Παρακολουθώντας χθες το μεσημέρι τη συνέντευξη Τύπου του κ. Τσίπρα-στην οποία, ομολογουμένως, ήταν άνετος-τον είδα κάποια στιγμή να απαντά σε μια ενδιαφέρουσα ερώτηση ως προς το τι άλλαξε στον ίδιο και στον ΣΥΡΙΖΑ με μια φράση από τον κ. Κόινερ του Μπρέχτ.
Ομολογώ, εντυπωσιάστηκα, διότι η…διακειμενικότητα δεν είναι και το πιο δυνατό σημείο του κ. Τσίπρα. Με μια πρόχειρη έρευνα, βεβαίως, βρήκα ότι την παραβολή τη χρησιμοποιεί δύο-τρία χρόνια τώρα, αλλά έγινε κτήμα του και μόνο έτσι επιβιώνουν στους αιώνες τα μεγάλα έργα.
Επανέρχομαι στο προκείμενο. Ο κ. Τσίπρας ότι, αν δεν άλλαζε, θα γινόταν «μνημείο του εαυτού του», επικαλούμενος τον μπρεχτικό ήρωα.
Και μετά είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δυναμικό κόμμα σε μετεξέλιξη, αυτός είναι έμπειρος κ.ο.κ. Σύμφωνοι, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω: τι άλλαξε από το 2019 που ο κ. Τσίπρας έχασε με δέκα μονάδες δύο φορές μέσα σε ενάμιση μήνα; Πόσο διαφορετικός είναι ο ίδιος; Πόσο διαφορετικός ο ΣΥΡΙΖΑ; Προέκυψαν νέα πρόσωπα που έχουν να πουν κάτι; Παρήχθη ένας διαφορετικός πολιτικός λόγος που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα;
Η απάντηση είναι απλή: τίποτα δεν άλλαξε. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν ο κ. Τσίπρας βλέπει τον εαυτό του ως μνημείο, ξέρω όμως ότι μια δεύτερη σερί εκλογική ήττα, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές, θα σημαίνει ότι ο Μπρέχτ δεν τον σώζει.
Και για να παραβάλλω κι εγώ κάτι Λατινικό και να δείξω ότι ξέρω, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση που αποδίδεται στον αρχηγό των Γαλατών Βρέννο, μετά την κατάκτηση της Ρώμης από τους Γαλάτες: Ουαί τοις ηττοιμένοις.
Ο εξ απορρήτων
