Ήταν το μακρινό 1986 όταν η ΕΜΙ άρχισε να κυκλοφορεί ξένους δίσκους και κασέτες χρησιμοποιώντας για τα πάντα ελληνικούς χαρακτήρες. Έγραφαν ας πούμε Άϊρον Μέϊντεν αντί για Iron Maiden.
Δεν γνωρίζω αν το έκανε μόνο για να γλιτώσει τα δικαιώματα, αν μιμούνταν τις εκδόσεις κλασικής μουσικής στο ανατολικό μπλοκ με τους κυριλλικούς χαρακτήρες ή αν η νεορθόδοξη μανία που είχε καταλάβει τη χώρα είχε κάποια επίπτωση. Προκάλεσε πάντως πολύ γέλιο και δυστυχώς για τους λάτρεις του καλτ, το κακόγουστο αστείο σταμάτησε άμεσα, ίσως και κατόπιν παρέμβασης της μητρικής εταιρείας.
Η πρόταση-τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ για υποχρεωτική ποσόστωση 40% ελληνικού ρεπερτορίου στα ραδιόφωνα της χώρας, αν και δεν έχει καμμία τύχη να εφαρμοστεί, δικαιούται μια θέση στο πάνθεον της εθνικιστικής καλτ-ίλας πλάι σε αξέχαστες επιτυχίες, όπως οι «κυλιόμενοι λίθοι» της χούντας.
Τα κίνητρα των συντρόφων είναι κατανοητά. Θέλουν να παραστήσουν τους καλούς, στους συντρόφους καλλιτέχνες καθώς με τη ριζοσπαστική αυτή ιδέα στην Κουμουνδούρου πιστεύουν ότι θα εισπράττουν περισσότερα χρήματα ως «δικαιώματα» για τα τραγούδια τους που υποχρεωτικά θα μεταδίδονται. Πρόκειται για μια άποψη που δεν είναι σίγουρο ότι θα επαληθεύονταν.
Δεδομένου ότι στις σημερινές κοινωνίες υπάρχουν επιλογές, όπως τα ιντερνετικά ραδιόφωνα και υπηρεσίες όπως το Spotify ή το Google music, οι καταναλωτές που θέλουν να ακούσουν «ξένα» δεν είναι βέβαιο ότι θα «αγοράσουν» την ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που ενδεχομένως θα πετύχαιναν, θα ήταν να δημιουργήσουν εκτρώματα που θα εκνεύριζαν τους ακροατές, μειώνοντας το κοινό που ακούει τελικά ραδιόφωνο. Οι παρεμβάσεις δημιουργούν πάντοτε στρεβλώσεις και το να ακούς ξαφνικά κάποιο άσμα του Μάλαμα μετά από Rolling Stones, δεν είναι κάτι που αρέσει σε όλους. Ακόμη χειρότερα, ελάχιστα ταιριάζει ο Παντελίδης μετά από το Requiem του Mozart. Με όλο το σεβασμό σε κάθε καλλιτέχνη αλλά και στο κοινό του. Ακόμη και το «μπέρδεμα» μπορεί να είναι ευχάριστο και δημιουργικό. Όχι όμως όταν γίνεται υποχρεωτικά.
Πέρα όμως από την πλάκα, η γελοία πρόταση των συντρόφων φανερώνει μια καθεστωτική αντίληψη, βγαλμένη από τους πιο σταλινικούς εφιάλτες. Ή από το 1984 του Τζώρτζ Όργουελ αν προτιμάτε. Χωρίς δισταγμό και κυρίως χωρίς κανένα φρένο θέλουν να παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων. Επειδή θεωρούν χρήσιμο το να βοηθήσουν τους καλλιτέχνες που δοκιμάζονται από τις συνέπειες της πανδημίας, θέλουν σώνει και ντε να υποχρεώσουν τους πολίτες να ακούν 40% ελληνική μουσική.
Το επόμενο βήμα αν οι πολίτες τυχόν έκλειναν τα ραδιόφωνα θα ήταν να βγάλουν αυτοκίνητα με μεγάφωνα στους δρόμους, όπως στη Βόρειο Κορέα, που θα μετέδιδαν Νατάσα Μποφίλιου στη διαπασών και γιατί όχι και λίγη κυβερνητική προπαγάνδα.
