Παρά τις αυξήσεις των επιτοκίων στις ΗΠΑ, ο πληθωρισμός δε δείχνει να υποχωρεί. Οι τιμές στην ενέργεια αυξομειώνονται, μένοντας όμως σε υψηλό επίπεδο. Μεγάλες εταιρίες τεχνολογίας μειώνουν τις δαπάνες του, μέρος των οποίων αποτελεί το προσωπικό τους. Τελευταία η Άμαζον η οποία ανακοίνωσε απολύσεις 10,000 ατόμων. Οι μετοχές, κυρίως των εταιριών τεχνολογίας που είχανε μεγάλη άνοδο μέσα στην κρίση του κόβιντ, έχουν χάσει πολύ από τις υψηλές τιμές τους. Αυτό αναμένεται απο αναλυτές να περάσει μέσα στο 2023 και σε μετοχές άλλων κατηγοριών. Τα αυξανόμενα επιτόκια δυσχαιρένουν τα δάνεια, η αγορά κατοικίας έχει μπει στην κατάψυξη με τους δυνειτκούς αγοραστές να προσπαθούν να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα όσον αφορά το ποσό που θα μπορούν να δανειστούν. Ευρώπη και ΗΠΑ οδεύουν προς ύφεση η οποία στην πραγματικότητα κανείς δε γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει. Από 1-2 χρόνια μέχρι αρκετά περισσότερα. Όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται τόσο η οικονομική πληγή στο σώμα της Ευρώπης δε θα κλείνει. Την ίδια στιγμή οι μεταναστευτικές ροές, αν και μειούμενες, δεν έχουν σταματήσει. Οι χώρες του Ευρωπαϊκού νότου συνεχίζουν να πλήττονται και να σηκώνουν δυσανάλογο βάρος. Οι προϋπολογισμοί των χωρών της Ευρώπης επιβαρύνονται και από αυτό (μαζί με την επιβάρυσνη λόγω των επιδομάτων στήριξης προς τους πολίτες για να αντιμετωπίσουν τις αυξανόμενες τιμές στην ενέργεια). Παράλληλα, η εγκληματικότητα συνεχίζει ακάθεκτη ενώ τα κράτη εξολπίζονται σε βαθμό που δημιουργεί ανησυχίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρισκόμαστε. Ένα πλαίσιο σκοτεινό και ομιχλώδες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε το πως θα ανταποκριθούν οι ψηφοφόροι των χωρών της ΕΕ. Τα πρώτα σημάδια ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται με τη στροφή μερίδας ψηφοφόρων προς αντισυμβατικά δεξιά κόμματα και πολιτικούς. Είναι δεδομένο πως όσο δεν οδηγούμαστε σε ξέφωτο μετά από χρόνια κρίσης, τόσο θα επιδειώνενται η κατάσταση. Το ερώτημα είναι: πόσο θα αντέξουν οι Ευρωπαίοι πολίτες να βρίσκονται μέσα σε κρίσεις που συνυπάρχουν και η μία δυναμώνει την άλλη. Τα δεδομένα από τις δημοσκοπήσεις αρχίζουν και γίνονται ανησυχητικά καθώς η οργή δείχνει να ανεβαίνει όπως επίσης και η δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων από τη ζωή τους. Αυτά είναι συναισθήματα και απόψεις τους οδηγούν προς τιμωρία των υπευθύνων για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Και εάν υπεύθυνες θεωρηθούν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, αλλά και η ίδια η ΕΕ, (είτε είναι όντως υπεύθυνες, είτε όχι) τότε θα τιμωρηθούν στις εκλογές. Και το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι ένα: Θα θεωρηθούν μόνο οι κυβερνήσεις ως υπεύθυνες από τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους και άρα εκείνοι θα στραφούν προς αντισυμβατικές επιλογές εντός συστήματος ή θα θεωρηθεί ως υπεύθυνο όλο το πολιτικό σύστημα και άρα θα έχουμε στροφή ψηφοφόρων προς αντισυστημικά κόμματα; Το καλό της υπόθεσης είναι πως και το δεύτερο να συμβεί φαίνεται πως πλέον τα περισσότερα δεξιά αντισυμβατικά κόμματα κινούνται εντός πλαισίου Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δε θέλουν πλέον οι χώρες του να φύγουν από αυτήν αλλά να την αλλάξουν εκ των έσω. Υπάρχει δηλαδή ένα αντισυμβατικό ανάχωμα απέναντι στην πλήρη αλλαγή των παρόντων δεδομένων και το χάος. Και αυτά είναι τα κόμματα που δείχνουν να ανεβαίνουν δημοσκοπικά. Όχι εκείνα που επιθυμούν έξοδο από την ΕΕ και επιστροφή σε εθνικά νομίσματα. Οι Ευρωπαίοι πολίτες δηλαδή μπορεί να επιθυμούν αλλαγές πολιτικών και νοοτροπίας αλλά σίγουρα, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν επιθυμούν ρήξη με την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Μπορεί να έχουν σοβαρές ενστάσεις στο πως θέλουν να είναι η Ευρώπη αλλά όχι στο ότι θέλουν η Ευρώπη να συνεχίσει να υπάρχει. Μέσα στη μαυρίλα της περιόδου ας κρατήσουμε αυτό το δεδομένο ως κάτι το θετικό.
