Η κυβερνητική απόφαση για την ταφή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου ως ιδιώτη έχει προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό της ΝΔ. Πολλοί ακροατές του Αρη Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ επικοινώνησαν μαζί του για να εκφράσουν την ενόχλησή τους.
Ενδεικτικό το σχόλιο του Θ. Μαυρίδη, ιδρυτή του Liberal:
“Ο Κωνσταντίνος ήταν αρχηγός κράτους. Του ελληνικού κράτους. Μπορεί να μην συμφωνούμε με τον θεσμό που εκπροσωπούσε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ένας πολιτειακός παράγοντας. Σε άλλη εποχή, σε άλλες συνθήκες. Πράγματι. Κανονικά θα έπρεπε να δείξουμε σε όλους ότι έχουμε γυρίσει σελίδα. Ότι έχουμε αφήσει πίσω μας το παρελθόν. Αλλά αυτό δεν συνέβη…”
Στην ίδια ιστοσελίδα ο καθηγητής Θ.Διαμαντόπουλος, βιογράφος του Κων/νου Μητσοτάκη γράφει:
“Η μικρόψυχη και ανιστόρητη -αν και πολιτικά κατανοητή- στάση της ελληνικής πολιτείας και της κυβέρνησης να μην προβλέψει τιμές πρώην αρχηγού κράτους κατά την τελετή της εκδημίας του θα βλάψει πολιτικά την κυβερνώσα παράταξη. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς -με δεδομένο τον αταβισμό και την ανασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και την αδυναμία της να κοιτάξει κατάματα το παρελθόν της (όταν, πχ, οι Γάλλοι αναγνώρισαν ακόμη και τα εγκλήματα του κράτους τους στην Αλγερία), καθώς και τη μικροψυχία της αριστερής αντιπολίτευσης- μια αντίθετη κυβερνητική απόφαση θα της επέφερε ακόμη μεγαλύτερη πολιτική και εκλογική ζημία… Πολλώ μάλλον που εκλογές πλησιάζουν…”
Και ο Στ. Κασιμάτης στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ:
“Θα ήταν ένα ωραίο φινάλε στη θυελλώδη σχέση των Ελλήνων με τη μοναρχία, αν η κηδεία του τελευταίου βασιλιά μπορούσε να ήταν ευκαιρία αποδοχής ενός παρελθόντος που είναι πια πολύ μακρινό για να το φοβόμαστε. Και σε αυτό απέτυχε ο Κωνσταντίνος – αν και εδώ τουλάχιστον η ευθύνη δεν ήταν δική του, αν είχε τη δυνατότητα επιλογής ασφαλώς θα προτιμούσε να πεθάνει πολύ αργότερα. Ο θάνατός του ανέδειξε, επίσης, μια παθογένεια της δημοκρατίας μας: την ισχύ της βαβούρας. Προφανώς είναι η μειοψηφία όσοι φοβούνται τον Κωνσταντίνο ακόμη και νεκρό· έχουν τη δυνατότητα, όμως, να προκαλούν περισσότερο θόρυβο από τους άλλους και, γι’ αυτό, να επιβάλλουν τελικά τη θέλησή τους στην κυβέρνηση.”
