Οι αντιεξουσιαστές του «Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου ‘’Σχολείο’’» καλούν σε συγκέντρωση και πορεία υπέρ… των καταλήψεων για σήμερα, Σάββατο, στις 13:00 στη Θεσσαλονίκη.
Ακολουθεί η ανακοίνωση του «Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου ‘’Σχολείο’’»:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος «Σχολείο» αποτελεί μια κατάληψη στη Θεσσαλονίκη, που βασιζόμενος σε ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας, στοχεύει να συγκροτήσει μια κοινότητα μακριά από τις σύγχρονες σχέσεις εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης με κύριο γνώρισμα την μεταξύ μας αλληλεγγύη και σεβασμό. Λειτουργεί καθημερινά από το καλοκαίρι του 2010, όταν και καταλήφθηκε, και είναι ένα ανοιχτό εγχείρημα, όπου ο καθένας μπορεί να συμμετέχει σε συνελεύσεις, αυτοοργανωμένες δράσεις και ελεύθερα μαθήματα, τα οποία μπορεί και να συντονίσει ο/η ίδιος/α, αποκλίνοντας από τους καθιερωμένους θεσμούς αγοράς/πώλησης της γνώσης, η οποία συσσωρεύεται στο πρόσωπο του δασκάλου/αυθεντίας.
Πέντε μήνες διακυβέρνησης ΝΔ
Από τη μία η κυβερνητική ανικανότητα και οι δεξιάς κοπής κωλοτούμπες σε θέματα/σημαίες που προεκλογικά εκμεταλλεύτηκε η Νέα Δημοκρατία, όπως το προσφυγικό/μεταναστευτικό και η ονομασία της Βορείου Μακεδονίας και από την άλλη η ανάγκη κάμψης και περιορισμού των κοινωνικών αντιστάσεων αποτέλεσαν τη μαγιά για τη διαμόρφωση του κλίματος καταστολής που στοχοποιεί καταλήψεις και αγωνιστές, με αποκορύφωμα τη 15ήμερη διορία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του αυτόκλητου αρχι-καπετάνιου εναντίον της «ανομίας», Μ. Χρυσοχοΐδη, για την εκκένωση κατειλημμένων κτιρίων και στεκιών. Λες και οι ιδέες, τα νοήματα, οι σχέσεις, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν να αναπτύσσονται μέσα στους χώρους μας – που ναι, είναι χώροι κατειλημμένοι – γίνεται να εκκενωθούν. Λες και 15 ημέρες είναι αρκετές…
Έτσι, λοιπόν, οι προεκλογικές υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας εξαντλούνται σε ζητήματα καταστολής και υλοποίησης του δεξιού φαντασιακού δόγματος περί Νόμου και Τάξης, στήνοντας θεαματικές επιχειρήσεις εναντίον καταλήψεων, του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και εναντίον ολόκληρων περιοχών, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στα Εξάρχεια με την εξαπόλυση αστυνομικών επιδρομών. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων προσφύγων και μεταναστών, κατά τις οποίες άνθρωποι που διαβιούσαν με κάποια αξιοπρέπεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Μόρια έως ωμή βία εναντίον φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ λίγες ημέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Και η επίπλαστη «κανονικότητα» που διατυμπανίζει η κυβέρνηση πως θέλει να επαναφέρει δε σταματά εδώ, συμπαρασύροντας, όχι μόνο το κίνημα του αγώνα, αλλά όλο το δημόσιο βίο: έφοδοι σε κινηματογράφους, σε κέντρα διασκέδασης, παρακολουθήσεις ατόμων και πολιτικών συλλογικοτήτων, καθώς και προληπτικές προσαγωγές συμπληρώνουν το κάδρο της στροφής σε ένα βαθύ συντηρητικό μασάζ στο δεξιό της ακροατήριο. Όλα αυτά ενσαρκώνουν την ιδεολογική επιβολή που προσπαθεί να επιτύχει η ΝΔ και τον ρεβανσισμό που διακατέχει τις πολιτικές της επιλογές, εκμεταλλευόμενη την βαθιά απογοήτευση του κόσμου από όσα η προηγούμενη κυβέρνηση εφάρμοσε, αντιπαραβάλλοντας τη συντήρηση και την εσωστρέφεια στον προοδευτισμό, ο οποίος media-κά ταυτίστηκε με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα τα παραπάνω, όταν μεταδίδονται σε ζωντανή σύνδεση από τις πρωινές εκπομπές του ΣΚΑΪ, είναι σίγουρα πολύ περισσότερο εντυπωσιακά απ’ ό,τι οι