Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη είναι μια κίνηση ματ, προκειμένου να φτιάξουμε μια σοβαρή Πολιτική Προστασία ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν καταλαβαίνει ότι ο υπουργός πρέπει να κάνει την πολιτική, όχι τον καταδρομέα, ο οποίος μπαλώνει τρύπες επί τρυπών. Και, αν μη τι άλλο, ο Στυλιανίδης ξέρει από πολιτική, όπως μαρτυρεί και το κρίσιμο εργαλείο του rescEU, το πολιτικό του παιδί, το οποίο είναι ένας σχεδόν ολοκληρωμένος ευρωπαϊκός μηχανισμός, έστω και χωρίς δικά του μέσα.
Το άγχος των κυβερνητικών ήταν να μην σπάσει το όνομα του Στυλιανίδη, για να μην έχουμε μια επανάληψη του σκηνικού Αποστολάκη και ο άνθρωπος…λακίσει πριν την ώρα του. Βεβαίως, ο Στυλιανίδης είναι σοβαρός. Δεν καταλαβαίνω, όμως, τι αντίρρηση θα έχει ο Τσίπρας. Δεν ξέρει τα ελληνικά βουνά ο Στυλιανίδης; Ε καλά, σιγά το πρόβλημα. Και άλλοι τα ήξεραν πολύ καλά, αλλά καήκαμε στον χυλό και φυσάμε και το γιαούρτι.
Ο Τσίπρας συνεργάστηκε άρτια με τον Στυλιανίδη, όσο ήταν πρωθυπουργός, όπως και με τον Αβραμόπουλο, ο οποίος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος και…κρεμασμένος στα μανταλάκια της Νοβάρτις. Ο Στυλιανίδης δεν ήταν τέτοια περίπτωση γιατί δεν χρειαζόταν και επίσης γιατί προσπαθούσε να βοηθήσει, καθώς έτσι αντιλαμβάνεται την αποστολή του στην πολιτική.
Αν η κριτική, λοιπόν, είναι ότι είναι…Κύπριος, δεν είναι σοβαρή. Και, αν η κριτική παραμείνει αυτή, τότε ο Κύπριος θα τα έχει καταφέρει μια χαρά, όπως και σε άλλα πόστα που θήτευσε.
Ο εξ απορρήτων
