Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις δε δίχασε τους πολίτες χώρας. Ήταν ήδη διχασμένοι.
Αποτελεί απλά άλλο ένα θέμα το οποίο προστέθηκε στη σειρά θεμάτων στα οποία οι απόψεις μεγάλης μερίδας των υποστηρικτών των δύο κομμάτων (Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων) είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Στην οικονομία οι μεν επιθυμούν περισσότερο σοσιαλιστικές πολιτικές αλλά παγκοσμιοποιημένη οικονομία οι δε θέλουν έναν «εθνικιστικό καπιταλισμό».
Στα κοινωνικά οι μεν είναι υπέρ μιας κοινωνίας συμπερίληψης και σαφώς υπέρ της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των μεταναστών ενώ οι δε επιθυμούν ομοιογένεια στην κοινωνία, δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα και είναι εναντίον των μεταναστών. Στο πρόσφατο θέμα του Covid οι μεν ήταν συντριπτικά υπέρ του εμβολίου και της μάσκας ενώ οι δε αντιεμβολιαστές και ενάντια στη χρήση μασκών. Θα μπορούσα να συνεχίσω και να αναφερθώ σε άλλα θέματα όπως στην οπλοχρησία ή στο πόσο κοντά βρίσκονται στη θρησκεία αλλά πιστεύω πως και από αυτά τα παραδείγματα μόνο γίνεται κατανοητό πως δεν έχουμε απλά πολίτες-ψηφοφόρους που διαφωνούν αλλά δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο διαφορετικές αντιλήψεις του τρόπου ζωής, με άλλες αξίες, άλλα ιδανικά και πρότυπα.
Τα κύρια προβλήματα σε αυτό είναι δύο. Πρώτο πως και οι δύο αυτές ομάδες πολιτών-ψηφοφόρων είναι «σκληροπυρηνικοί». Δεν είναι ότι πιστεύουν απλά κάτι. Είναι ενάντια σε όποιον είναι αντίθετος σε αυτό. Αυτό τις κάνει πρώτον να κερδίζουν όλο και περισσότερους ψηφοφόρους αλλά και να απομακρύνονται όλο και περισσότερο η μία από την άλλη, αφού η μία είναι ο «εχθρός» της άλλης. Το δεύτερο, και ίσως κυριότερο, είναι πως η κάθε μία από αυτές τις ομάδες αποτελεί μεγάλη πλειοψηφία σε διαφορετικές περιοχές και πολιτείες των ΗΠΑ*. Υπάρχει δηλαδή και γεωγραφικός διαχωρισμός μεταξύ τους. Ζούνε στην ίδια χώρα όμως σε διαφορετικές περιοχές μια εντελώς διαφορετική ζωή. Γιατί το γεωγραφικό είναι το κυριότερο κομμάτι;
Διότι, όπως δείχνει και η παρακάτω εικόνα, αρκετοί πολίτες των διαφόρων πολιτειών/περιοχών των ΗΠΑ και που ανήκουν στις ανωτέρω ομάδες έχουν φτάσει στο σημείο να προτιμούν ένα μικρότερο κράτος αλλά πιο ομοιογενές στη νοοτροπία από το να συνυπάρχουν με τον «εχθρό». Αυτό συμβαίνει κυρίως στις περιοχές όπου αυτές οι ομάδες είναι ισχυρές. Για παράδειγμα στις περιοχές του Ειρηνικού και τις Βορειοανατολικές όπου είναι ισχυρότερη η υποστήριξη των πολιτικών των Progressives (της πιο ακραίας πτέρυγας των Δημοκρατικών) το 47% και 39% των υποστηρικτών των Δημοκρατικών επιθυμεί απόσχιση. Το ίδιο συμβαίνει και εκεί που κυριαρχούν οι πιο συντηρητικοί και υποστηρικτές του λαϊκισμού, στις πολιτείες του Νότου και των βουνών, όπου το 66% και το 43% αντίστοιχα από όσους δηλώνουν Ρεπουμπλικάνοι επιθυμεί απόσχιση. Αντίθετα, οι μειοψηφίες των περιοχών (πχ. Ρεπουμπικάνοι στον Ειρηνικό και Δημοκρατικοί στο Νότο) είναι σε συντριπτικά ποσοστά κατά της απόσχισης καθώς δε θέλουν να μείνουν μόνοι σε μια νέα χώρα που θα κυριαρχεί ένας τρόπος αντίληψης των πραγμάτων διαφορετικός από τον δικό τους.
Προφανώς και δεν είμαστε στο σημείο μηδέν και σαφώς χρειάζονται δεκαετίες για να φτάσουμε σε σημείο να αναφερόμαστε σε πραγματική απόσχιση πολιτειών. Όμως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως οι ΗΠΑ βαδίζουν προς μια κατεύθυνση περαιτέρω απομόνωσης και εσωτερικού διχασμού. Το εάν αυτό καταφέρουν να το αντιστρέψουν πριν φτάσουν στο σημείο μηδέν μένει να φανεί. Σίγουρα όμως τα καμπανάκια χτυπάνε. Το θέμα είναι εάν θέλει κανείς στις ΗΠΑ να τα ακούσει ή έχουν απορροφηθεί στο να μισούν ο ένας τον άλλον.
* Το γιατί είναι μεγάλη ιστορία το οποίο δεν το αναλύω σε αυτό το άρθρο, αξίζει όμως να διαβάσετε την όλη ιστορία των πολιτειών, των ψηφοφόρων σε αυτές, τις διαφορές που πάντα υπήρχαν μεταξύ βορρά και νότου και το πως φτάσαμε στο σήμερα, μερικά βήματα πριν το φάντασμα της απόσχισης
