Το καλοκαίρι μέσα σε ένα ασφυκτικό σοκάκι νησιού, πέρασε απο δίπλα μου σαν σίφουνας ένα αγοράκι, θα ταν δεν θα ταν 10 χρονών. Ξωπίσω του, αλαφιασμένη η ταλαίπωρη μάνα. «Σταμάτα παιδάκι μου, γιατί τρέχεις σαν τρελό;». «Γιατί μπορώ» η καυστική, αποστομωτική απάντηση του πιτσιρίκου.
Fast forward στον Στέφανο Κασσελάκη. Αυτά γράφονται στις 22.00, πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαδοχή στην ηγεσία. Μέχρι τώρα ξέρουμε κάτι αποτελέσματα χωριών, όπου είναι πρώτος με διαφορά. Σε μία ώρα απο τώρα, θα είναι πρώτος με τη βούλα, άρα είναι αρκούντως ώριμος ο χρόνος για κάποια σκόρπια συμπεράσματα.
Πρώτα απ όλα για τη συμμετοχή.
Δεν γνωρίζω ποιος διέρρεε -εντός του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά- ότι η συμμετοχή θα κυμανθεί περί τις 50.000. Ηττοπαθές; Χαμήλωμα των προσδοκιών, ώστε να πανηγυριστεί η τελική, μαζική πραγματικά, εκδοχή; Σε κάθε περίπτωση, δεν είχε συνυπολογιστεί το σαρωτικό φαινόμενο Κασσελάκη όσο έπρεπε. Σήμερα πήγαν να ψηφίσουν σχεδόν όσοι πήγαν να ψηφίσουν και τον Αλέξη Τσίπρα το 2020. Ήταν τόσο εύκολο τελικά να πιαστεί ο αριθμός του Τσίπρα; Όχι. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν οι διεκδικητές παρέμεναν οι 4 που ξέραμε, με μία επικοινωνιακή στρατηγική που στην καλύτερη περίπτωση σε άφηνε με χασμουρητά.
Στα του Κασσελάκη τώρα, παρόλο που πολλά γύρω από την περίπτωση του έχουν ήδη συζητηθεί εξαντλητικά. Οι αφ υψηλού αναλύσεις από επαγγελματίες του χώρου και στελέχη του κόμματος, δεν έβλεπαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Το hype που δημιούργησε από την πρώτη στιγμή ο Κασσελάκης, από την πρώτη φράση: «Με λένε Στέφανο και έχω κάτι να σου πω». «Δεν ξέρει πολιτική», «είναι ούφο», «δεν μπορεί να πάρει το κόμμα ένας χτεσινός», «μα οι αριστεροί που έχουν κατάλοιπα θα ψηφίσουν έναν ανοιχτά γκέι, έναν εφοπλιστή, έναν αμερικανοτραφή;», «δεν έχει ουσία», «μα γίνεται να έχουμε αρχηγό εκτός Βουλής;» και άλλα που συζητούνταν ιδιωτικώς.
Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν εξ αρχής πολύ απλή. Ναι. Γιατί; Γιατί μπορεί.
Γιατί είναι μια γοητευτική, άφθαρτη παρουσία που μιλάει απλά και κατανοητά -απορώ πώς του καταλόγιζαν για μειονέκτημα ότι δεν μιλάει τη γνώριμη, ξύλινη, πολιτική γλώσσα-, γιατί η επικοινωνιακή του στρατηγική είναι για βράβευση, γιατί δεν έχει κυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ στα πέτρινα χρόνια του αχρείαστου μνημονίου, γιατί προφανώς οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονταν κάποιον να τους εμπνεύσει και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Κασσελάκη. Γιατί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι προβληματικό σε πολλά επίπεδα. Γιατί για καλή του τύχη δεν έγινε ντιμπέιτ, το οποίο μάλλον θα έδειχνε την ένδεια πολιτικών θέσεων επί συγκεκριμένων θεμάτων. Γιατί αργότερα θα πρέπει να κάνει αντιπολίτευση, προς το παρόν αρκούσε ότι έκανε εντύπωση. Ενδεχομένως γιατί πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να αισθάνθηκαν ότι δεν ήταν ο Τσίπρας αυτός που έπρεπε να παραιτηθεί, αλλά άλλοι εντός του κόμματος.
Προφανώς δεν τα έχει κάνει όλα καλά, η συνέντευξη στον Πάνο Χαρίτο ήταν σχεδόν ντροπιαστική, για παράδειγμα. Αλλά και τι έγινε; Μπροστά στη γκρίζα, επίπεδη επικοινωνία των υπολοίπων, αυτό τελικά έμοιαζε με πταίσμα μετά από λίγες μέρες, όχι ικανό να θαμπώσει το άστρο του.
Δεν είναι σαφές τι θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ από αύριο. Δεν είναι ρίσκο όμως να πούμε ότι μάλλον θα αλλάξουν όλα. Το σίγουρο είναι πρώτον, ότι οι κομματικοί μηχανισμοί ηττήθηκαν και ότι, δεύτερον, δεν φαίνεται πάντα στο χειροκρότημα. Ο Στέφανος Κασσελάκης πήρε το λιγότερο χειροκρότημα στο διαρκές συνέδριο με κοινό τα κομματικά στελέχη.
