Έχουν περάσει σχεδόν 6 εβδομάδες από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου και τη μεγάλη νίκη της ΝΔ με την ταυτόχρονη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20% και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του κόμματος λίγες ημέρες αργότερα. Με τη συγκολλητική ουσία (προοπτική εξουσίας) ανάμεσα σε μετριοπαθείς και σκληροπυρηνικούς να μην υπάρχει πια, τα μέλη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κληθούν να εκλέξουν νέο αρχηγό και άρα να επιλέξουν κατεύθυνση. Θα προσπαθήσουν να ξαναβρούν τη συγκολλητική ουσία ή θα ταμπουρωθούν στην αριστερά της διαμαρτυρίας; Εάν επιλέξουν το πρώτο και μετά από ένα χρονικό διάστημα (ευρωεκλογές;) δε φανεί προοπτική ανόδου ποσοστών τότε η λογική συνέχεια είναι η διάσπαση. Εάν επιλέξουν το δεύτερο, ίσως αυτή να έρθει πιο νωρίς.
Από την άλλη στο ΠΑΣΟΚ έχει την ευκαιρία, ιδίως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ μένει ακέφαλος, να καταφέρει να βρεθεί εκείνο δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση και να κρατηθεί εκεί. Η αλήθεια είναι πως έχει τα στελέχη να το κάνει και μέχρι στιγμής έχει παρουσιάσει θετικό πρόσωπο στη Βουλή. Αυτό που δε θεωρώ πως έχει όμως για να κάνει το μεγάλο βήμα είναι ηγεσία που θα εμπνεύσει και που μπορεί να πείσει πως αποτελεί εναλλακτική για πρωθυπουργό. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει συγκεκριμένη οδό να ακολουθήσει από την εκλογή του και έπειτα. Να χτίσει ηγετικό προφίλ. Δεν το έχει καταφέρει, ενδεχομένως να μην το μπορεί. Και για το ΠΑΣΟΚ οι ευρωεκλογές είναι ορόσημο. Η αναλογία των ποσοστών ΠΑΣΟΚ: ΣΥΡΙΖΑ θεωρώ πως θα κρίνει την επόμενη ημέρα και στο κόμμα αλλά και στην κεντροαριστερά στο σύνολό της.
Όσον αφορά το κυβερνών κόμμα έχει ένα εννιάμηνο μέχρι τις ευρωεκλογές να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο τη σχέση του με προοδευτικά κοινά. Αυτό που μένει να φανεί είναι το εάν η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη ανοιχτεί σε αυτά τα κοινά δίχως να ενδιαφερθεί για τις όποιες αντιδράσεις της συντηρητικής βάσης του κόμματος ή θα προσπαθήσει να ισορροπήσει. Παρά την παντελή έλλειψη κυβερνητικής εναλλακτικής, με 14% του εκλογικού σώματος και τρία κόμματα στα δεξιά της (πράγμα που σημαίνει πως υπήρξε αντίδραση στη μετατόπιση της πρώτης τετραετίας) το Μαξίμου θα πρέπει να προσέξει να μη θυσιάσει στο βωμό της προσέγγισης άλλων εκλογικώ αγορών τους δεσμούς με ένα σημαντικό κομμάτι της βάσης της ΝΔ (πχ μέσω της προώθησης της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια ή/και μιας συμφωνίας με την Τουρκία που θα θεωρηθεί ετεροβαρής από τους ψηφοφόρους). Aυτό διότι είναι πάντα επικίνδυνο να ανταλλάζεις πιστούς ψηφοφόρους για ψηφοφόρους που μπορεί να αποδειχθούν της μιας βραδιάς (θα επανέλθω σε αυτό αργότερα με εκτενές άρθρο-ανάλυση).
Τέλος, τα κόμματα στα δεξιά της ΝΔ (και το ένα που παίζει καθαρά στο σύστημα – αντισύστημα) έχουν διαφορετικές προκλήσεις το καθένα αλλά και μία κοινή. Πρώτον, ο Κυριάκος Βελόπουλος καλείται να δείξει πως είναι ο ηγέτης της συγκεκριμένης αγοράς, τουλάχιστον κοινοβουλευτικά. Δεν είναι πλέον μόνος σε αυτήν, έχει ανταγωνισμό. Προς το παρόν κάνει κάποιες σωστές κινήσεις. Από την άλλη θεωρώ μεγάλο λάθος τη στάση του κόμματός του όσον αφορά την ψήφο αποδήμων. Η Νίκη θα πρέπει να αποδείξει πως μπορεί να λειτουργήσει πολιτικά. Μπήκε στη Βουλή καλύπτοντας το κενό που άφησε η ΝΔ στον κοινωνικό συντηρητισμό. Μένει να φανεί εάν μπορεί να παίξει το ρόλο της στην πολιτική σκηνή. Οι Σπαρτιάτες θα πρέπει κάποια στιγμή στο μέλλον να επιλέξουν εάν θα μείνουν στο περιθώριο ή θα προσπαθήσουν να κάνουν μια μετατόπιση και να βρεθούν εντός συστήματος (είναι πολύ νωρίς για αυτό). Αυτό περνά μέσα από το “απεταξάμην τον Κασιδιάρη” πράγμα που δε μπορεί να γίνει τώρα καθώς θα σημάνει το πολιτικό τους τέλος. Η Πλεύση Ελευθερίας θα πρέπει να δείξει πως υπηρετεί τον λόγο για τον οποίο οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να τη βάλουν στη Βουλή. Να παιξει τον αντισυστημικό της ρόλο κυρίως κοινοβουλευτικά, δίχως ακρότητες. Δίχως δηλαδή να βρεθεί στο περιθώριο όπως οι Σπαρτιάτες. Η κοινή πρόκληση των τριών τελευταίων (πλην Βελόπουλου) αφορά μια πιθανή συνεργασία και τι αρχική μορφή μπορεί να πάρει, ξεκινώντας από κοινούς υποψηφίους στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Το σίγουρο είναι πως μέχρι τις ευρωεκλογές θα έχουμε κινήσεις προετοιμασίας των παικτών για την εκλογική μάχη. Από εκεί και έπειτα είναι αρκετά πιθανό να οδηγηθούμε σε κινήσεις αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
