Σκεφτείτε να έχει εκλεγεί στην Ελλάδα ένα κόμμα ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση, να έχει δηλαδή τους απαραίτητους 151+ βουλευτές, αλλά όταν πηγαίνει στη βουλή να μη μπορεί να λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ.
Στις ενδιάμεσες εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου οι Ρεπουμπλικάνοι πήραν πίσω την κυριαρχία στη Βουλή των Αντιπροσώπων με 222 έδρες (απαιτούνταν 218). Έχουν περάσει όμως από τις 3 Ιανουαρίου 11 ψηφοφορίες και ο Μακάρθρι (Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος για τη θέση του προέδρου της Βουλής) δε μπορεί να φτάσει τον απαιτούμενο αριθμό (218) ώστε να εκλεγεί. Έτσι δε μπορεί να γίνει η ορκωμοσία της νέας Βουλής με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ένα τέτοιο γεγονός έχει να συμβεί από το 1923 όπου είχαμε εκλογή προέδρου με την 9η ψηφοφορία. Εάν θέλουμε να βρούμε περισσότερες από 9 ψηφοφορίες θα πρέπει να πάμε πίσω στα προεμφυλιακά χρόνια και το 36ο Κογκρέσσο του 1859-1861 (το 1861 ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ) όπου ο Ουίλιαμ Πεννινγτον εξελέξη στην 44η ψηφοφορία. Ρεκορ ψηφοφοριών με 133 είχαμε το 1855 για το 34ο Κογκρέσο.
Γιατί τώρα συμβαίνει σήμερα αυτό; Διότι μια ομάδα 20 «ανταρτών», υπερσυντηρητικών Ρεπουμπλικανικών εκλεγμένων βουλευτών τον θεωρεί υπερβολικά μετριοπαθή (Ρεπουμπλικανός της Καλιφόρνια είναι) και δεν τον εμπιστεύεται να τη στηρίξει στη μάχη ενάντια στην προεδρία Μπάιντεν και στα εμπόδια που προτίθενται να του βάλουν. Ο Τραμπ επίσημα στηρίζει τον Μακάρθι, αλλά επίσης η ομάδα ανταρτών είναι φανατικοί υποστηρικτές του. Οπότε, ενδεχομένως, εδώ να έχουμε ένα μήνυμα από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ προς το κόμμα των Ρεπουμπλικακών για την προεκλογική μάχη για τη διεκδίκηση του χρίσματος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων για την Προεδρία.
Ο Τραμπ, αποδυναμωμένος μετά τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών οπού είχε υποσχεθεί κόκκινο κύμα, στρυμωγμένος από την άνοδο Ρον ΝτεΣάντις ως βασικό αντίπαλο στο εσωτερικό του κόμματος, ενδεχομένως να προσπαθεί να δείξει πως έχει ακόμα τις δυνάμεις να τορπιλίσει τις όποιες πιθανότητες των Ρεπουμπλικανών για την κατάκτηση της Προεδρίας το 2024 εάν δεν δώσουν το χρίσμα στον ίδιο. Όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο για το θέμα, ο Τραμπ μπορεί να μην έχει απήχηση σε μετριοπαθείς ψηφοφόρους που απαιτούνται για να κερδίσει την Προεδρία (εάν δεν καταφέρει να τραβήξει ξανά μέσα στην κρίση ψηφοφόρους προς αυτόν) αλλά έχει μια δυναμική βάση η οποία τον ακολουθεί και σε περίπτωση που ο ίδιος δεν είναι υποψήφιος μπορεί να την καλέσει είτε να απέχει είτε να κατέβει στις εκλογές ως ανεξάρτητος. Οποιαδήποτε από τις δύο επιλογές είναι καταστροφική για το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων.
Το βασικό γεγονός είναι όμως πως μετά τις ενδιάμεσες εκλογές και την αποτυχία πολλών Τραμπικών υποψηφίων ο πρώην πρόεδρος έχει χάσει αυτό που προσπαθούσε να κρατήσει το 2022 μέσω των καταγγελιών για νοθεία: το αλάνθαστο, το αήττητο. Μην ξεχνάμε πως για πολιτικούς που ακολουθούν και επιμένουν να πολιτεύονται με το εγχειρίδιο του λαϊκισμού στο μαξιλάρι η ήττα είναι απαγορευτική. Διότι μπαίνουν σε αμφισβήτηση οι ικανότητες του υπερήρωα που ήρθε να σώσει το λαό από τους κακούς. Τίθεται υπό αμφισβήτηση το ότι αυτός είναι ο ενσαρκωτής των επιθυμιών του λαού. Και από αυτό το σημείο είναι εξαιρετικά δύσκολο να επανέλθουν (για αυτό επιμένει να μιλά για νοθεία και όχι για καθαρή ήττα. Του τελειώνει το αφήγημα).
Ζημιά όμως σοβαρή στους Ρεπουμπλικάνους μπορεί ακόμα να κάνει. Το τι θα γίνει μέχρι τις ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων μένει να φανεί: Εάν θα κάνει κάποια συμφωνία με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, εάν θα είναι αυτός ή ο ΝτεΣάντις υποψήφιοι ή και οι δυο μαζί. Το σίγουρο είναι πως δε θα πλήξουμε.
