Ο πρώτος γύρος των Προεδρικών εκλογών στην Κύπρο έδειξε αυτό που είχαμε αναλύσει σε παλαιότερο άρθρο για την εκλογική συμπεριφορά των Κυπρίων ψηφοφόρων. Όσο κι εάν λειτούρργησαν οι κομματικές συσπειρώσεις στο τελευταίο στάδιο της προεκλογικής εκστρατείας, σχεδόν πάντα συμβαίνει αυτό, οι δύο από τους τρεις κύριους υποψηφίους που είχαν τη λιγότερο κομματική στάση προεκλογικά προχώρησαν στο β’ γύρο. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διείσδυσε στους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ παίρνοντας το 30% των ψήφων ενώ η στρατηγική διεύρυνσης του Ανδρέα Μαυρογιάννη απέδωσε καρπούς δίνοντας του ένα εξαιρετικό ποσοστό για α’ γύρο και φέρνοντας τον μια ανάσα από τον πρώτο. Η σχεδόν αναγκαστική στρατηγική, λόγω υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη, της προσπάθειας κομματικής συσπείρωσης του Αβέρωφ Νεοφύτου δε θα μπορούσε να έχει πολλές ελπίδες σε ένα προεκλογικό πλαίσιο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (δείτε προηγούμενο άρθρο για λεπτομέρειες). Φαινόταν εξαρχής αλλά είναι πλέον ξεκάθαρο πως στον ΔΗΣΥ θα έπρεπε να κινηθούν προς υποστήριξη της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη (ή να βάλουν υποψήφιο που θα ουδετεροποιεί τα πλεονεκτήματά του) από το να πάνε ουσιαστικά ενάντια σε μια μεγάλη μερίδα της βάσης. Κινήθηκαν κομματικά, όχι με βάση το ελογικό σώμα και το πλήρωσαν.
Η επόμενη ημέρα των εκλογών βρίσκει τα δυο επιτελεία να προσπαθούν να συνθέσουν ψάχνοντας τις συμμαχίες και τις ψήφους ώστε να φτάσουν στο πολυπόθητο 50%+1. Θεωρητικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει το προβάδισμα, όχι επειδή πήρε το μεγαλύτερο ποσοστό στον α’ γύρο αλλά επειδή έχει μια μεγάλη δεξαμενή εγγύτερά του, αυτή των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ. Όμως αυτό στο οποίο αξίζει να σταθούμε είναι η στάση στελεχών του ΔΗΣΥ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Αντί να αναγνωρίσουν το λάθος (πήγαν ενάντια στη βάση του κόμματος) και να το διορθώσουν στηρίζοντας δίχως ναι μεν αλλά την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, με τις δηλώσεις τους μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την απόσταση. Κατανοώ την πικρία μιας εκλογικής ήττας, κατανοώ πως το γεγονός ότι προέρχεται από διάσπαση της βάσης την κάνει ακόμα πιο πικρή. Όμως αλίμονο εάν επικρατούσε στην πολιτική το συναίσθημα αντί της λογικής. Να τα πάρουμε με τη σειρά: Πρώτον δε θεωρώ ως αιτία της διάσπασης την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδης αλλά την «με το στανιό» υποψηφιότητα Νεοφύτου. Ο Χριστοδουλίδης άκουσε τα θέλω της εκλογικής αγοράς και προχώρησε. Στο ΔΗΣΥ αποφάσισαν να πάνε ενάντια στο κύμα. Δε θα πρέπει να τον κατηγορούν που δεν τους ακολούθησε σε μια εκ των πραγμάτων λάθος κίνηση. Δεύτερον, μια κεντρική απόφαση για μη στήριξη Χριστοδουλίδη θα είναι από προβληματική, εάν αποφασιστεί ψήφος κατά συνείδηση, εώς αυτοκτονική για το κόμμα, εάν αποφασιστεί στήριξη Μαυρογιάννη. Αυτό για δύο λόγους. Πρώτον διότι και στα δύο σενάρια υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο κάποια στελέχη να μην ακολουθήσουν τη γραμμή και να δηλώσουν στήριξη στην υποψηφότητα Χριστοδουλίδη. Όσο περισσότερα είναι αυτά, τόσο μεγαλύτερο το πρόβλημα για το ΔΗΣΥ. Δεύτερον, και κυριότερο, στον πρώτο γύρο το 30% των ψηφοφόρων ΔΗΣΥ δεν ψήφισαν τον Πρόεδρο του κόμματος αλλά τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Ποιος τους εγγυάται πως αυτό το ποσοστό δε θα διπλασιαστεί στο β’ γύρο παρά την εισήγηση του κόμματος; Αντέχουν να βρεθούν ενάντια στη μεγάλη πλειοψηφία της βάσης του κόμματος;
Εάν ο ΔΗΣΥ δηλώσει επίσημα στήριξη σε Μαυρογιάννη (χρησιμοποιώντας το Κυπριακό φαντάζομαι ως αιτιολογία) ρισκάρουν να ακολουθήσει την προτροπή τους το 30%-40% της βάσης και να τους γυρίσει την πλάτη το 60%-70%; Και τι θα σημαίνει αυτό για το κόμμα; Εάν παρά την προτροπή τους επικρατήσει ο Χριστοδουλίδης πως θα σταθούν ως ενιαίο κόμμα μετά και πως θα κοιτάξουν τη βάση; Αλλά ακόμα και εάν τους ακολουθήσει η πλειοψηφία της βάσης και επικρατήσει ο Μαυρογιάννης, τι αφήγημα θα έχουν ως κόμμα; Πόσο ευάλωτοι θα είναι στην κριτική τα επόμενα χρόνια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Τα έχουν ζυγίσει όλα αυτά; Και πάλι, κατανοώ την πικρία για το αποτέλεσμα αλλά αυτός δεν είναι λόγος για χαρακίρι. Η λογική θα πρέπει να επικρατήσει. Δεν είμαι σίγουρος εάν το έχουν καταλάβει στον ΔΗΣΥ, αλλά βρίσκονται στην ώρα μηδέν.
