Δυσφορία στο Μέγαρο Μαξίμου και αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια πυροδότησε η απόφαση της υπουργού Τουρισμού να διακοσμήσει το γραφείο της με δύο χαλιά από τον οίκο Μοιραράκη, κόστους 17.980 ευρώ, με χρέωση του υπουργείου.
Δεν είναι όμως μόνο οικονομικό το θέμα. Είναι και θέμα πολιτισμού και στήριξης του brand made in Greece. Γιατί αν δεν δώσει το υπουργείο το παράδειγμα της στήριξης της ελληνικής επιχειρηματικότητας και της ελληνικής παραδοσιακής τέχνης -σε κλάσμα μάλιστα της τιμής που χρέωσε τον κρατικό κορβανά-, ποιος θα το δώσει;
Το επίσημο έγγραφο που δημοσιοποιήθηκε και αποκαλύπτει την αγορά των πολυτελών χαλιών μιλά για τις «ανάγκες» του γραφείου της, που έπρεπε να καλυφθούν. Στο ίδιο πνεύμα, περί «αναγκών» και η απάντηση του υπουργείου Τουρισμού, που κλήθηκε να σχολιάσει τα δημοσιεύματα.
Ξεκαθαρίζει αρχικά πως είχε να γίνει ανακαίνιση «για περισσότερο από μια δεκαπενταετία». Και η ανακοίνωση κλιμακώνει για το μείζον ζήτημα της «ανάγκης»: «Η βελτίωση των χώρων υποδοχής κρίνεται αναγκαία για τη διασφάλιση της άριστης φιλοξενίας και εξυπηρέτησης των επισκεπτών, στο πλαίσιο δράσεων και εργασιών για την προώθηση του ελληνικού τουρισμού, καθώς και για την ανάδειξη της θετικής εικόνας της χώρας μας σε διεθνές επίπεδο».
Ότι δηλαδή άμα δεν πατήσουν το περσικό nain χαλί οι επισκέπτες θα μας κακοχαρακτηρίσουν και θα μας πουν τσίπηδες. Στην πραγματικότητα βέβαια, ενδεχομένως να μας κακοχαρακτηρίσουν άμα πατήσουν τα περσικά χαλιά που επέλεξε η υπουργός Τουρισμού, γιατί στο υπουργείο Τουρισμού της Ελλάδας, που οφείλει να είναι εξωστρεφές και να προάγει τον πολιτισμό και τις τέχνες, η κυρία Κεφαλογιάννη όφειλε να έχει διακοσμημένα ελληνικά χαλιά, φτιαγμένα από Έλληνες τεχνίτες, εμπνευσμένα από την ελληνική παράδοση. Από το 1890 η τσακώνικη υφαντική τέχνη -που δυστυχώς συρρικνώνεται-, έχει δημιουργήσει κιλίμια αριστουργήματα, με φιόγκους, ιβίσκους, τριαντάφυλλα. Ή έστω μια πιο σύγχρονη επιλογή, που θα στήριζε το ελληνικό επιχειρείν: χειροποίητα ολόμαλλα χαλιά, ελληνικής ταπητουργίας. Λύσεις οικονομικές, καλαίσθητες και συμβατές με το πνεύμα «να εντυπωσιαστούν οι μουσαφίρηδες» υπάρχουν και δεν είναι και μικροαστικές…
Αυτά ως προς απάντηση και της ανακοίνωσης της υπουργού και του Άδωνι Γεωργιάδη που έσπευσε να την υποστηρίξει -ήταν ο μόνος από την κυβέρνηση- γράφοντας στο Χ ότι «Η δουλειά της είναι αυτή και όχι να είναι σε αχούρι». Γιατί ο υπουργός Υγείας έχει προφανώς την αντίληψη πως ό,τι δεν κοστίζει είκοσι χιλιάρικα, είναι αχούρι. Ίσως είναι έτσι, άμα κάνουμε διάλογο με τον φανταστικό χαρακτήρα της Μαντάμ Σουσού. Αλλά εδώ μιλάμε για υπουργούς και υπουργεία και όσοι εξανίστανται δεν είναι απαραιτήτως από τον Μπίθουλα.
Είναι η πρώτη που προχωρά σε τέτοια αγορά/ανάθεση η Όλγα Κεφαλογιάννη;
Κατ’αρχάς δεν είναι μόνο τα περσικά χαλιά στην περίπτωση της κυρίας Κεφαλογιάννη, γιατί τον Μάρτιο αγοράστηκαν και έπιπλα αξίας 25.000€, πράγμα που σε κάνει να απορείς: οι προηγούμενοι στα πατώματα κάθονταν;
Εν πάση περιπτώσει, ας θυμηθούμε και κάποιες άλλες φορές που η προθυμία πολιτικών να κάνουν φιλόξενο το γραφείο τους, κόστισε κάτιτις παραπάνω.
– Τον περασμένο Μάιο, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης χρεώθηκε 6.000 ευρώ για συνθέσεις λουλουδιών προκειμένου να διακοσμηθεί το γραφείο του τότε υπουργού Λευτέρη Αυγενάκη.
– Το 2020, αποκαλύφθηκε μέσω «Διαύγειας» ότι από την Περιφέρεια Αττικής έγινε παραγγελία ύψους 20.000 ευρώ για την προμήθεια «ενός γραφείου ξύλινου χρώματος μαόνι, μίας καρέκλας γραφείου ενδεδυμένης με δέρμα μπλε χρώματος και δύο συνοδευτικών πολυθρόνων ενδεδυμένων με δέρμα μπλε χρώματος». Περιφερειάρχης τότε ήταν ο Γiώργος Πατούλης και τα επίμαχα έπιπλα ήταν Chesterfield. Η απάντηση του τότε, σχεδόν πανομοιότυπη με της Κεφαλογιάννη: μα είναι για τους επισκέπτες, δεν θα ανεχτούμε σκιές κλπ.
