Εφτασε για δεύτερη φορά στο δικαστήριο, μερικά λεπτά πριν από τις 09:00 το πρωί, η Ιωάννα Παλιοσπύρου προκειμένου να καταθέσει για την επίθεση που δέχθηκε με βιτριόλι.
Κι όμως, λίγα λεπτά αφού έφτασε η Ιωάννα Παλιοσπύρου, στην πίσω πλευρά των δικαστηρίων εμφανίστηκε μια κλούβα. Και από εκεί κατέβηκε η δράστις της επίθεσης με βιτριόλι, η γυναίκα που ακόμη, 16 μήνες μετά, δεν έχει αποκαλύψει γιατί έκανε ό,τι έκανε. Με χειροπέδες στα χέρια, η κατηγορούμενη μπήκε στο δικαστήριο από πίσω πόρτα.
Μόλις έφτασε η κατηγορούμενη στο δικαστήριο, ενημερώθηκε και η Ιωάννα Παλιοσπύρου. Η 35χρονη γυναίκα έχει δηλώσει πολλές φορές ότι θα βρίσκεται καθημερινά στη δίκη γιατί θέλει να βρεθεί απέναντι στη γυναίκα που της άλλαξε για πάντα τη ζωή.
Όταν έμαθε ότι σήμερα, ημέρα της κατάθεσής της, η δράστις έφτασε στο δικαστήριο, η Ιωάννα δάκρυσε.
Ο συνήγορός της, Νίκος Αλεξανδρής αλλά και η μητέρα της την πλησίασαν και της είπαν: «Μη νιώσεις άσχημα αν συγκινηθείς, δεν πειράζει, είναι ανθρώπινο».
Η κατάθεση της Ιωάννας Παλιοσπύρου
Η Ιωάννα άρχισε να περιγράφει τι συνέβη το πρωινό της 20ης Μαΐου. «Σηκώθηκα για να πάω στη δουλειά μου και ήμουν στην είσοδο της πολυκατοικίας των γραφείων. Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ και περίμενα να κατέβει. Κοιτούσα προς το κάτω περιμένοντας. Άκουσα κάποιους θορύβους. Δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι η καθαρίστρια ή κάποιος άστεγος. Καθώς περίμενα το ασανσέρ εμφανίστηκε μπροστά μου μια γυναίκα, σήκωσα το βλέμμα και με κοίταξε στα μάτια. Μου έριξε το βιτριόλι που εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι ήταν και έφυγε τρέχοντας.
Θέλω να σας πω ότι λούστηκα με αυτό το υγρό, το ένιωσα παντού πάνω μου. Ήμουν, παντού στο σώμα μου, λουσμένη και κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά. Το πρωτό πράγμα ήταν να τρέξω για κάποια βοήθεια. Θυμήθηκα ότι είχε φαρμακείο δίπλα και έτρεξα προς το φαρμακείο. Οι πόνοι ήταν φρικτοί, δεν έβλεπα καθόλου από το ένα μάτι. Μπήκα μέσα στο φαρμακείο ουρλιάζοντας, οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγα πανικοβλήθηκαν. Τους έλεγα “δώστε μου λίγο νερό πεθαίνω, βοήθεια” φώναζα. Πήγα στο νιπτήρα έριχνα νερό. Τα μαλλιά μου πέφτανε μέσα στο νιπτήρα. Έπιανα το πρόσωπό μου και καταλάβαινα ότι καιγόμουν, έλιωνα. Φώναζα για βοήθεια, οι άνθρωποι τρόμαζαν. Καταλάβαινα ότι εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω… Κάλεσαν σε βοήθεια το 166. Μου είπανε να βγάλω τα ρούχα μου γιατί λιώνανε πάνω μου. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Γιατί καταλάβαινα ότι μόνο εγώ μπορούσα να να σώσω τον εαυτό μου. Φώναζα “Θεέ μου, βοήθησε με γιατί μόνο εσύ μπορείς“».
