Παρά τη θερινή ραστώνη, η χώρα χορεύει στο ρυθμό μιας υπόθεσης υποκλοπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδοσιακά μιλάει για σκάνδαλο, η Κυβέρνηση δηλώνει άγνοια, όπως πιθανώς και ο Ανδρουλακης ενώ η δικαιοσύνη ξεκίνησε την έρευνα για την περίεργη αυτή υπόθεση. Από τα όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα προκύπτουν διάφορα ερωτήματα.
Πρώτον: Υπέκλεπταν νόμιμα τον ευρωβουλευτή Νίκο Ανδρουλάκη;
Μέχρι τώρα γνωρίζουμε μόνο (από διαρροές) ότι η συνακρόαση έγινε με νόμιμο τρόπο, μετά από εισαγγελική παραγγελία και κατόπιν αιτήματος ξένων μυστικών υπηρεσιών. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορούμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες καθώς πρόκειται για θέματα μυστικών υπηρεσιών, που δεν θα ήθελαν να γίνουν βούκινο. Γνωρίζουμε ακόμη ότι η συνακρόαση σταμάτησε όταν ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Παρ ολ’ αυτά, διαφορά πολιτικά στελέχη μιλούν για παρακολούθηση του αρχηγού του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης.
Σε ότι αφορά στις φήμες για δευτερογενή παρακολούθηση μέσω του διαβόητου λογισμικού Predator, παρά το γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ το θεωρούν δεδομένο, δεν υπάρχει ακόμη κανένα σχετικό αποδεικτικό στοιχείο.
Δεύτερον: γιατί υπήρξε η εντολή για παρακολούθηση;
Και πάλι δεν γνωρίζουμε πολλά. Κυβερνητικοί κύκλοι διέρρευσαν στα «Παραπολιτικά» ότι σχετίζεται με επαφές που είχε ο Ανδρουλακης με Κινέζους, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Γεγονός που φυσικά δεν απαγορεύεται. Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνομιλεί με όποιον θέλει, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Οι μυστικές υπηρεσίες ωστόσο μπορούν να τον παρακολουθούν αν θεωρήσουν ότι υπάρχει κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια ή ακόμη περισσότερο για την ασφάλεια της Ε.Ε. Αρκεί, όντως, όλα αυτά να έχουν γίνει με νόμιμο τρόπο. Ειδάλλως, μιλάμε για κακουργήματα.
Ο ίδιος ο κος Ανδρουλακης, θα διευκόλυνε το δημόσιο διάλογο (και όχι την πιθανή έρευνα) αν έδινε εξηγήσεις για τις φημολογούμενες επαφές του με τους Κινέζους. Δεν το κάνει, πιθανότατα γιατί πιστεύει ότι έτσι συντηρείται το νοσηρό κλίμα περί υποκλοπών. Πιστεύει επίσης ότι κερδίζει από τη φθορά της Κυβέρνησης. Το ίδιο όμως πιστεύει και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ωστόσο έχει γίνει παρακολούθημα του Ανδρουλάκη.
Τρίτον: γνώριζε η Κυβέρνηση και το Μαξίμου για τις συνακροάσεις;
Η αντιπολίτευση μάλλον υπονοεί ότι γνώριζαν και το έκρυβαν. Αυτή είναι μια σοβαρή καταγγελία. Ακόμη και αν οι μυστικές υπηρεσίες υπεκλεπταν τις κλήσεις του Ανδρουλάκη, ουδείς θα έπρεπε να το γνωρίζει. Ωστόσο η εντολή δόθηκε από δικαστικό λειτουργό, όπως και έπρεπε να συμβεί.
Βέβαια, καθώς ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε θέσει υπο τον άμεσο έλεγχο του την ΕΥΠ, θα βοηθούσε πολύ αν μας εξηγούσαν ποια ήταν η ιεραρχική δομή της υπηρεσίας και ποιος ο βαθμός ελευθερίας. Ιδίως αν πρόκειται για θέμα εθνικής ασφάλειας, είναι εύλογο να πιστεύει κανείς ότι ενημερώνεται ο Πρωθυπουργός.
Αυτό που θα είναι «χοντρό», αφορά στην πιθανή εξωθεσμική παρακολούθηση με παράνομο λογισμικό. Μέχρι στιγμής ωστόσο, υπάρχουν μόνο κάποιοι συνειρμοί σε δημοσιεύματα της ΕφΣυν και μιας ομάδας δημοσιογράφων, τα οποία δεν αποδεικνύουν τίποτα. Γι αυτό το λόγο, ο Γρηγόρης Δημητρίαδης προχώρησε σε αγωγές μετά την παραίτηση του από το Κυβερνητικό αξίωμα.
