Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο μιλώντας με ανθρώπους του χώρου της υγείας για την προοπτική επιστράτευσης των ιδιωτών γιατρών από σήμερα.
Άκουσα πολλά, από ανθρώπους του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου για τους χειρισμούς του υπουργείου Υγείας, αλλά και από ανθρώπους του υπουργείου Υγείας για τη χρονοτριβή του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου και την απροθυμία του. Στο ενδιάμεσο, καταγράφω και τη διαφοροποίηση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών του Γιώργου Πατούλη από τη δριμεία επίθεση του ΠΙΣ στο υπουργείο.
Άκουσα, παράλληλα, και λογικές προτάσεις, όπως το να ενταχθούν άρτι ειδικευθέντες γιατροί στο σύστημα, ενώ είναι απόλυτα δίκαιο αυτό που λένε οι ιδιώτες γιατροί ότι δεν έχουν πληρωθεί τέσσερις μήνες για όσα έκαναν στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβρη. Και είναι ντροπή του κράτους, αν δεν τους έχει πληρώσει.
Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Δεν το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι του ΠΙΣ και οι ιδιώτες γιατροί ότι η κοινωνία βλέπει απλώς γιατρούς που δεν θέλουν να μπουν στα νοσοκομεία να βοηθήσουν; Εγώ δεν λέω ότι αυτό ισχύει, λέω τι γίνεται. Όσο για τους οικονομικούς όρους, είναι διαφανείς και εξ όσων ξέρω, δεν έχει υπάρξει «παζάρι» για το ύψος των απολαβών. Άρα, όταν μπαίνουν κονβόι τα ασθενοφόρα στον Ευαγγελισμό στην εφημερία, δεν αντιλαμβάνομαι την πολυτέλεια του χρόνου που κάποιοι αισθάνονται ότι έχουν.
Σήμερα, λοιπόν, θα βγουν τα φύλλα πορείας από το υπουργείο. Δεν θα έπρεπε να έχουμε φτάσει εδώ. Αλλά δεν ακούω και κανέναν να εισφέρει καμιά καλύτερη ιδέα.
Ο εξ απορρήτων
Στον πόλεμο δεν υπάρχει «αλλά»
