Το βραβείο λαλίστερου υπουργού δικαιωματικά απονέμεται στον Άδωνι Γεωργιάδη που είναι πανταχού παρών και για τα πάντα ομιλών: Τη μια εξηγεί γιατί θαυμάζει το Ισραήλ, την άλλη καλεί την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και τον σύντροφό της Νίκο Συρίγο να φορούν κράνος στη βέσπα, ενώ προλαβαίνει να ψάχνει ραντεβού με γιατρό για όποιον ασθενή παραπονεθεί ότι δεν βρίσκει, πηγαίνει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από κανάλι σε κανάλι.
Ο υπουργός Υγείας είναι ακούραστος, υπερδραστήριος και σε διαρκή εγρήγορση. Το μόνο που δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς είναι ότι κρύβεται. Ακόμη και όσοι εντός ΝΔ ενοχλούνται από την πληθωρικότητά του αναγνωρίζουν ότι ιδρώνει τη φανέλα.
Το αργυρό μετάλλιο πηγαίνει στον Θάνο Πλεύρη που έχει κάνει το μεταναστευτικό πρώτης τάξης ζήτημα ξεπερνώντας όλους τους προκατόχους του, ποσοτικά, σε δημόσια παρουσία. Είναι επίσης ιδιαίτερα κινητικός, ταξιδεύοντας από τη Λέσβο μέχρι την Κρήτη, ενώ είναι απολύτως προσηνής για τα ΜΜΕ, απαντώντας θετικά στις περισσότερες δημοσιογραφικές προσκλήσεις.
Στο κοινοβούλιο ξεχωρίζει ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης, ο οποίος πρωταγωνιστεί στις συγκρούσεις με το ΠΑΣΟΚ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχοντας ένα εριστικό στυλ που τον έχει κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή στους φανατικούς νεοδημοκράτες.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας ο οποίος, σπανιότατα, υπερασπίζεται το κυβερνητικό έργο αποφεύγοντας τις δημόσιες παρεμβάσεις για θέματα εκτός του χαρτοφυλακίου του. Κάτι ανάλογο ισχύει για τον υπουργό Ναυτιλίας Βασίλη Κικίλια. Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται από συνεργάτες του πρωθυπουργού για λόγους που εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση επίσης υπάρχουν πρόθυμοι και απρόθυμοι να δώσουν τη μάχη για το κοινό καλό. Η υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού Άννα Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, έχει διακριθεί για την εργατικότητα και την αφοσίωσή της στον πρόεδρο, δουλεύοντας όλη μέρα κάθε μέρα για να βοηθήσει το αντιπολιτευτικό έργο του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, ο πρώην πρωθυπουργός, βουλευτής Αχαϊας, Γιώργος Παπανδρέου περισσότερο ασχολείται με τις διεθνείς κρίσεις και λιγότερο με την εγχώρια πολιτική κουζίνα.
Αλλο παράδειγμα: Η βουλευτής βόρειου τομέα Β Αθήνας Μιλένα Αποστολάκη δίνει την αντιπολιτευτική μάχη στην πρώτη γραμμή, ενώ ο βουλευτής ανατολικής Αττικής Μανώλης Χριστοδουλάκης δεν εκτίθεται τόσο πολύ για να στηρίξει τον πρόεδρο.
Στην Χαριλάου Τρικούπη εννοείται ότι γίνεται αξιολόγηση βουλευτών και στελεχών και τα αποτελέσματα θα επηρεάσουν τη σύνθεση των ψηφοδελτίων, με την έννοια ότι όσοι έχουν πάρει καλό βαθμό δεν θα βρουν μπροστά τους ανταγωνιστικές υποψηφιότητες και το αντίστροφο.
Οι δημοσκοπήσεις μετά την ΔΕΘ δείχνουν ακινησία: Η ΝΔ φθείρεται αλλά υπερέχει, το ΠΑΣΟΚ σταθεροποιείται στη δεύτερη θέση αλλά δεν κάνει το άλμα, οι Σπαρτιάτες εξαφανίζονται και η Νίκη υποχωρεί αλλά ο χώρος δεξιά της ΝΔ έχει δυναμική, η προοδευτική αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν στοιχεία των δημοσκοπήσεων που δεν δημοσιοποιούνται αλλά έχει υπόψη της η στήλη: Εάν ο Νίκος Δένδιας διαδεχθεί τον Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ πριν από τις εκλογές, το κυβερνών κόμμα θα εκτιναχθεί. Εάν ο Π. Γερουλάνος διαδεχθεί τον Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επίσης. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά ενώσουν τις δυνάμεις τους, τίποτα σημαντικό δεν προκύπτει. Εάν ο Αντ. Σαμαράς κάνει κόμμα, θα μπει οπωσδήποτε στη Βουλή. Εάν η Μ. Καρυστιανού κάνει κόμμα, οι απώλειες θα είναι οριζόντιες για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οσο ο Αλ. Τσίπρας καθυστερεί να ανοίξει τα χαρτιά του, χάνει.
