Το γεγονός ότι κάποιος -συνήθως ακαδημαϊκός- τοποθετείται στην ηγεσία μιας ανεξάρτητης αρχής, δεν εγγυάται αυτόματα ότι μπορεί να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο. Λάθη γίνονται και η ίδια η ανεξαρτησία της εκάστοτε αρχής, φροντίζει να τα πληρώνουν όσοι έκαναν τις επιλογές, τουλάχιστον μέχρι το πέρας της θητείας.
Η περίπτωση του Δόκτορος (όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν) Αθανάσιου Δαγούμα, προέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας είναι σαφώς διαφορετική. Ο Δόκτωρ, δεν αρκέστηκε στην εξουσία που του έδινε το Σύνταγμα για τον πλέον ευαίσθητο και ενδιαφέροντα τομέα της ενέργειας. Ο αναπληρωτής καθηγητής θεώρησε ότι είναι κρίμα να αναλίσκεται μόνο σε ρυθμιστικές και άλλες αποφάσεις για τα ρεύματα και τα αέρια, οπότε προσπάθησε να διευρύνει το πεδίο δραστηριότητας. Εμπνεύσθηκε λοιπόν μια νέα “Υπέρ-αρχή” (κατά το Υπερταμειο) στην οποία θα υπάγονται οι επίσης ενδιαφέρουσες αγορές των σκουπιδιών και των υδάτων. Παράλληλα οραματίστηκε τον εαυτό του ως επικεφαλής του νέου φορέα.
Είχε προηγουμένως φροντίσει να λάμψει δια της απουσίας του καθ’ όλη τη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης. Την ώρα που οι αντίστοιχες αρχές πολλών ευρωπαϊκών χωρών συνέβαλλαν στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης εξηγώντας στους πολίτες τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία και των εκβιασμών του Πούτιν στα τιμολόγια αερίου και ρεύματος, ο Δρ Δαγούμας σήκωσε την παντιέρα του λαϊκισμού και βρήκε την αιτία του κακού στα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Περιέργως δε, μόνο στα υπερκέρδη των επιχειρήσεων που παράγουν ρεύμα.
Παρά ταύτα και παρά το γεγονός ότι δημιούργησε τεράστια αναστάτωση με τις λογιστικές αλχημείες του (μηχανικός είναι ο άνθρωπος όχι λογιστής), θεώρησε ότι το σύμπαν του χρωστά μια γενναία αναβάθμιση. Έτσι συνέλαβε την ιδέα του διευρυμένου σχήματος.
Αυτό που δεν υπολόγισε είναι ότι η συγκεκριμένη ιδέα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του με την κλασσική μέθοδο του “παραγκωνισμού διά της αναβαθμίσεως”. Κάτι ανάλογο του “στρίβειν διά του αρραβώνος” δηλαδή.
