικονομίας δεν “ισοφαρίστηκε” από τις εξαγγελίες μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί… Στην Τουρκία έχει αρχίσει να… “μυρίζει” ΔΝΤ.
Κι όσο νιώθει να πληγώνεται τόσο βρυχάται σαν πληγωμένο ζώο για το Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, όσο πιο πολλές οι παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου τόσο πιο πολλά τα τσιρότα στα τραύματά του. Ανοιχτό είναι ακόμη και το θέμα της Συρίας. Μία μέρα πριν τις εκλογές είχε δηλώσει ότι η Τουρκία θα λύσει το ζήτημα της Συρίας “στο πεδίο”, καθώς έχει προβεί σε δύο διασυνοριακές επιχειρήσεις εναντίον Κούρδων μαχητών στη βόρεια Συρία και έχει προειδοποιήσει ότι θα προβεί και σε άλλες επιδρομές αν οι απειλές κατά μήκος των συνόρων της δεν εξαλειφθούν.
Κι ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος ελέγχει άπαντες πλέον είναι η πρώτη φορά μετά από τόσα που γίνεται στόχος αμφισβήτησης. Μπορεί να πήρε το 51% στην επικράτεια της χώρας αλλά έχασε πανηγυρικά πόλεις-ορόσημα, μητροπολιτικούς δήμους. Η ήττα του στην Άγκυρα μετά από 15 χρόνια για πρώτη φορά αλλά και η ήττα του στην Κωνσταντινούπολη, την οποία ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει. Υποψήφιος ήταν ο στενότατος συνεργάτης του Μπιναλί Γιλντιρίν, που συγκέντρωσε 4.131.761 ψήφους έναντι του αντιπάλου του που συγκέντρωσε 4.159.650 ψήφους.
Η αυτοκρατορία του Ερντογάν έχει αρχίσει να καταρρέει από τα παράλια της Τουρκίας μέχρι το νότιο τμήμα της με την ενδοχώρα μας όμως να παραμένει ακλόνητη. Κι αν η ήττα ως προς τις ψήφους στην Κωνσταντινούπολη ήταν μικρή, στην Άγκυρα ήταν μεγάλη. Το ίδιο και στην Αττάλεια.
Σύμφωνα με το πρακτορείο Anadolu, το ΑΚΡ αυξάνει τα ποσοστά του στο 44,42% έναντι 42,87% του 2014 αλλά το CHP από 26,34% το 2014 στο 30,07%. Το CHP κέρδισε τη Σμύρνη (η οποία διαχρονικά δεν εκλέγει το κόμμα του Ερντογάν), τη Ρεδεστό, τα Δαρδανέλια, τη Γιάλοβα, το Αϊδίνιο, τη Μούγλα, την Αττάλεια, το Χάταϊ, τη Σινόπη, τα Άδανα και τη Μερσίνα. To ΑΚP κέρδισε σε αρκετές πόλεις στις οποίες η πλειοψηφία είναι κουρδικής καταγωγής, όπως η πόλη Σιρνάκ.
