Αναζητώντας μια μουσική υπόκρουση στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο «Παλάς» προσπάθησα αρχικά να βρω κάτι που να σηματοδοτεί το «νέο πατριωτισμό» και τη «νέα μεταπολίτευση».
Διαβάζοντας, όμως, προσεκτικά όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός, το μόνο που βρήκα να ταιριάζει στο περιεχόμενο του νέου πολιτικού του ξεκινήματος ήταν κάτι… ρετρό, ένα τραγούδι που συμπτωματικά αγαπούσε πολύ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις…»
Ευτυχώς, όπως ο ίδιος ο Τσίπρας παραδέχτηκε, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τον «κατηγορούν ως αμετανόητο». Προφανώς, βέβαια, εκλαμβάνει ως «κατηγορία» μια απλή διαπίστωση, που προκύπτει σαφώς από τα λεγόμενά του. Διότι, ο φίλος από τα παλιά που ήρθε φορτωμένος αναμνήσεις επαναλαμβάνει τα ίδια που μας λέει τα τελευταία 15 χρόνια. Τίποτα διαφορετικό. Τα ίδια κι απαράλλαχτα, βαφτισμένα «νέα».
Τα ίδια – τα γνωστά – για «το δύσκολο ταξίδι της πατρίδας». Πιο δύσκολο, βέβαια, για τους πολίτες που δεν είναι οι συγγραφείς της «Ιθάκης» αλλά οι αφανείς της ήρωες.
Τα ίδια – τα γνωστά – για εκείνους που «παρέδωσαν τη χώρα στο έλεος των δανειστών και κατήργησαν δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο μισθό και συντάξεις». Πώς τα λέει αυτά ο ίδιος άνθρωπος – ο Αλέξης Τσίπρας – και τον Ιανουάριο 2014 και τον Σεπτέμβριο του 2015 και ξανά πάλι σήμερα ίσως το εξηγήσει κάποιο άλλο βιβλίο – ψυχολογικού και όχι πολιτικού περιεχομένου – που θα γραφτεί στο μέλλον.
Κι ύστερα άρχισαν τα αλλεπάλληλα σοκ. Αυτά, που σύμφωνα με τον
Αλέξη Τσίπρα, είναι αναγκαία σήμερα για να πάει μπροστά η χώρα. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει σε αυτό; Σίγουρα κανείς, τουλάχιστον από το χώρο της αντιπολίτευσης. Ποιος όμως μπορεί να προκαλέσει αυτά τα σοκ; Μήπως ο φίλος που ήρθε απ’ τα παλιά φορτωμένος αναμνήσεις;
Έχουμε, λοιπόν και λέμε:
«Σοκ δημοκρατίας»! Προφανώς σαν κι αυτό που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ καθαιρώντας τον εκλεγμένο αρχηγό του και απαγορεύοντας του να μπει στο μπουζουξίδικο και να υποβάλει ξανά υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος.
«Σοκ εντιμότητας»! Προφανώς σαν αυτό που εφάρμοσε η κυβέρνηση Τσίπρα κρεμώντας στα μανταλάκια δέκα πολιτικούς αντιπάλους με τη σκευωρία Νοβάρτις. Ή σαν αυτό στο οποίο υπέβαλε τα ΜΜΕ προσπαθώντας – ανεπιτυχώς – να στήσει το «ΣΥΡΙΖΑ – channel» μέσω διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες που κατέπεσε στο ΣτΕ.
«Σοκ δικαιοσύνης»! Προφανώς σαν κι αυτό που υπέστησαν οι συγγένειες των θυμάτων στο Μάτι περιμένοντας μερικά χρόνια για τη δικαίωση τους ενώ περιφέρειες και δήμοι ασκούσαν ανενόχλητοι ένδικα μέσα εναντίον τους μέχρι και φέτος.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δικαίωμα και ως συγγραφέας και ως πολιτικός να επιμένει στη δική του αλήθεια. Αυτό αφορά την πολιτική του διαδρομή και τις πολιτικές του θέσεις – όταν ήταν στην αντιπολίτευση, όταν έγινε πρωθυπουργός κι όταν πέρασε ξανά στην αντιπολίτευση. Υπάρχει, όμως, ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο από την ώρα που αποφάσισε να εμφανιστεί ως ο Μεσσίας της αντιπολίτευσης.
Το επιχείρημα ότι «αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση ετοιμόρροπη κάτω από το βάρος της αναποτελεσματικότητάς της, της διαφθοράς, και των αδικιών που προκαλεί, που όμως παραμένει κυρίαρχη γιατί δεν έχει αντίπαλο» ακόμη κι αν έχει κάποια βάση δεν μπορεί να αρθρώνεται από τον Αλέξη Τσίπρα. Γιατί, πολύ απλά, ο ίδιος ηγήθηκε κατ’ επανάληψη της αντιπολίτευσης και όχι απλώς έχασε, αλλά συνετρίβη. Υπήρξε, δηλαδή, η προσωποποίηση της φράσης «η κυβέρνηση παραμένει κυρίαρχη γιατί δεν έχει αντίπαλο», την οποία χρησιμοποιεί σήμερα για να απαξιώσει τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας ηττάται κατά κράτος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη επί μια δεκαετία. Από το 2016 που άρχισε να υπολείπεται στις δημοσκοπήσεις μέχρι και σήμερα που έχει χάσει δύο εθνικές εκλογές, ευρωεκλογές και περιφερειακές εκλογές. Αυτό που επιχειρεί σήμερα – να εμφανιστεί, δηλαδή, ως ο πολιτικός που θα ενώσει την προοδευτική αντιπολίτευση , ακριβώς το ίδιο επιχείρησε το 2023 με σύμμαχο μάλιστα τότε το σύστημα της απλής αναλογικής.
Έχασε πανηγυρικά, παραιτήθηκε από την ηγεσία – έριξε λευκή πετσέτα – υπονόμευσε τον διάδοχο του στην ηγεσία και τώρα επιστρέφει. Θα όφειλε, τουλάχιστον, ωστόσο, να είναι πιο φειδωλός όταν παραδίδει μαθήματα αντιπολίτευσης.
