Αυτοεγκλωβισμός στο πλαίσιο

24 mins read

Όταν υπάρχει ένα σκάνδαλο, μια κρίση, ή μια τραγωδία και δημιουργείται από δυσαρέσκεια έως και οργή στο εκλογικό σώμα το πρώτο που συνήθως κάνει μια κυβέρνηση, κόμμα ή πολιτικός (ανάλογα την περίσταση) είναι να αποποιηθεί την ευθύνη. Να πείσει δηλαδή τους ψηφοφόρους πως είτε δεν έχει καμία σχέση είτε δεν είναι εκείνη υπεύθυνη για το γεγονός και τις συνέπειές του. Το δεύτερο που θα πρέπει να προσπαθεί να κάνει είναι να βγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από ένα πλαίσιο που δεν τη συμφέρει. 

 

Όσον αφορά το πρώτο βήμα, στην τραγωδία των Τεμπών υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Το γεγονός πως σε αυτό το δρομολόγιο του τρένου θα μπορούσε να είναι μέσα ο οποιοσδήποτε δημιούργησε υψηλά επίπεδα ψυχικής ταύτισης των πολιτών/ψηφοφόρων με τα θύματα και τις οικογένειές τους. Αυτό οδήγησε σε υψηλά επίπεδα θυμού και άρα στην προσπάθεια εύρεσης ενός υπαιτίου προς τιμωρία. Επίσης, ο αδιανόητος τρόπος που έγινε το δυστύχημα (δύο τρένα να συγκρούονται) σε συνδυασμό με το γεγονός πως η όλη ιστορία έβγαλε σε μια στιγμή παθογένειες του πολιτικού συστήματος στην επιφάνεια (ρουσφέτια, λειτουργία δημοσίου, ανοχή στην παραβατικότητα) καθιστούσαν αδύνατο το να περάσει στους ψηφοφόρους το αφήγημα πως φταίει μόνο, ή κυρίως, ο σταθμάρχης. Και ενώ η κυβέρνηση λίγες ημέρες μετά το δυστύχημα ανέλαβε μέρος της ευθύνης ζητώντας συγγνώμη (είχε προηγηθεί και η παραίτηση του αρμοδίου υπουργού) φαίνεται πως τρεις εβδομάδες μετά συνεχίζει να βασίζεται στην ουσία στην αρχική της στρατηγική: να μειώσει την ευθύνη της και να αυξήσει τα επίπεδα ευθύνης του σταθμάρχη. 

 

Είναι κατανοητό πως αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια να ανακτήσει μέρος του ανταγωνιστικού της πλεονεκτήματος (ικανότητα, αποτελεσματικότητα) που έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα από την τραγωδία των Τεμπών. Σκοπός είναι ο επαναπατρισμός ψηφοφόρους που δείχνουν να έχουν απομακρυνθεί από αυτήν (δημοσκοπικά πάντα) μετά την τραγωδία των Τεμπών (ειδικά όσους είναι στη γκρίζα ζώνη και δεν έχουν κινηθεί προς αντισυστημικά κόμματα). Όμως συνεχίζοντας σε αυτή τη στρατηγική πέφτει σε δυο λάθη. Πρώτον, καταναλώνει πόρους (χρήματα, χρόνο, ανθρώπινο δυναμικό) σε μια μάχη που δε μπορεί να κερδηθεί. Οι ψηφοφόροι έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους. Και στην συντριπτική τους πλειοψηφία λένε πως φταίνε όλοι: και ο σταθμάρχης και ο ΟΣΕ και η κυβέρνηση και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ακόμα και δίκιο να έχει η κυβέρνηση για το ποιος πραγματικά φταίει, η πεποίθηση των ψηφοφόρων δεν αλλάζει. Και όσο βλέπουν οι ψηφοφόροι τα δυο μεγάλα κόμματα να μαλώνουν για το ποιος φταίει για την τραγωδία τόσο θα απομακρύνονται. Και από τα δύο. 

 

Δεύτερον, όσο η κυβέρνηση επιμένει σε αυτή τη στρατηγική τόσο θα αυτοεγκλωβίζεται σε ένα πλαίσιο που δεν την ευνοεί. Σε ένα πλαίσιο που κρατάει ψηλά στο μυαλό των ψηφοφόρων το γεγονός που ράγισε το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Είναι άλλο το να προσπαθείς να βγεις από ένα πλαίσιο και να μην το καταφέρνεις και άλλο να επιμένεις να μένεις μέσα σε αυτό προσπαθώντας να πείσεις πως έχεις δίκιο. Γνώμη μου πως η κυβέρνηση πρέπει να δώσει τη μάχη του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος σε άλλο γήπεδο. Να αποδείξει πως παραμένει ικανή κάνοντας κινήσεις που το αποδεικνύουν πάνω σε άλλα θέματα της ατζέντας. Να βγει (όσο μπορεί) από ένα πλαίσιο που δεν τη συμφέρει. Δείχνοντας την ικανότητα σε άλλα θέματα ίσως καταφέρει με έμμεσο τρόπο να βάλει την αμφιβολία στους ψηφοφόρους για το κατά πόσο φταίει εκείνη για την τραγωδία των Τεμπών. Την θεωρώ πιο αποτελεσματική στρατηγική από την επιμονή στο «φταίει ο σταθμάρχης». Στη χειρότερη, τουλάχιστον, δε θα κάνει περαιτέρω ζημιά.   

Facebook Comments