δολοφονίες μαρτύρων για υποθέσεις πρεζοπλοίων, τα ντοκιμαντέρ για υποθέσεις χρηματισμού από φαρμακευτικούς κολοσσούς και τη διαπόμπευση των προστατευόμενων μαρτύρων, αλλά και τα νομοσχέδια ασυλίας σε υπόδικους για ξέπλυμα μαύρου χρήματος ή διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Και στον αντίποδα, βλέπουμε να περνάνε σωρηδόν και με fast track διαδικασίες μέτρα περαιτέρω συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως οι αναιτιολόγητες απολύσεις και οι καταργήσεις των συλλογικών συμβάσεων, περιχαράκωσης του συνδικαλισμού με το ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων, και υποβάθμισης του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας μέσω της εξίσωσης των πτυχίων ΑΕΙ με αυτά των κολλεγίων. Βλέπουμε κομματικά στελέχη να διορίζονται διοικητές νοσοκομείων, ενισχύοντας το πελατειακό κράτος, την ώρα μάλιστα που στην υγεία ετοιμάζονται – ομοίως – για ιδιωτικοποιήσεις. Το ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών όμως δε σταματά εκεί, καθώς ανάλογα σχέδια έχουν διακηρυχθεί ή και ήδη εφαρμόζονται για το ασφαλιστικό σύστημα αλλά και για τη ΔΕΗ, όπου η απορρύθμιση της αγοράς και η πώληση μονάδων ενέργειας, όπως και η αλλαγή της μετοχικής σύνθεσης των υπηρεσιών διαχείρισης του δικτύου υπερ ιδιωτών, επίκεινται με νομοσχέδια που πρόκειται να κατατεθούν το επόμενο χρονικό διάστημα.
Φυσικά και δεν γελιόμαστε, για το ότι ζητήματα που έντεχνα η ΝΔ πλάσαρε ως αντιπολίτευση έχουν ήδη ποτίσει την κοινωνία με ακροδεξιό μίσος και ξενοφοβία, που καλείται τώρα ως κυβέρνηση ανεπιτυχώς να διαχειριστεί. Έτσι πέρα από την επικρότηση της κατασταλτικής πολιτικής, που συνειδητά ξεκίνησε από χώρους που στέγαζαν πρόσφυγες και μετανάστες, η ίδρυση κλειστών κέντρων κράτησης, μέχρι και σε ξερονήσια, που φάνταζε μια παρατραβηγμένη προεκλογική ακροβασία, βλέπουμε πλέον να κυοφορείται σε κρυφές συσκέψεις και να εκμαιεύεται από γραφικούς ελαφροΐσκιωτους τηλεμαϊντανούς στα πάνελ των «ανεξάρτητων» και «αδέκαστων» ΜΜΕ, έτοιμους, όπως δηλώνουν, να ξεπεράσουν τα «μεταδικτατορικά κόμπλεξ», ως δείκτη των πολιτικών που θα ακολουθήσουν. Αυτές συνίστανται σε αυστηροποίηση των διαδικασιών παροχής ασύλου, σε εντεινόμενη φύλαξη και επαναπροωθήσεις, όπως και στην ολοένα και δυσχερέστερη διαδικασία ένταξης μεταναστών στην ελληνική πραγματικότητα (όπως με τα εμπόδια του Δήμου Αθηνών στη λειτουργία του σχολείου της Πακιστανικής Κοινότητας).
Το «Σχολείο» ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος και ως εστία αγώνα και δημιουργίας
Ένα κτίριο επί της Βασιλέως Γεωργίου, κτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, που μέχρι το 2004 στέγαζε το 12ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και έχοντας περιέλθει σε καθεστώς εγκατάλειψης για 6 χρόνια, από το 2010, άνοιξε ξανά για την κοινωνία ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος, αποτελώντας σημείο συνάντησης μέσα στα χρόνια της κρίσης και ένθεν για ανθρώπους που προβληματίζονταν – και προβληματίζονται – σχετικά με διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισής της. Τρόποι που προέτασσαν την συλλογικοποίηση των αναγκών και των αγώνων μας, μέσα από την άμεση δράση για ζητήματα που μας αφορούν στην καθημερινότητά μας, γίναν η αφορμή να κατέβουμε στο δρόμο και να προβάλουμε στην κοινωνία εξωστρεφώς τις πολιτικές μας τοποθετήσεις.
Πίσω από όλα αυτά εμπόδιο στάθηκε συνεχώς η Εκκλησία, η οποία είναι ιδιοκτήτρια του κτιρίου, όταν με δικαστικές διαμάχες και αλισβερίσια με το Δήμο Θεσσαλονίκης (διακοπή παροχής ρεύματος) επιχείρησε να εκκενώσει ή να εξωθήσει στην εκκένωση την κατάληψη του Σχολείου. Και που απέτυχε.
Εκκλησία Α.Ε.
