✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Σκεφτείτε πως κάποιος πάει στη λαϊκή αγορά να αγοράσει λεμόνια. Τι θα κάνει πρώτα;
Ή θα αγοράσει από τον πρώτο πάγκο που βρει να έχει το προϊόν, είτε θα κάνει μια έρευνα αγοράς να δει ποιος έχει τα καλύτερα ή/και φθηνότερα, είτε θα πάει κατευθείαν στον πωλητή που γνωρίζει καλά, εάν υπάρχει τέτοιος, να τα αγοράσει από εκείνον.
Όταν όμως ο αγαπημένος του πωλητής δεν έχει λεμόνια, αλλά ούτε και οι γύρω πάγκοι θα τα αγοράσει από όπου τα βρει. Χρειάζεται να συμπαθεί τον πωλητή από τον οποίο θα τα αγοράσει; Όχι. Δε χρειάζεται ούτε καν να τον γνωρίζει. Τα λεμόνια θέλει. Κι εάν δεν είναι τα λεμόνια όπως ακριβώς τα θέλει; Δεν έχει μεγάλη σημασία, θα τα αγοράσει. Διότι δεν έχει άλλη επιλογή.
Αυτό το απλό παράδειγμα ισχύει όχι μόνο στα λεμόνια της λαϊκής αλλά και στην πολιτική.
Όταν οι ψηφοφόροι θεωρούν ένα θέμα σημαντικό και επιθυμούν λύση σε αυτό θα ψηφίσουν το κόμμα που του προσφέρει (την όποια) λύση. Κι εάν το κόμμα που ψήφιζαν παραδοσιακά δεν προσφέρει κάποια λύση (ή προσφέρει κάποια που δεν τους ικανοποιεί) τότε θα βρούνε το κόμμα η λύση του οποίου τους ικανοποιεί και θα το ψηφίσουν. Αυτός είναι ο λόγος που ανεβαίνουν τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα στην Ευρώπη. Επειδή σε συγκεκριμένα θέματα ασφαλείας (μεταναστευτικό και εγκληματικότητα) οι ψηφοφόροι θεωρούν πως τα παραδοσιακά κόμματα δεν προσφέρουν λύσεις (ή προσφέρουν λύσεις που δεν τους καλύπτουν). Και έτσι ψηφίζουν αυτόν που θεωρούν πως προσφέρει. Χρειάζεται να συμφωνούν στα υπόλοιπα θέματα μαζί του; Όχι. Χρειάζεται να τον συμπαθούν; Πάλι όχι. Έγιναν “ακροδεξιοί”; Όχι. Όπως δεν έγιναν ριζοσπάστες αριστεροί όσοι ψήφισαν Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Απλά τα συγκεκριμένα κόμματα προσφέρουν λύση στο σημαντικό για εκείνους πρόβλημα. Και οι ψηφοφόροι την αγοράζουν.
Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία για όσους ψηφοφόρους ψηφίζουν με το μυαλό στο να κυβερνηθούν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτή τη στιγμή είναι ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), ή αλλιώς η μοναδική κυβερνητική εναλλακτική. Είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός που βρίσκεται ψηλά στην καταλληλότητα για πρωθυπουργία, ο μόνος που πείθει πως μπορεί να έχει τα ηνία της χώρας στα χέρια του. Όταν κάποιος δίνει αποκλειστικά ψήφο εξουσίας θα τον ψηφίσει ακόμα κι εάν δεν τον συμπαθεί. Ακόμη κι εάν δε συμφωνεί μαζί του σε σειρά ζητημάτων. Γιατί; Διότι πολύ απλά, δεν έχει άλλη επιλογή. Διότι κανείς άλλος δεν έχει λεμόνια.
Με λίγα λόγια όταν η ζήτηση για λεμόνια αυξάνει βάζεις στον πάγκο σου λεμόνια. Δεν προσπαθείς να πείσεις πως και τα πορτοκάλια καλά είναι. Λεμόνια θέλουν, λεμόνια αναζητούν, λεμόνια θα αγοράσουν.
