Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη, αποτελεί η προάσπιση και η εξασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας και της τάξης, ως εγγύηση για την οικονομική ευημερία και την κοινωνική σταθερότητα.
Αυτές οι πολιτικές δημόσιας ασφάλειας σε ένα φιλελεύθερο κράτος, οφείλουν να εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, χωρίς φυσικά να θίγεται η άσκηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών. Αυτό θα πρέπει να είναι σαφές και αδιαπραγμάτευτο.
Η άσκηση όμως του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι δεν μπορεί να παρακωλύει και να διαταράσσει τη λειτουργία της οικονομίας και της αγοράς. Δεν μπορεί να θίγει το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο ενέχει και την έννοια της ανεμπόδιστης πρόσβασης σε αυτή, ούτε το δικαίωμα της προστασίας της ιδιοκτησίας και της περιουσίας, ως θεμελιωδών εκφράσεων της ελευθερίας, τα οποία και τελούν συνταγματικά υπό την προστασία του κράτους.
Σε αυτή ακριβώς τη βάση, η Πολιτεία οφείλει να προστατεύει από την κατάχρηση, εξασφαλίζοντας στο ακέραιο όλα τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων Πολιτών.
Με αυτό το σκεπτικό έρχεται σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να βάλει τάξη, σε ένα ζήτημα που ταλαιπώρησε τους πολίτες και τους εργαζόμενους της Πρωτεύουσας για δεκάδες χρόνια. Είδαμε την Αθήνα να δεινοπαθεί, να βανδαλίζεται, να ερημώνει από χιλιάδες διαδηλώσεις. Τώρα όμως επιτέλους, γίνεται μία σημαντική νομοθετική προσπάθεια που έρχεται να βάλει ένα οριστικό τέλος στην ομηρία των μεγάλων πόλεων και ιδιαίτερα της πόλης της Αθήνας, την ταλαιπωρία κατοίκων, επιχειρηματιών και επισκεπτών, από κατά κανόνα μικρές ομάδες διαδηλωτών, που συστηματικά και με πρόθεση πολλές φορές τη δημιουργία κοινωνικής δυσφορίας, παρέλυαν για ώρες το κέντρο της πρωτεύουσας.
Η Αθήνα, που και πάλι δοκιμάζεται το τελευταίο διάστημα από αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις, πρέπει να «αναπνεύσει», να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί ελεύθερα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ξανά ο όμηρος όσων έχουν σαν σχέδιο την κοινωνική πόλωση και τις συγκρούσεις.
Η υποχρέωση έγκαιρης αναγγελίας, όπως και οι χωροταξικοί περιορισμοί που εισάγονται στη διεξαγωγή διαδηλώσεων και πορειών είναι κάτι καινούριο για τη χώρα μας, αλλά αυτονόητος κανόνας για τα περισσότερα ευνομούμενα ευρωπαϊκά κράτη.
Το αίσθημα της ανασφάλειας του πολίτη που δεν μπορεί να πάει στη δουλειά του, πρέπει να μειωθεί εάν θέλουμε να μιλάμε για αποτελεσματικό κράτος.
Χρειάζεται ψυχραιμία, εγρήγορση, τόλμη και πάνω από όλα η μέγιστη δυνατή συναίνεση για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και των θεσμών. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει και η αντιπολίτευση να αναλάβει τις ευθύνες της. Με εξαίρεση τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του αναχρονισμού που ορίζονται από τις αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης και στέκονται απέναντι σε κάθε προσπάθεια θεσμικού εκσυγχρονισμού, οι υπόλοιποι θα πρέπει να συμβάλουν με δημιουργικές προτάσεις και βελτιώσεις, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη συναίνεση και η αναγκαία κοινωνική ειρήνη. Έχουμε ιστορική ευθύνη αλλά και την ευκαιρία να προχωρήσουμε με ταχύτητα στον εκσυγχρονισμό των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, πάντοτε με κοινωνική αναφορά και αναφορά στα απαραβίαστα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη. Έχουμε την υποχρέωση να βάλουμε ένα τέλος στην ομηρία της Αθήνας.
