Πολλά σενάρια έχουν κυκλοφορήσει για ενδεχόμενη προσχώρηση στη ΝΔ του πρώην υπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, πανεπιστημιακού καθηγητή, Γιάννη Μανιάτη.
Το όνομά του ακούγεται κάθε φορά που συζητείται ανασχηματισμός και η θετική στάση του στα ενεργειακά σχέδια που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός τροφοδότησε τις σχετικές εικασίες.
Ο δημοσιογράφος Γ. Παπαχρήστος μίλησε μαζί του και διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να ενταχθεί στη ΝΔ. Αντίθετα, επαναδραστηριοποιείται στην κεντροαριστερά.
Γράφει στη στήλη του στα ΝΕΑ:
“Ο Γιάννης Μανιάτης, εξ Αργολίδος ορμώμενος, είναι μια σπάνια περίπτωση. Πρωτοπόρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά (η έδρα του έχει ένα μεταπτυχιακό πανευρωπαϊκής εμβέλειας), εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ της πανεπιστημιακής κοινότητας, πρώην υπουργός για θέματα ενέργειας και περιβάλλοντος, ο Μανιάτης είναι ένας… υπερκομματικός πασόκος, που θα μπορούσε να είναι τα πάντα, αλλά δεν είναι. Οι συμπατριώτες του τον άφησαν εκτός Βουλής το 2019, για λόγους που μόνο εκείνοι γνωρίζουν. Ετσι εκείνος αφιερώθηκε στα καθήκοντά του ως πανεπιστημιακού δασκάλου και μετά «έπιασαν δουλειά» τα σενάρια. Κάθε τρεις και λίγο, ο καθηγητής Μανιάτης, που όσο να πεις επί μακαρίτισσας Φώφης μια απόσταση από το ΚΙΝΑΛ την κρατούσε, είναι… έτοιμος να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη. Παραμονές ανασχηματισμών δε, με το ένα πόδι στο Μέγαρο Μαξίμου, τον έχουν. Αλλά είναι; Οχι, δεν είναι!
Πολύ θα ήθελε η ΝουΔου να τον εντάξει στην κυβέρνησή της (πού θα βρει καλύτερο υπουργό Ενέργειας και Περιβάλλοντος – εδώ έχει τον Σκρέκα, που λέει ο λόγος…) αλλά ο Μανιάτης παραμένει στην Κεντροαριστερά. Και ως απόδειξη αυτού αναφέρω το γεγονός ότι την προσεχή Κυριακή θα μετάσχει σε προσυνεδριακή ημερίδα του Κινήματος για την ενεργειακή κρίση που θα πραγματοποιηθεί στην Κοζάνη, παρόντος του προέδρου Ανδρουλάκη.
Χθες που μιλήσαμε για λίγο στο τηλέφωνο, μου είπε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει τεράστιος παίκτης στα ενεργειακά της Ευρώπης, καθώς μπορεί να την τροφοδοτήσει με τουλάχιστον το 20% των προμηθειών της σε ρωσικό αέριο. Αλλά, όπως μου είπε «χάσαμε επτά ολόκληρα χρόνια, και τώρα πρέπει να τρέξουμε».
Να τρέξουμε. Ποιος μπορεί να πει όχι, σε κάτι τέτοιο…”
