✍️ο Απόστολος Πιστόλας
H στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ διέπεται από σταθερότητα από το 2012 και έπειτα.
Στοχευμένη στην “υπηρεσία” των σκληροπυρηνικών ψηφοφόρων του κόμματος, κρατούσε, και κρατάει, τους μετριοπαθείς μέσω της πιθανότητας της επιστροφής στην εξουσία (αφού οι περισσότεροι εξ αυτών θέλουν η ψήφος τους να μετουσιώνεται σε πολιτική. Ας μην ξεχνάμε πως κόμμα εξουσίας ψήφιζαν πριν μετακομίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν εκείνος έγινε κόμμα εξουσίας).
Η μετατόπιση ΣΥΡΙΖΑ προς πιο μετριοπαθείς απόψεις και τρόπο επικοινωνίας ώστε να δώσει τη μάχη του κέντρου με τη Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να είχε γίνει μετά την ήττα στις εκλογές του 2019. Δεν έγινε καθώς, θεωρώ πως, φοβήθηκε την εκροή ψηφοφόρων από το σκληροπυρηνικό κοινό του. Χθες είχαμε την πρώτη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα που δείχνει προς μια κατεύθυνση μετατόπισης στην εκλογική αγορά. Η κίνηση αυτή θα πρέπει αρχικά να ολοκληρωθεί με τη διαγραφή του Παύλου Πολάκη από το ΣΥΡΙΖΑ.
Έπειτα μένει να επιβεβαιωθεί μέσα από ένα ολικό rebranding του κόμματος μετά την ήττα στις επερχόμενες εκλογές και μέσα από το συνέδριο που, υποθέτω πως, θα διεξαχθεί. Εάν αυτό επιβεβαιωθεί τότε ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει να γίνει το παλίο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και οι σκληροπυρηνικοί που θα φύγουν μετά τη μετατόπιση (πιθανόν μαζί με όσους είναι ήδη εκτός) να γίνουν ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ έτσι, αφού δεν άδραξε την ευκαιρία καθόλη τη διάρκεια του 2022 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προσανατολισμένος στο σκληροπυρηνικό κοινό του και του είχε αφήσει χώρο, δε θα έχει λόγο ύπαρξης.
Αυτό που δημιουργεί ένα αίσθημα έκπληξης είναι το γεγονός πως η κίνηση αυτή γίνεται προεκλογικά και μάλιστα πολύ κοντά στις εκλογές. Όταν δηλαδή απαιτείται συσπείρωση και όχι διάσπαση. Μια μετατόπιση παίρνει χρόνο να οργανωθεί, να ολοκληρωθεί και να περάσει στο μυαλό των ψηφοφόρων.
Επειδή τις πληροφορίες για τον λόγο της απόφασης να γίνει η κίνηση τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν τις έχουμε, μπορούμε να κάνουμε μόνο σενάρια για το σκεπτικό του Αλέξη Τσίπρα. Το βασικό σενάριο είναι πως ήδη ετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Παίρνει το ρίσκο δηλαδή να θυσιάσει ενα εκλογικό ποσοστό (το πόσο μικρό ή μεγάλο είναι θα φανεί) για να μείνει κυρίαρχος την επόμενη ημέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει πως εάν δεν έκανε τώρα τη μετατόπιση θα είχε απέναντί του έναν ή μια αντίπαλο με ισχυρό αφήγημα για όσους επιθυμούν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ να ξανακυβερνά (αυτό της μετατόπισης). Επίσης γνωρίζει πως με τον Πολάκη εντός ΣΥΡΙΖΑ ένας μετατοπισμένος Τσίπρας θα είχε ακόμα μια υποψηφιότητα στα αριστερά του η οποία θα συγκέντρωνε τους σκληροπυρηνικούς, αυτούς δηλαδή που έφτασαν τον Τσίπρα εδώ που βρίσκεται. Με την κίνησή του αυτή λοιπόν και “καίει” την όποια υποψηφιότητα με μετριοπαθές πρόσημο, αφού ο ίδιος δείχνε να αρχίζει να το οικειοποιείται αλλά και απομακρύνει τον κύριο εκφραστή του σκληροπυρηνικού ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανότατα θα του έκανε ζημιά στην εσωκομματική μάχη μετά την ήττα στις εκλογές. Η κίνηση αυτή μπορεί να μην ταιριάζει με το προεκλογικό αφήγημα και σκηνικό που προσπαθούσε να χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ (δημιουργία έντασης και οργής μέσω του “δικαιοσύνη παντού”), όμως θεωρώ πως το αφήγημα αυτό έχει ήδη καεί μετά από την δικαστική απόφαση για τον Νίκο Παππά.
Ένα άλλο σενάριο, το οποίο δεν είναι ενάντια στο βασικό αλλά συμπλήρωμά του, αφορά το αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ περί προοδευτικής διακυβέρνησης ή αλλιώς “κυβέρνησης ηττημένων”. Εφόσον το ΜεΡΑ25 δείχνει να μην φτάνει στο όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή κάθε πιθανότητα να φτάσουν τα τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜεΡΑ25) μαζί τους 151 βουλευτές στην πρώτη κάλπη μηδενίζεται.
Μια εκλογική συνεργασία του ΜεΡΑ25 όμως με μια πλατφόρμα που θα δημιουργήσει ο Πολάκης ενδεχομένως να του έδινε την ώθηση που χρειάζεται για να μπει στη Βουλή. Εκτός από την επόμενη ημέρα δηλαδή ίσως να προσανατολίζονται και στο να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο επιστροφής στην εξουσίας μέσω της απλής αναλογικής. Θεωρώ όμως, κυρίως λόγω της αρχηγικής τάσης Πολάκη, αυτό το σενάριο όχι τόσο ισχυρό, δίχως προφανώς να μπορώ να το αποκλείσω. Πιστεύω δε πως ίσως επιλέξει να δοθεί η μάχη για την αρχηγία των σκληροπυρηνικών (που είναι ήδη εκτός ΣΥΡΙΖΑ και αυτών που θα φύγουν τώρα) επί ισοις όροις. Με άπαντες δηλαδή εκτός Βουλής.
