Δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας στην περίπτωση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου. Κανείς δεν περιμένει τη δίκη εναγωνίως για να δει αν το δικαστήριο τον κρίνει ένοχο. Από τη στιγμή που είναι καθ’ ομολογία δολοφόνος, μετά το επιτυχημένο «στρίμωγμα» των αστυνομικών αρχών, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον αποκαλεί «φερόμενο ως δράστη».
Ούτε οι δικηγόροι, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε η κοινή γνώμη. Πρόκειται για δολοφόνο και μάλιστα ραδιούργο. Ραφιναρισμένος, σαγηνευτικός, χειριστικός, νάρκισσος, σοσιοπαθής. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στον Αναγνωστόπουλο από ειδικούς ψυχιάτρους. Και δίπλα συμπληρώνονται ορθά από το «δολοφόνος», χωρίς να χρειάζεται κανείς να περιμένει ετυμηγορία των δικαστών.
Αυτή ήταν στρατηγική στόχευση των Αρχών: ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος να ομολογήσει τη δολοφονία της Καρολάιν Κράουτς, προτού βρεθεί στα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα. Αυτό πρωταρχικά διευκολύνει το έργο της Δικαιοσύνης, που δεν χρειάζεται να μπλέξει σε γρανάζια υποτιθέμενων αμφιβολιών. Αφετέρου, ικανοποιεί την κοινή γνώμη. Σε πρώτη φάση φραστικά, με το να αποκαλείται δολοφόνος. Σε δεύτερη, με το ύψος της ποινής που θα επιβληθεί.
