✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Ο Αλέξης Τσίπρας χθες παραιτήθηκε από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η πρώτη κίνηση ενός (πρώην) σημαντικού παίκτη της εκλογικής σκακιέρας στην μετεκλογική εποχή της μεταπολίτευσης 2.0.
Και αυτή η πρώτη κίνηση θα οδηγήσει σε κινήσεις άλλων παικτών μέχρι στο τέλος (το οποίο δεν είναι κοντά) να βρεθούμε και πάλι σε ένα σταθερό πολιτικό σκηνικό στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό προφανώς δεν πρόκειται να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα περάσει αρκετός καιρός για να δούμε εάν ο χώρος αριστερά της ΝΔ μπορεί να δώσει ξανά ένα κόμμα εξουσίας. Το σίγουρο είναι πως το τέλος του προηγούμενου πολιτικού σκηνικού είχε και αυτό τη σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν αυτός που αποφάσισε μετά την εκλογική ήττα του 2019 να παραμείνει αμετακίνητος στις αντιλήψεις της Αριστεράς της διαμαρτυρίας. Μια απόφαση που, σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να αντιδράσει, δημιούργησε μια ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος την άρπαξε από τα μαλλιά. Άλωσε μέσω ενός ελεύθερου δρόμου εκλογικά κοινά στα οποία άλλοτε ήταν δυνατά κόμματα της κεντροαριστεράς (πχ κοινότητα λοάτκι, ψηφοφόροι με έμφαση στο περιβάλλον, κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα) μέσω της αντιμετώπισης της πολιτικής μέσω της επίλυσης προβλημάτων που οι ψηφοφόροι θεωρούν σημαντικά. Αυτή η αμετακίνητη στάση του Αλέξη Τσίπρα έδωσε επίσης στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να ελπίζει σε πολιτική ανάσταση (ειδικά μετά το 20% που έλαβε στις νέες ηλικίες).
«Και τώρα τι;» στα αριστερά της ΝΔ. Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να περιμένουμε το πρόσωπο που θα εκλεγεί αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ και την ατζέντα που θα ακολουθήσει. Θα στρίψει προς τη σοσιαλδημοκρατία ή θα παραμείνει ένα σκληροπυρηνικό αριστερό κόμμα που νοιάζεται για την καθαρότητα της ιδεολογίας παρά για να κυβερνήσει; Θα κάνει το ολικό rebranding που απαιτείται για να κυνηγήσει το δικαίωμα να λέγεται κόμμα εξουσίας ή θα προσπαθήσει να ηγεμονεύσει στην αριστερά της διαμαρτυρίας; Στην πρώτη περίπτωση το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα καθώς θα απειληθεί η προσπάθεια για ολική επαναφορά του (λελογισμένο ρίσκο που πήρε με την απόφαση για μη μετωπική σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη εάν ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να δώσει τη μάχη για την ηγεμονία των σκληροπυρηνικών αριστερών τότε δε θα μπει στη μάχη της κάλυψης του χώρου της κεντροαριστεράς. Αυτός θα καλυφθεί από κάποιον άλλον παίκτη. Αυτό μπορεί να γίνει είτε από το ΠΑΣΟΚ (εάν αρχίσει να βλέπει την εκλογική αγορά με μια πιο σύγχρονη ματιά), είτε από τη ΝΔ εάν προχωρήσει σε μια περαιτέρω μετατόπιση του κόμματος (ή μέσω προσπάθειας να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους αυτούς μέσω της επίλυσης ζητημάτων) είτε από ένα νέο σχηματισμό ο οποίος θα στοχεύει στη μεταρρυθμιστική κεντροαριστεράς (είτε μόνος του είτε μαζί με το ΠΑΣΟΚ).
Αυτό το τελευταίο με κάνει να μην θεωρώ δεδομένη μια οριστική αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας. Ίσως περιμένει να δει πως θα έχει διαμορφωθεί το εκλογικό σκηνικό μέχρι τις ευρωεκλογές και τότε να ζυγίσει την κατάσταση για μια πιθανή επιστροφή του μέσω ενός νέου πολιτικού οχήματος. Μέχρι τότε βέβαια θα πρέπει να πείσει τον εαυτό του πως μπορεί να πάει ενάντια στην σκληροπυρηνικά αριστερή καρδιά του.
