Γενικά είμαι άτομο της πρόληψης. Σε όλα τα ζητήματα. Έτσι, με τη δημιουργία του κόμματος Κασιδιάρη έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου. Αυτό διότι ο Κασιδιάρης έχει τέτοια τοποθέτηση στην εκλογική αγορά αλλά και χαρακτηριστικά προσωπικότητας (δυναμισμό, αντισυμβατική συμπεριφορά) τα οποία τραβούν σαν μαγνήτης μια μερίδα πολιτών που χαρακτηρίζονται από αντισυστημικότητα. Μια μερίδα πολιτών δηλαδή που αμφισβητούν το παρόν status quo, θεωρούν πως το σύστημα λειτουργεί μόνο προς όφελος του και εναντίον τους και ψάχνουν έναν σωτήρα να πάρει το μέρος τους και να «πολεμήσει» για αυτούς. Αυτοί μπορεί να ψηφίζουν είτε μικρότερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα των άκρων του πολιτικού συστήματος είτε να απέχουν από τις εκλογές μέχρι να έρθει κάποιος που θα τους εμπνεύσει. Επειδή λοιπόν ο Κασιδιάρης αποτελεί άτομο που τους συγκεκριμένους πολίτες μπορεί να τους εμπνεύσει, και επειδή είναι όχι μόνο κατ’ όνομα αλλά στην ουσία ακραίος, είχα πει πως η συγκεκριμένη περίπτωση ήθελε προσοχή. Ο φόβος μου ήταν πως αυτό το ακραίο κόμμα θα μπορούσε μέσω συνθηκών κρίσης (είχε ήδη ξεκινήσει αυτή του κορονοϊού) να μαζέψει και ψήφο διαμαρτυρίας από μη αντισυστημικούς ψηφοφόρους και έτσι να «φουσκώσει» σε ποσοστά. Όταν χτύπησα το καμπανάκι το κόμμα Κασιδιάρη βρισκόταν στο 1%.
Το βασικό που θεωρούσα πως έπρεπε να γίνει είναι να μείνει το κόμμα Κασιδιάρη ως ένα ακραίο αντισυστημικό κόμμα του περιθωρίου. Να μην περάσει δηλαδή την εκλογική τάφρο προς νέα κοινά. Επειδή η εκλογική στρατηγική του Μαξίμου, την οποία έχω αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο, ήταν τέτοια που άφηνε κενό εκπροσώπησης σε κοινά πιο συντηρητικά και εθνικά είχα αναφέρει πολλές φορές πως θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κόμμα να καλύψει αυτές τις αντισυμβατικές μεν αλλά συστημικές ομάδες ψηφοφόρων (αφού τα υπάρχοντα δεν κάλυπταν τις προϋποθέσεις) όχι ως δεκανίκι της κυβέρνησης προφανώς, αλλά ως σκληρός αντίπαλος της με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Έβλεπα δηλαδή πως μερίδα των κοινών που θα αντιδρούσε στη νέα τοποθέτηση στην εκλογική αγορά της Νέας Δημοκρατίας θα έψαχνε κάπου να πάει. Και αυτό το κάπου θα ήταν φρόνιμο να υπάρχει ήδη πριν δημιουργηθεί η ζήτηση. Για να πετύχει όμως αυτό θα έπρεπε να γίνει κάτι ακόμα. Να μην χαρακτηρίζεται οτιδήποτε υπάρχει στα «δεξιά» της ΝΔ ως ακροδεξιό. Αυτό διότι όταν αποκαλείς ακροεδεξιό τον χ πολιτικό και το ίδιο αποκαλείς και τον Κασιδιάρη τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι. Και όταν τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι στην ουσία βοηθάς τον πραγματικά ακραίο να περάσει την εκλογική τάφρο. Είτε γίνεται από εκλογική σκοπιμότητα (να απομακρύνει η Νέα Δημοκρατία δυσαρεστημένους ψηφοφόρους τους από ανταγωνιστές) είτε από ιδεοληψία των «κοσμοπολιτών του Κολωνακίου» το δεδομένο είναι πως βοηθούν το πραγματικό άκρο απενοχοποιώντας την ψήφο προς αυτό (αφού ούτως ή άλλως όλες οι πιθανές επιλογές ενός δυσαρεστημένου ψηφοφόρου αποκαλούνται ακραίοι γιατί να μην ψηφίσει τον πιο δυναμικό από αυτούς;). Για να μην πολυλογώ, και δεν έγινε τίποτα, και η μισή Ελλάδα είναι ακραία όταν δε συμφωνεί με τις πολιτικές που εκφράζει ο κυρίαρχος «προοδευτισμός» και όπως καταλαβαίνετε χαρακτηρίστηκε και η αφεντιά μου ως ακροδεξιός για την πρότασή μου αυτή.
Που βρίσκόμαστε τώρα; Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, με την κρίση αγοραστικής δύναμης ευτυχώς να μην έχει δείξει κοφτερά δόντια ακόμα, το κόμμα Κασιδιάρη έχει καταστεί το βασικό κόμμα που τραβάει τις ψήφους διαμαρτυρίας από τα «δεξιά» (που μόνο δεξιά δεν είναι ο συγκεκριμένος αλλά για την οικονομία των λέξεων δεν το αναλύω) και βρίσκεται με το ένα πόδι εντός Βουλής. Ό,τι ακριβώς φοβόμουν και προσπαθούσα να δείξω πως έπρεπε να αποφευχθεί. Και τώρα που η κυβέρνηση βλέπει πως με το κόμμα Κασιδιάρη στη Βουλή δε θα μπορέσει να λάβει την αυτοδυναμία τι κάνει; Προσπαθεί να βρει τρόπο να το εμποδίσει να κατέβει στις εκλογές. Δε μπάινω καν σε θέματα δημοκρατίας, θεωρία δύο άκρων και άλλα σημαντικά, είμαι σίγουρος πως θα τα αναλύσουν άλλοι και καλύτερα από εμένα. Μένω στα εκλογικά. Ακόμα και να πετύχει το εγχείρημα, σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, θα βρούμε τα αποτελέσματά της δράσης αυτής μπροστά μας στο άμεσο μέλλον, ειδικά εάν τελικά η κρίση δείξει τα δόντια της. Με την απαγόρευση η κυβέρνηση δείχνει σε δυσαρεστημένα κοινά ποιον να ψηφίσουν. Διότι φαίνεται σαν ο Κασιδιάρης να είναι ο μόνος που «πολεμάει» το σύστημα, ο μόνος τον οποίο φοβούνται. Έτσι τον φέρνουν ως πρώτη επιλογή στο μυαλό ψηφοφόρων για κάθε ψήφο διαμαρτυρίας, θυμού, αντίδρασης. Ο ηγέτης μιας αγοράς επιτίθεται μόνο στον διεκδικητή. Η κυβέρνηση για να πετύχει την αυτοδυναμία ανεβάζει τον Κασιδιάρη επίπεδο στην εκλογική αγορά. Ως κόμμα είναι κατανοητό να έχει κάνει εκλογικές επιλογές τετραετίας. Ως κυβέρνηση θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το πολιτικό σκηνικό σε βάθος χρόνου. Τις κινήσεις της στο θέμα αυτό πολύ φοβάμαι πως θα τις βρούμε μπροστά μας.
