Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η νίκη του στις εκλογές του 2015, ο τρόπος διακυβέρνησης αλλά και το ύφος των στελεχών του δημιούργησε ένα κοινό μέτωπο από διαφορετικές ομάδες ψηφοφόρων, το λεγόμενο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Οι κύριες ομάδες που το αποτελούσαν είναι οι «κεντρώοι/φιλελεύθεροι» και οι «δεξιοί». Οι πρώτοι βάσισαν την αντιΣΥΡΙΖΑ λογική τους κυρίως στην οικονομία (επιζητώντας μια πολύ πιο φιλελεύθερη οικονομική πολιτική από αυτή που ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση), το σεβασμό στους θεσμούς και δευτερευόντως στον τρόπο έκφρασης στην πολιτική. Οι δεύτεροι βάσισαν την αντιΣΥΡΙΖΑ λογική κυρίως στα εθνικά θέματα & το μεταναστευτικό/τρόπο ζωής στην κοινωνία. Οι «δεξιοί» είχαν βρει ως αντιΣΥΡΙΖΑ εκφραστή το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Όταν σε αυτό εξελέγη Πρόεδρος ο νυν Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, οι δύο αυτές ομάδες ενώθηκαν καθώς είχε ένα προφίλ που ακουμπούσε τα θέλω των «κεντρώων φιλελευθέρων». Την ομάδα αυτή δηλαδή την έφερε στη Νέα Δημοκρατία ο νυν Πρόεδρος της. Έτσι είχαμε τη δημιουργία του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου με έναν κοινό εκφραστή.
Στα χρόνια που κύλησαν από το 2019 και την εκλογή της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση της χώρας η μεγάλη πλειοψηφία των «δεξιών» ψηφοφόρων, παρά την αντίθεσή τους στο μεταναστευτικό αλλά και τα θέματα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, μένουν ως ψηφοφόροι στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό συμβαίνει κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, διότι εκλαμβάνουν τα περισσότερα από όσα έχει κάνει η κυβέρνηση στα εξοπλιστικά και στα εθνικά θέματα ως θετικά. Δεύτερον, διότι δεν έχει υπάρξει κάποια εναλλακτική προς τα «δεξιά» της Νέας Δημοκρατίας για να φύγει ένα κομμάτι των συμβατικών ψηφοφόρων (υπάρχουν για αντισυμβατικούς ψηφοφόρους) που δεν είναι ευχαριστημένοι από τις επιδόσεις της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό/τρόπο ζωής. Επίσης, αυτοί οι ψηφοφόροι (οι συμβατικοί δεξιοί) είναι πιο «πιστοί» εκλογικά και άρα πιο δύσκολο να φύγουν από τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι αυτό το κομμάτι του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου είναι ακόμα δυνατό (και εάν καταστεί εκλογική ανάγκη μπορεί να γίνει και δυνατότερο). Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με το «κεντρώο/φιλελεύθερο κομμάτι».
Με την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ένα κομμάτι των ψηφοφόρων που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία το 2019 ως αντιΣΥΡΙΖΑ επιλογή φαίνεται πως, δημοσκοπικά τουλάχιστον, πηγαίνουν προς το ΠΑΣΟΚ. Στους υπόλοιπους η επιδοματική οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είχε δημιουργήσει ρωγμές. Βέβαια, το γεγονός πως η κρίση που οδήγησε σε αυτήν την πολιτική ήταν εξωγενής μετρίασε τις δημοσκοπικές επιπτώσεις για την κυβέρνηση. Το σίγουρο είναι όμως πως ο ένας από τους δύο λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων ψήφισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπήρχε πια. Ο δεύτερος λόγος, ο σεβασμός των θεσμών, άρχισε να μπαίνει υπό αμφισβήτηση για την ομάδα αυτή μόλις πρόσφατα με την υπόθεση των υποκλοπών αλλά και με τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην κρίση. Και όσο το θέμα λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις, εάν λάβει, τόσο περισσότερο ο σεβασμός του Πρωθυπουργού στους θεσμούς θα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Αξίζει να σημειωθεί πως το θέμα αυτό δεν αφορά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αλλά καθαρά τον Πρωθυπουργό. Τον άνθρωπο δηλαδή ο οποίος αποτελεί τον λόγο για τον οποίο πολλοί αυτής της ομάδας ψηφοφόρων ψήφισαν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Γεγονός που το κάνει πολύ επικίνδυνο.
Το ότι εξαλείφονται όμως οι κύριοι λόγοι για τους οποίους αυτή η ομάδα ψηφοφόρων ψήφισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη δε σημαίνει απαραίτητα πως δε θα τον ξαναψηφίσουν. Είναι πιθανό φυσικά κάποιοι να απέχουν ή να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ αλλά είναι ίσως ακόμα περισσότερο πιθανό, τη δεδομένη χρονική στιγμή, να ψηφίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με «κρύα καρδιά» ως τη μοναδική κυβερνητική εναλλακτική (διότι απλά δεν υπάρχει κάποιος άλλος που θεωρούν πως μπορεί να κυβερνήσει). Όμως αυτή, εάν βρεθεί στην κάλπη, δε θα αποτελεί αντιΣΥΡΙΖΑ ψήφο καθώς δε θα βασίζεται σε αντιΣΥΡΙΖΑ λόγους. Η ψήφος αυτή θα έχει άλλα χαρακτηριστικά. Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έσπασε.