Η Εκκλησία στην Ελλάδα ανέκαθεν λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει σε πλήρη συνεργασία με τις θεσμικές αρχές του τόπου με όρους οικονομικού οργανισμού και οι διεκδικήσεις της σε σχέση με το κτίριο του Σχολείου έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά επιδιώξεων μεγέθυνσης της ήδη αμύθητης περιουσίας της. Πλήρης καταγραφή αυτής της περιουσίας στο εθνικό Κτηματολόγιο δεν υπήρξε ποτέ επίσημα, αλλά με πρόχειρους υπολογισμούς του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ανέρχεται σε συνολική έκταση 1.300.000 στρέμματα (δασικές, γεωργικές εκτάσεις, βραχονησίδες), πλήθος ακινήτων (εμπορικά καταστήματα, ξενοδοχεία) που νοικιάζει με τεράστιο ετήσιο κέρδος, αλλά και τραπεζικές μετοχές και ομόλογα. Και εκεί που τελειώνουν οι οικονομικές της δοσοληψίες με το κράτος και ιδιώτες, τότε μόνο αρχίζει και προβάλλει τον φιλανθρωπικό της χαρακτήρα. Τα συσσίτια βέβαια δεν μπορούν να μας πείσουν για την ειλικρίνεια των προθέσεών της, όταν την ίδια στιγμή κατεδαφίζει καταλήψεις στέγης προσφύγων (π.χ. Ορφανοτροφείο) και αρνείται την διάθεση χώρων της σε αστέγους.
Ακόμη, οι μεθοδεύσεις της Εκκλησίας για τη διάλυση της κοινότητας του Σχολείου, όπως και των δράσεων, πολιτικών διαδικασιών (αλλά και των κοινών μας εμπειριών), είναι χαρακτηριστικό της πάγιας στρατηγικής της «πρωτοκαθεδρίας» που επιδιώκει σε όλη τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής. Υπαγορεύοντας μεσαιωνικές αντιλήψεις στον τρόπο συνύπαρξης των διαφορετικών ατόμων (όπως με τις αντιδράσεις ενάντια στο σύμφωνο συμβίωσης), με τους αφορισμούς ακόμη και θανόντων που προτιμούν την καύση παρά την ταφή, αλλά και συντασσόμενη με τις ακραίες αντιμεταναστευτικές απόψεις ορισμένων τοπικών μειοψηφιών, επηρεάζει μεγάλο μέρος του ποιμνίου της που δυσκολεύεται να δει πίσω από τις εικόνες, τα τάματα, τα ξεματιάσματα και τα κομποσκοίνια. Η πλήρης αποδόμηση για μας, του υποκριτικού της ρόλου συμπληρώνεται με τις συγκαλύψεις βιασμών ανηλίκων από ιερείς με χαρακτηριστικότερη αυτή στο Παπάφειο. Είναι τόσο εξόφθαλμες οι ηθικές αντιθέσεις λόγων και έργων της Εκκλησίας, που οι αξιώσεις της σε ένα κτίριο που έχουμε δώσει τόση ζωή στα χρόνια που η ίδια την έχει στερήσει, διατρανώνουν την πεποίθησή μας πως δεν έχουμε κανένα λόγο να παραδώσουμε το Σχολείο, εγκαταλείποντας και όσα έχουμε δημιουργήσει και φανταστεί – και που θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε και να φανταζόμαστε – μέσα και έξω από αυτό εδώ και σχεδόν 10 χρόνια.
Κι αν έρθουν και στο Σχολείο;
Το τί είναι και τί δεν είναι το Σχολείο το ξέρουν πρώτα απ’ όλα όσοι και όσες έρχονται καθημερινά σε αυτό και το στηρίζουν με την παρουσία τους. Επίσης, ξέρει η γειτονιά του Φαλήρου, που εδώ και 10 χρόνια μας βλέπει και μας ξέρει προσωπικά. Ξέρουν όσοι και όσες έχουμε βρεθεί μαζί στο δρόμο, που πέσαμε, αλλά που σηκωθήκαμε. Ξέρουν οι γονείς που έχουν φέρει στο Σχολείο τα παιδιά τους να παίξουν ή για ενισχυτική διδασκαλία. Ξέρουν οι φίλοι μας που χορεύουν swing και tango, ξέρουν οι φίλες μας που ζωγραφίζουν και κάνουν μαθήματα αυτοάμυνας. Ξέρει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που μαζί με μας, ασφυκτιά μπροστά στην κρατική βαρβαρότητα. Και ξέρουμε πως κάθε φορά που οι μεθοδεύσεις του κράτους είναι τέτοιες που θέλουν να κλείσουν το Σχολείο, θα είμαστε απέναντι μαζί, ολοένα πιο αποφασισμένοι, ολοένα πιο δυνατοί.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ:
ΣΑΒΒΑΤΟ 14/12 13:00, ΚΑΜΑΡΑ
