Τις δηλώσεις του Σπύρου Πνευματικού σχολιάζει με μία ανάρτησή της στο Facebook η δημοσιογράφος Μαριάννα Πυργιώτη.
Υπενθυμίζεται ότι μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ο κ. Πνευματικός χαρακτήρισε λίγο πολύ ως οικονομικά ασύμφορο να ξοδεύονται λεφτά για τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, λέγοντας πως “πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα”.
“Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό, δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση. Υπάρχει ένα σημείο λοιπόν, που δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω”, είπε μεταξύ άλλων ο κ. Πνευματικός.
Αναλυτικά, η ανάρτηση της Μαριάννας Πυργιώτη:
Ο κ Πνευματικός πρέπει να είναι ένας εξαιρετικός επιστήμονας αν κρίνω από το βιογραφικό του. Αμφιβάλλω όμως αν είναι ένας εξαιρετικός γιατρός και σίγουρα δεν είναι ένας εξαιρετικός πολιτικός… Ο γιατρός είναι το μείγμα επιστημοσύνης και ανθρωπιάς . Αν σε ένα από τα δυο χαρακτηριστικά υστερεί σημαντικά τότε δεν είναι « καλός γιατρός» Οι ασθενείς του είναι αυτοί που γνωρίζουν λοιπόν καλύτερα από εμένα , από εμάς , αν ο επιστήμονας είναι καλός γιατρός ή όχι …
Τώρα οι απόψεις του περί διαλογής ή επιλογής ή οτι τέλος πάντων , για καρκινοπαθείς τελικού σταδίου είναι απόψεις ενός αρχιλογιστή ή CFO ιδιωτικής επιχείρησης, όχι γιατρού . Δεν είναι θέμα συζήτησης αν είναι ή δεν είναι χαμένη μάχη και χαμένοι πόροι η μέχρι τέλους νοσηλεία ενός ασθενούς που βαδίζει το τελευταίο μίλι , είναι θέμα από ποιά πλευρά στέκεσαι, πως ιεραρχείς μια κατάσταση και με ποια κριτήρια το κάνεις.
Η δουλειά του γιατρού δεν είναι η εξοικονόμηση πόρων αλλά η ζωή του ασθενούς και στις χαμένες μάχες, η μέχρι τέλους φροντίδα και ανακούφιση ….Ανώδυνα ανεπαίσχυντα και ειρηνικά … Όπως θεωρώ απάνθρωπη την παράταση του επιθανάτιου ρόγχου -και όχι της ζωής- ενός ασθενούς που θα έπρεπε να έχει φύγει πολύ νωρίτερα , έτσι θεωρώ απάνθρωπη και την αντιμετώπιση του, ως άχθους για το σύστημα Υγείας. Προσωπικά μαζί με τον αδελφό μου και τους καλούς γιατρούς, πήραμε στο παρελθόν τη δύσκολη απόφαση να είναι ειρηνικά τα τέλη της ζωής αγαπημένου μας προσώπου που δεν είχε καμία ελπίδα ούτε χρόνο .
Και ψέμματα είπαμε για να μην συνειδητοποιήσει την ασθένεια και δεν πήγαμε σε νοσοκομείο αφού ήταν ανώφελο και μείναμε δίπλα μέχρι την τελευταία ανάσα στο κρεβάτι του σπιτιού , αλλά εκείνη δεν υπέφερε, δεν καταλαβε τίποτε, δεν ταλαιπωρήθηκε από επώδυνες προσπάθειες παράτασης σ ένα νοσοκομειακό κρεβάτι που δεν θα της έδιναν τίποτε απολύτως πέρα από αγωνία …
Αλλά αν είχαμε πάρει την αντίθετη απόφαση γιατί πχ δεν μπορούσαμε να αντέξουμε το ψυχικό και πρακτικό βάρος ή πάθαινε κάποια κρίση ή είχε αφόρητους πόνους ή ότι τέλος πάντων, δεν θα πηγαίναμε σε νοσοκομείο; Δεν θα αναζητούσαμε ανακούφιση για τον άνθρωπο μας ; Και ποιος γιατρός θα μας έδιωχνε γιατί θα καταλαμβάναμε ένα « πολύτιμο» κρεβάτι ;
