Την προηγούμενη εβδομάδα διεξήχθησαν συνεντεύξεις από τους πολιτικούς αρχηγούς και των τριών πρώτων κομμάτων με πρώτη αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε, για μια ακόμα φορά την τελευταία περίοδο, μετριοπαθή λόγο. Θεωρώ πως η κίνηση αυτή είναι ενταγμένη σε μια προσπάθεια μετατόπισης προς τα “κεντροαριστερά”. Αυτή η μετατόπιση είναι αρχικά ως προς το ύφος και αργότερα, μετά τις εκλογές, θα ακολουθήσουν και οι τοποθετήσεις στην εκλογική αγορά. Γνώμη μου είναι πως ο κ. Τσίπρας, αν και μετά την τραγωδία των Τεμπών απέκτησαν για εκείνον μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι προσεχείς εκλογές, κοιτά περισσότερο προς την μετεκλογική περίοδο. Εκεί δε θέλει να έχει απέναντί του κάποιον ισχυρό αντίπαλο για την αρχηγία του κόμματος. Με την μετατόπιση που προσπαθεί να κάνει, και εάν αυτή επιτύχει, δε φαίνεται πως θα έχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Προσωπικό του στόχο θεωρώ τις μεθεπόμενες εκλογές, όποτε κι εάν γίνουν, όπου μια κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα έχει υποστεί φθορά και ο Αλέξης Τσίπρας θα την περιμένει να πέσει σαν ώριμο φρούτο.
Στη δεύτερη κατά σειρά συνέντευξη ο πρωθυπουργός προσπάθησε να βγει, μέσω του πλαισίου που έχει επιβάλει η τραγωδία των Τεμπών στο προεκλογικό σκηνικό, σε ένα νέο αφήγημα εκλογών, αυτό της σύγκρουσης με το παλιό. Ουσιαστικά δηλαδή επανερχόμαστε σε παλαιότερα αφηγήματα άλλων πολιτικών περί ανασύστασης και επανίδρυσης του κράτους, ίσως όχι σε τόνο έντονο βαθμό. Εδώ όμως έρχονται κάποια ερωτηματικά καθώς η τραγωδία των Τεμπών έχει πλήξει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, την αποτελεσματικότητα. Έχει πλήξει δηλαδή τη βάση στην οποία στηρίχτηκε το αφήγημα του επιτελικού κράτους. Σε τι βαθμό έχει διαρραγεί η εμπιστοσύνη των πολιτών ως προς την αποτελεσματικότητά της κυβέρνησης; Διότι εάν είναι υψηλός, τότε είναι πιθανόν να μην ακολουθήσουν το αφήγημα. Θεωρώ πως στην κυβέρνηση αυτό έχει μετρηθεί. Θα καταφέρει όμως με αυτό το αφήγημα να φύγει από το πλαίσιο των Τεμπών ή το αφήγημα θα υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους το λόγο για τον οποίο υπάρχει κρίση στη σχέση εμπιστοσύνης; Αυτό σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί από το εάν τα αρνητικά συναισθήματα (δεν είναι μόνο ο θυμός αλλά και η απογοήτευση στην οποία ενδεχομένως μετατραπεί ο θυμός σε δεύτερο χρόνο) κρατηθούν υψηλά τις επόμενες εβδομάδες ή όχι.
Αυτό που έμεινε από την τελευταία κατά σειρά συνέντευξη, αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη, είναι η προσπάθειά του να τοποθετήσει το ΠΑΣΟΚ ως επιλογή για τους ψηφοφόρους που επιθυμούν τον κανέναν από τους δυο. Με αυτή τη λογική αναφέρεται σε συγκυβέρνηση δίχως τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Όμως υπάρχουν κάποια στοιχεία που καθιστούν τη θέση αυτή προβληματική. Πρώτον, αυτό το κοινό δεν είναι ομοιογενές. Αποτελείται απο διαφορετικές ομάδες ψηφοφόρων που δε μπορούν να προσεγγιστούν όλες με το ίδιο αφήγημα. Δεύτερον, για να είναι ένα τέτοιο επιχείρημα ισχυρό θα πρέπει να μπορείς να το επιβάλεις. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δε μπορεί να επιβάλει κυβέρνηση με άλλον πρωθυπουργό από την πρώτη κάλπη όσο κι εάν θέλει. Άρα η επιλογή ΠΑΣΟΚ με αυτό το κριτήριο και μόνο αποτελεί ρίσκο, με το σκεπτικό ότι εάν δε συμβεί, τότε η ψήφος θα είναι “χαμένη”. Το ρίσκο όμως είναι ακόμα μεγαλύτερο. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν κατονομάζει ποιον θα προτείνει για πρωθυπουργό. Για έναν λαό που διακατέχεται από υψηλά επίπεδα αποφυγής αβεβαιότητας (μάλιστα είναι ο πρώτος στον κόσμο), άρα βλέπει με καχυποψία κάθε αλλαγή και φοβάται το άγνωστο, είναι πολύ δύσκολο από δύο δεδομένα που ξέρει (άσχετα εάν του αρέσουν ή όχι) να επιλέξει ένα τρίτο που δε γνωρίζει. Γιατί πάντα στην έκπληξη δε θα έχει στο μυαλό του θετικό που μπορεί να προκύψει αλλά το ότι μπορεί όταν η κουρτίνα ανοίξει μπορεί να δουν πίσω της να κάθεται ο μιστερ Ζονκ. Στο ΠΑΣΟΚ αντί να λένε ποιον δε θέλουν για πρωθυπουργό καλύτερα θα ήταν να δώσουν ξεκάθαρη απάντηση στην ερώτηση: γιατί να ψηφίσω εσένα;
