Στις 5 Δεκεμβρίου 1933, καταργείται η ποτοαπαγόρευση που είχε επιβληθεί 13 χρόνια νωρίτερα στις Η.Π.Α.
Στις αρχές του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα μετά τα μέσα του 1850 στις Η.Π.Α., υπό την πίεση των προτεσταντικών οργανώσεων, άρχισαν να ψηφίζονται από τις Πολιτείες του Νότου μέτρα κατά των οινοπνευματωδών ποτών. Σταδιακά, συστάθηκαν οργανώσεις που κινητοποιούσαν ολοένα και περισσότερους πολίτες. Το 1879, το Κάνσας έγινε η πρώτη πολιτεία που έλαβε μέτρα κατά του αλκοόλ.
Με την πάροδο των ετών και την κήρυξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, εμφανίστηκε το ζήτημα της διάθεσης των δημητριακών. Πολλοί Αμερικανοί πολίτες πίστευαν ότι τα δημητριακά, σε μία τέτοια δύσκολη περίοδο, θα έπρεπε να διατίθενται αποκλειστικά για την παρασκευή τροφίμων και όχι να αναλώνονται για την παρασκευή αλκοολούχων ποτών.
Παράλληλα, πολλές ζυθοποιίες είχαν ιδιοκτήτες γερμανικής καταγωγής, γεγονός που επέτεινε τα αρνητικά συναισθήματα των Αμερικανών κατά του αλκοόλ. Τέλος, αρκετοί επιχειρηματίες της χώρας, μεταξύ των οποίων οι Φορντ και Ροκφέλερ, υποστήριξαν πως η αποχή των πολιτών από το αλκοόλ θα βελτίωνε την αποδοτικότητά τους στην εργασία τους. Μέχρι το 1919, η πλειοψηφία των πολιτών είχε πεισθεί για την ορθότητα της απαγόρευσης των ποτών.
Το 1920 με το νόμο Βόλστιντ ξεκίνησε επισήμως η ποτοαπαγόρευση, όταν κηρύχθηκε παράνομη με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών. Σε σύντομο διάστημα, η μαύρη αγορά άνθισε και άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες συμμορίες, με την αστυνομία να μην μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό της ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν 15.000 παράνομα αποστακτήρια και μπαρ.
Το 1929, όταν ξέσπασε το Μεγάλο Κραχ, οι συμμορίες απέκτησαν μεγάλη ισχύ επειδή προσέφεραν αρκετές θέσεις εργασίας. Πολλοί αστυνομικοί συνεργάστηκαν με τις συμμορίες οι οποίες τους δωροδοκούσαν με υψηλά ποσά, ενώ αρκετοί γιατροί χρηματίζονταν για να συνταγογραφούν ουίσκι, του οποίου η χρήση επιτρεπόταν για ιατρικούς λόγους.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, το κράτος ζημιωνόταν λόγω της έλλειψης φορολογίας κατά 500.000.000 δολάρια το χρόνο. Στα θετικά του μέτρου ήταν αφενός η πτώση της εγκληματικότητας από πράξεις που σχετίζονταν με το αλκοόλ και αφετέρου η μείωση των θανάτων που προκαλούνταν από τα οινοπνευματώδη ποτά.
Η δραματική αύξηση της διαφθοράς και της εγκληματικότητας μετέβαλε την άποψη της κοινής γνώμης. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 1932, Φραγκλίνος Ρούζβελτ, ενσωμάτωσε στο προεκλογικό του πρόγραμμα τη δέσμευση για άρση της ποτοαπαγόρευσης.
Με την ψήφιση από το Κογκρέσο της 21ης Τροποποίησης του Αμερικανικού Συντάγματος η ποτοαπαγόρευση καταργήθηκε το 1933 στις περισσότερες πολιτείες της χώρας. Η τελευταία πολιτεία που ήρε την απαγόρευση των οινοπνευματωδών ποτών ήταν το Μισισίπι το 1966.
Με πληροφορίες από Wikipedia, sansimera.gr
