Δυστυχώς στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα, υπάρχει κυρίαρχη η νοοτροπία πως ο αντίπαλος του κακού είναι αυτομάτως καλός.
Αυτό μας κάνει να θεωρούμε τον πολιτικό αντίπαλο του Ερντογάν ως καλό, όποιος και εάν είναι αυτός, δίχως να κοιτάμε τις ειδικές συνθήκες, το μίκροπεροβάλλον της Τουρκίας όπου (όπως έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο) οι δύο παράγοντες που κυριαρχούν στην εκλογική συμπεριφορά είναι η εθνότητα και η θρησκεία.
Όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες, και η οικονομία, λειτουργούν μέσα στο κουτάκια που έχουν βάλει οι δύο σημαντικότεροι. Δύσκολα δηλαδή θα μετακινηθεί κάποιος ψηφοφόρος από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα προς ΑΚΡ ή το αντίστροφο λόγω οικονομίας. Οι αντίπαλοι του Ερντογάν λοιπόν δεν είναι οι καλοί της υπόθεσης, απλώς παίζουνε σε άλλο πλαίσιο. Ο βαφτισμένος «καλός» δυτικότροπος Ιμάμογλου που απολαμβάνει τα καλά λόγια των ελληνικών ΜΜΕ, αλλά και πολιτικών δεν είναι καλός. Είναι κεμαλιστής εθνικιστής. Και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο για την Ελλάδα διότι δίνει στην Ευρώπη την ψευδαίσθηση δυτικής νοοτροπίας που θα κάνει την Τουρκία να μοιάζει «εγγύτερά» της.
Προς ενίσχυση του επιχειρήματος πως η Ευρώπη και η πλειοψηφία δυτικών αναλυτών, αλλά και πολιτικών, βλέπουν την Τουρκία (και όχι μόνο) μέσα από δυτικά γυαλιά, ας αναφέρω πως το κόμμα της Ακσενέρ, το IYI Party («καλό» κόμμα στα ελληνικά) είναι συνδεδεμένο με την Ευρωπαϊκή οικογένεια του ALDE.
Η Μεράλ Ακσενερ, η λύκαινα, η πιο επικίνδυνη πολιτικός για τη χώρα μας, αντιμετωπίζεται από τους Ευρωπαίους ως φιλελεύθερη. Η Ακσενέρ ήταν μέλος του εθνικιστικού κόμματος του Μπαχτσελί και έφυγε από το κόμμα, δημιουργώντας το δικό της, όταν δε μπόρεσε να τον ανατρέψει μετά τη συμφωνία Μπαχτσελί για συγκυβέρνηση με τον Ερντογάν. Προφανώς και η Ακσενέρ δεν είναι φιλελεύθερη αλλά εθνικίστρια. Δεν είναι το γεγονός πως ήταν μέλος των γκρίζων λύκων, αλλά το ότι παραμένει σταθερή σε εθνικιστικές και επεκτατικές απόψεις που την κάνουν αυτό. Το ίδιο ισχύει, ίσως σε μικρότερο βαθμό, για τον Ιμάμογλου. Είναι η εκλογική αγορά της Τουρκίας τέτοια που δεν μπορεί να ευδοκιμήσει φιλελεύθερος πολιτικός. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί και να σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες. Επειδή όμως κάποιοι πολιτικοί είναι πιο δυτικότροποι στην Τουρκία από τον Ερντογάν εκλαμβάνονται από κάποιους δυτικούς, λανθασμένα, ως καλοί, «δικοί μας» και φιλελεύθεροι.
Την ίδια στιγμή μια Ευρωπαία πολιτικός, η πρωθυπουργός της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Τζόρτζια Μελόνι, αντιμετωπίζεται από πολιτικούς, αναλυτές και τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φασίστρια, ή για να ακριβολογώ, ως μεταφασίστρια. Αυτό γίνεται είτε από πολιτική σκοπιμότητα, είτε επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν πως η Μελόνι, όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο, είναι market based πολιτικός. Έχει ακολουθήσει συγκεκριμένη στρατηγική εισόδου στην εκλογική αγορά μέσω μιας niche μικροαγοράς – συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων (το άκρο) – και έπειτα, όταν είδε πως έχει φτάσει σε ένα ανώτατο όριο «έστριψε» ώστε να προσελκύσει πολυπληθέστερες ομάδες ψηφοφόρων. Είναι μια στρατηγική που ακολουθείται σε πολλές αγορές, όχι μόνο στην πολιτική. Κάποιοι αποδίδουν (ηθελημένα ή μη) κάθε αντισυμβατική συμπεριφορά και λόγο στα άκρα. Τα άκρα πάντα έχουν αντισυμβατική συμπεριφορά και λόγο. Η αντισυμβατική συμπεριφορά όμως δεν είναι πάντα άκρο.
Έτσι λοιπόν έχουμε τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους να θεωρούν την Ακσενέρ μία από αυτούς και τη Μελόνι φασίστρια. Δεν πρόκειται για αστείο αλλά για πραγματικότητα. Και όσο κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν την πολιτική και τις εκλογικές τοποθετήσεις μέσα από το πρίσμα του μικρόκοσμού τους αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
