Από την Κυριακή το βράδυ ο ΔΗΣΥ είναι ένα καζάνι που βράζει. Βράζει από θυμό για τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τον “αποστάτη” όπως τον αποκαλούν. Στην πραγματικότητα βράζουν διότι δεν πέρασαν στον β’ γύρο. Ο Χριστοδουλίδης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο πρέπει να εκτονωθεί ο θυμός τους και η πικρία τους. Διότι εάν δεν εκτονωθεί εκεί τότε θα πρέπει αναγκαστικά να δούνε τον καθρέφτη και να παραδεχθούν πως στην ουσία φταίνε οι ίδιοι. Διότι δεν διάβασαν καλά την εκλογική αγορά. Δεν είναι περίοδος που ευνοεί κομματικές υποψηφιότητες. Και στο ΔΗΣΥ επέλεξαν να έχουν ως υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας την πλεόν κομματική επιλογή: τον πρόεδρό τους. Αποφάσισαν να πάνε ενάντια στις τάσεις της εκλογικής αγοράς και τώρα που δεν τα κατάφεραν τους φταίει αυτούς που την διάβασε καλύτερα και τοποθετήθηκε όπως έπρεπε.
Αυτά τα συναισθήματα του θυμού και της πικρίας βγήκαν και στο πολιτικό γραφείο του κόμματος εχθες το βράδυ. Την μεγάλη ώρα της κρίσης, εκεί όπου πρέπει να είσαι νηφάλιος για να πάρεις τη σωστή απόφαση, να διαχειριστείς την κρίση πηγαίνοντας στο δρόμο με το μικρότερο δυνατό ρίσκο, η λογική παραμερίστηκε από αρκετούς και το συναίσθημα κυριάρχησε. Χαρακτηριστικό αυτής της κυριαρχίας συναισθήματος η τοποθέτηση του δημάρχου Πάφου υπέρ Μαυρογιάννη όταν πάνω από το μισό το εκλογικό σώμα της περιοχής ψήφισε στον α’ γύρο τον Χριστοδουλίδη και μόλις το 17% τον Μαυρογιάννη. Δεν είμαι σίγουρος εάν αντιλαμβάνονται πως φαίνονται αυτά στους ψηφοφόρους. Ένα μεγάλο κόμμα που κυβέρνησε τα τελευταία δέκα χρόνια μοιάζει να παραπατάει και να μη μπορεί να πάρει μια απόφαση. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος εάν κατανοούν πως η όποια εισήγησή τους δε θα είχε παρά σχετικά μικρή σημασία για το μεγαλύτερο κομμάτι της βάσης. Δεν είμαστε στις εποχές όπου η βάση περιμένει τον αρχηγό να της πει τι θα κάνει. Εάν ήταν έτσι δε θα πήγαινε το 30% των ψηφοφόρων ΔΗΣΥ στην υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη στον α’ γύρο. Τελικά στο ΔΗΣΥ αποφάσισαν να μην αποφασίσουν και έδειξαν ψήφο κατά συνείδηση. Κάποια στελέχη έκλεισαν το μάτι προς Μαυρογιάννη, αλλά τουλάχιστον παρά την κυριαρχία των συναισθημάτων θεωρώ πως κατάλαβαν ότι με ανοιχτή στήριξη υπέρ του υποψηφίου που στηρίζει το ΑΚΕΛ θα έπαιρναν διαζύγιο δια παντός από ένα σημαντικό κομμάτι της βάσης τους. Και έτσι απέφυγαν το βήμα στο κενό.
Και τώρα τι για τον β’ γύρο είναι το ερώτημα; Τα πράγματα όσον αφορά τα αφηγήματα είναι καθαρά. Ο μεν Νίκος Χριστοδουλίδης λογικά θα παίξει το χαρτί “Χριστοδουλίδης ή ΑΚΕΛ;” ώστε να κολλήσει όσο μπορεί τον Ανδρέα Μαυρογιάννη προς το ΑΚΕΛ με σκοπό να φοβίσει ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ να τον ψηφίσουν και είτε να ψηφίσουν τον ίδιο είτε να τους οδηγήσει στην αποχή. Από την άλλη ο Μαυρογιάννης (ο οποίος έχει διαβάσει και αυτός σωστά την εκλογική αγορά και έχει κάνει μια πολύ καλή καμπάνια και σωστές στρατηγικές κινήσεις) θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο με τον α’ γύρο και θα προσπαθήσει να κάνει κινήσεις οι οποίες θα δείχνουν πως είναι ενωτικός ώστε να πείσει ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ να κάνουν την υπέρβαση. Ο μεν δηλαδή θα προσπαθήσει να φοβήσει, ο δεν να πείσει. Επειδή η πειθώ συνήθως παίρνει χρόνο και χρόνος δεν υπάρχει (οι εκλογές του β’ γύρου θα είναι την Κυριακή) ο Μαυρογιάννης θα πρέπει να προχωρήσει σε δυναμικές κινήσεις ώστε να περάσει αυτό το εμπόδιο. Ο κίνδυνος σε αυτό είναι το να δυσαρεστήσει ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ που τον στηρίζουν και να οδηγηθούν σε αποχή (αν και εάν μπει το συγκριτικό στη μέση ο κίνδυνος αυτός μειώνεται). Ο φόβος από την άλλη, στρατηγική Χριστοδουλίδη (εάν επιλεγεί), ήδη υπάρχει. Δε χρειάζεται να χτιστεί. Εάν μαζί με αυτό λάβουμε επίσης υπόψιν το γεγονός πως οι ψηφοφόροι στην Κύπρο θέλουν μεν αλλαγή αλλά με το μικρότερο δυνατό ρίσκο, θεωρώ πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ένα βήμα πιο κοντά στην Προεδρία. Ο ΔΗΣΥ από την άλλη πρέπει να κάνει πολλά βήματα για να βρεθεί ξανά σε ομαλότητα. Ενδεχομένως να απαιτείται και ολικό rebranding, επανατοποθέτηση σε σημαντικά θέματα και επαναπροσέγγιση της εκλογική αγοράς.
