Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνδέονται με αμοιβαία καχυποψία και αντιπάθεια. Οι υποκλοπές τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα τη σχέση τους και η ζημιά που έγινε δεν είναι αναστρέψιμη, όπως υποστηρίζουν πρόσωπα κοντά στον Νίκο Ανδρουλάκη.
Το τελευταίο διάστημα, όμως, η κατάσταση στο εσωτερικό των κομμάτων τους είναι τέτοια που εκ των πραγμάτων ταλαιπωρούνται από τον ίδιο καημό. Κανείς δεν τους υπονομεύει ανοιχτά αλλά αρκετοί πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται χωρίς να το παραδέχονται.
Με άλλα λόγια, δεν θα αμφισβητηθούν μέχρι τις εκλογές από κάποιον ανταγωνιστή τους για την ηγεσία του κόμματος τους, αλλά θα γίνεται δουλειά για την αποδυνάμωσή τους στο παρασκήνιο. Γίνεται ήδη.
Είναι μια συνθήκη που μπορεί να περιγραφεί με τη φράση “τον περιμένουν στη γωνία” ή “καθένας το χαβά του”.
Πώς, αλλιώς, μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι δύο υπουργοί, ο Αδ. Γεωργιάδης και ο Β. Κικίλιας, συμπεριφέρονται σαν αγανακτισμένοι βουλευτές ζητώντας αυξήσεις για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες;
Ή, σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ, ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας θυμίζει εκτός γραμμής δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου, του Παύλου Γερουλάνου, του Δ. Μπιάγκη και του Θ. Γλαβίνα, για να αποδείξει ότι ο Ν. Ανδρουλάκης εξαντλεί την αυστηρότητά του στην Κ. Μπατζελή επειδή δεν τον στήριξε στις εσωκομματικές εκλογές και επειδή τη θεωρεί εύκολο στόχο;
Αυτό που συμβαίνει τόσο στον Κ. Μητσοτάκη όσο και στον Ν.Ανδρουλάκη είναι ότι, ενώ δεν αμφισβητούνται, υπονομεύονται, με τρόπο που δεν του επιτρέπει να αμυνθούν ανοίγοντας μέτωπο ή απαντώντας δυναμικά.
Εχουν πια κάτι κοινό: Κινδυνεύουν εκ των έσω και είναι υποχρεωμένοι να το κρύβουν για να μη ρίχνουν λάδι στην εσωκομματική φωτιά και επεκταθεί η πυρκαγιά.
Καθόλου ευχάριστη κατάσταση αλλά συμβαίνουν αυτά στην πολιτική και στα κόμματα, ειδικά όταν ο καρπός της εξουσίας απομακρύνεται.