Τέταρτον: γιατί παραιτήθηκε ο Δημητριάδης και πόσο ηθικό είναι να καταθέτει αγωγές;
Τους λόγους της παραίτησης δεν είμαστε σε θέση να τους γνωρίζουμε, μπορούμε ωστόσο να εικάσουμε βάσει και των ανακοινώσεων. Ο Δημητριαδης θα μετατρέπονταν σε ένα τοξικό πρόσωπο για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Η αντιπολίτευση, χωρίς να περιμένει φυσικά τις διαδικασίες, τον είχε ήδη δικάσει. Ο Γιάννης Ραγκουσης, χωρίς να περιμένει καν τις εξελίξεις προανήγγειλε στο Twitter ότι «Μητσοτάκης τέλος» (τα ίδια βέβαια έκανε και το 2015 κατα του Αλέξη Τσίπρα). Η παραίτηση, δίνει τη δυνατότητα στον Πρωθυπουργό να αποστασιοποιηθεί. Ο Δημητριάδης προχώρησε σε μια, ασυνήθιστη για πολιτικό κίνηση, και διεκδικεί τη δικαίωσή του. Αν δεν παραιτούνταν, η αντιπολίτευση θα τον χαρακτήριζε ένοχο που κρύβεται ποσό από κυβερνητικά οφίτσια. Τώρα που παραιτήθηκε, τον χαρακτηρίζει ένοχο που φεύγει για να αποσυμπιέσει την κατάσταση.
Όσον αφορά στις αγωγές, είναι προφανές ότι κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να προστατεύει τον εαυτό του προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη. Αν όσα γράφουν οι δημοσιογράφοι στοιχειοθετούνται, τόσο το χειρότερο για τον Δημητριάδη. Αν όμως έχει εκείνος δίκιο, τότε τα fake news θα πρέπει να τιμωρηθούν με αυστηρότητα.
Πέμπτον: γιατί ο εισαγγελεας του Αρείου Πάγου, Ισίδωρος Ντογιάκος προχωρά σε ποινική προκαταρκτική έρευνα για το θέμα της διαρροής των στοιχείων;
Σε παραπολιτικά πηγαδάκια, κάποιοι κάνουν λόγο για θεσμικό ατόπημα και κυβερνητική παρέμβαση. Ποιος όμως θέλει μια ΕΥΠ σουρωτήρι, απ όπου μπορούν να διαρρέουν κρατικά μυστικά χωρίς να ελέγχεται κανείς και χωρίς να υπάρχουν συνέπειες; Διότι εδώ δεν μιλάμε για την πιθανότητα δευτερογενούς παράνομης παρακολούθησης με το predator, αλλά για τις νόμιμες διαδικασίες του κράτους.
Έκτον: είναι η πρώτη φορά που γίνονται παρακολουθήσεις;
Η απάντηση είναι φυσικά και οχι. Από τον θρυλικό Τόμπρα μέχρι τις αποκαλύψεις για το σκανδαλο Vodafone, η λίστα είναι μακρά. Το ερώτημα πάντοτε είναι αν γίνονται με νόμιμο τρόπο. Διότι στη χώρα μας προβλέπονται παρακολουθήσεις για θέματα εθνικής ασφάλειας. Όπως έγραψε και ο Ριζοσπαστης έγιναν καταγγελίες: «Ήδη από τον Δεκέμβρη του 2016 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για συστηματικές παρακολουθήσεις μέσω συνακροάσεων στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας του στον Περισσό, και μάλιστα από 13 διαφορετικές χώρες, με χρήση υψηλής τεχνολογίας. Καταγγελίες που και με την προηγούμενη και με τη σημερινή κυβέρνηση παραμένουν στα αζήτητα» (28 Ιουλίου 2022). Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ για τις σχετικές καταγγελίες, εκκρεμεί ακόμα.
Προφανώς στο προσεχές διάστημα θα προκύψουν και αλλά ερωτήματα. Όμως θα πρέπει να περιμένουμε τις αποκαλύψεις από τη δημοσιογραφική έρευνα (αποδεικνύεται προφανώς ότι η ελευθεροτυπία είναι δεδομένη στη χώρα) και φυσικά από τη δικαιοσύνη. Από την εξεταστική επιτροπή δεν περιμένουμε και πολλά. Η αντιπολίτευση θα ωρύεται «πείτε μας ποιοι άλλοι παρακολουθούνται», σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι δεν νοιάζεται για το αν προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών. Κρατικά μυστικά για θέματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας δεν αποκαλύπτονται για να δημιουργηθούν πολιτικές εντυπώσεις.
