Η κατάργηση του φαξ σε όλο το εύρος του ελληνικού δημοσίου, ήρθε να επανορθώσει μια εργοδοτική κατάχρηση καθώς το μηχάνημα του διαβόλου έθετε σε κίνδυνο τις ζωές των δημοσίων υπαλλήλων.
Καλώς λοιπόν ο Πιερρακάκης το καταργεί, όμως το νομοσχέδιο του επιχειρεί να επιλύσει πολύ σοβαρότερα θέματα για τους πολίτες. Το ερώτημα που παραμένει είναι γιατί όλοι οι προκάτοχοί του δεν μπόρεσαν να αλλάξουν κάτι από όλα αυτά για τα οποία πανηγυρίζουμε και κυρίως αν το να συμβαδίζει το ελληνικό δημόσιο με τις εξελίξεις, είναι κάτι που θα μπορούμε εφεξής να θεωρούμε δεδομένο.
Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Διαχρονικά οι εξελίξεις στη δημόσια διοίκηση συνέβησαν επειδή κάποιο στέλεχος αποφάσισε να τις υποστηρίξει. Η χρήση του φαξ στο δημόσιο, την οποία σήμερα κοροϊδεύουμε, αποτέλεσε σίγουρα τομή για τη δημόσια διοίκηση στο απώτερο παρελθόν. Μέχρι τότε οι υπηρεσίες διακινούσαν αλληλογραφία για οτιδήποτε με αποτέλεσμα γραφειοκρατία και καθυστερήσεις. Οι πολίτες αναγκάζονταν να προσκομίζουν οι ίδιοι τα έγγραφα σε κάθε μία υπηρεσία. Το φαξ ήταν μια λαμπρή εξέλιξη, όταν συνέβη.
Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, η εντροπία έρχεται να καταργήσει την όποια αξία τους. Αφού λοιπόν υιοθετήθηκε η χρήση του φαξ, βρέθηκε κάποιος που σκαρφίστηκε την κατάχρησή του. Κάπως έτσι εντάχθηκε το 1977 στη σύμβαση εργασίας της ΔΕΗ, το «επίδομα επικινδυνότητας για τους χειριστές φαξ» (capital.gr 2/3/2011). Ευτυχώς ήταν μεταξύ αυτών των επιδομάτων που επανεξετάστηκαν με τα επάρατα μνημόνια.
Κανείς -ούτε ο Πιερρακάκης– δεν εγγυάται ότι αν και εφόσον απαγορευθεί η χρήση φαξ και αντικατασταθεί με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, δεν θα βρεθεί ένας επόμενος Υπουργός, που θα θεσπίσει «επίδομα μυοσκελετικών προβλημάτων από την πληκτρολόγηση email». Το επίδομα θα είναι αρκετό ώστε οι υπάλληλοι να αγωνίζονται για τη διατήρηση της χρήσης email ακόμη και όταν η τεχνολογία επιτρέπει την για παράδειγμα την τηλεμεταφορά.
Ακόμη βέβαια και αν υπάρχει καλή θέληση, δεν είναι σίγουρο ότι ο κάθε Υπουργός μπορεί να επιτύχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, οι συναρμόδιοι Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ Γεροβασίλη και Παππάς είχαν θεσμοθετήσει αυτό που αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του Νόμου Πιερρακάκη. Ήτοι το Κεντρικό Σύστημα Ηλεκτρονικής Διακίνησης Εγγράφων (ΚΣΗΔΕ). Πρακτικά το σύστημα αυτό διασφαλίζει ότι οι πολίτες δεν θα ενημερώνουν το Δημόσιο για τα προσωπικά τους στοιχεία παρά μόνον άπαξ. Καθώς δεν ήταν πρώτη τους προτεραιότητα, το σύστημα δεν λειτούργησε και ήρθε τώρα ο Πιερρακάκης (που το έχει εξαρχής θέσει ως πρώτη προτεραιότητα) για να προχωρήσει με αποφασιστικότητα και να πάρει τα εύσημα από τους πολίτες μέχρι τα διεθνή media.
Η δημόσια διοίκηση, περισσότερο προφανώς από τον ιδιωτικό τομέα, χρειάζεται πίεση για αλλαγές. Μικρές ή μεγάλες. Θα άξιζε οι προκάτοχοι του Πιερρακάκη (είτε στο Ψηφιακής Πολιτικής είτε στο Εσωτερικών) να μας εξηγήσουν γιατί δεν προχώρησαν στις συγκεκριμένες κινήσεις εκσυγχρονισμού. Έστω σε κάποιες απ’ αυτές. Προφανώς το εμπόδιο δεν ήταν το κόστος. Τουναντίον, θα έλεγε κανείς ότι με τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης, μπορεί να επιτύχουμε μια μεγάλη μείωση του κόστους λειτουργίας. Ίσως αυτό να ήταν και το σημείο τριβής που δημιουργούσε συνεχώς νέα εμπόδια με συνδικαλιστές και προμηθευτές…
