Σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Γεμάτο με κομματικές αφίσες, σπασμένα παράθυρα και πόρτες, διαλυμένα εργαστήρια, με ηλεκτρονικούς υπολογιστές που λειτουργούσαν ακόμα με … διατρητικές κάρτες, μπαχαλάκηδες να καταστρέφουν ότι δεν τους άρεσε και μια ντουντούκα να με καλεί συνεχώς σε αγωνιστική κινητοποίηση.
Με λίγα λογία όλα ήταν εναντίον μου. Αλλά τα κατάφερα όπως και πολλές χιλιάδες άλλοι, που δεν πήγαν στο πανεπιστήμιο για να καταστρέφουν την δημόσια παρουσία ή να στρατολογούν νέα κομματόσκυλα αλλά για να μορφωθούν.
Και τα καταφέραμε γιατί είχαμε και τη βοήθεια και τη συμπαράσταση της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των καθηγητών μας που κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες, κόντρα πολλές φορές και στο αριστερό φοιτητικό κατεστημένο που θεωρούσε το πανεπιστήμιο τσιφλίκι του.
Ένα από τα θέματα αιχμής αυτού του κατεστημένου ήταν πάντοτε τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Καταλήψεις, πορείες με στόχο να αποτραπεί ακόμα και η σκέψη για ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Να γίνει δηλαδή επιτέλους και στην πατρίδα μας ότι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Με πρόσχημα δήθεν την προάσπιση των μη προνομιούχων, η αριστερά επιμένει να κρατά τη χώρα μας φυλακισμένη στο χθες.
Λες και οι προνομιούχοι θα περίμεναν την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα για να σπουδάσουν.
Λες και δε μπορούν να το κάνουν τώρα σε όποιο μέρος του κόσμου θέλουν
Η ιδεοληψία και η αγκύλωση μαζί με το μικροκομματικό συμφέρον σε όλο τους το μεγαλείο.
Με το πέρασμα των χρόνων, ασφαλώς πολλά πράγματα βελτιώθηκαν. Βοήθησε σε αυτό είναι αλήθεια και η κάθετη πτώση της επιρροής της αριστεράς που έβλεπε πάντα το πανεπιστήμιο ως το θερμοκήπιο επώασης των νέων στελεχών της.
Όχι φυσικά δεν μισώ το δημόσιο πανεπιστήμιο από αυτό άλλωστε πέρασα και σε αυτό οφείλω την όποια σταδιοδρομία μου.
Θέλω όμως να καλυτερέψουν τα πράγματα.
Θέλω να βελτιωθούν οι εγκαταστάσεις και τα ακαδημαϊκό επίπεδο.
Σε αυτή τη προσπάθεια, πέρα από τις όποιες ενέργειες του κράτους για την ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου, θα βοηθήσει καταλυτικά η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων.
Με αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια δημόσιο έλεγχο και λογοδοσία.
Με υποτροφίες για τους οικονομικά ασθενέστερους αλλά ικανούς.
Για να φέρουμε φοιτητές από όλον τον κόσμο στη χώρα μας.
Που θα βοηθήσουν το επιστημονικό και ερευνητικό προσωπικό της πατρίδας μας να βρει δουλειά μ και να προκόψει στην Ελλάδα.
Αλλά όλα αυτά βέβαια τα μισεί η αριστερά γιατί δεν μπορεί να τα ελέγξει.
Τα θέλει όμως η κοινωνία που δε μπορεί να βλέπει ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς μας να μεταναστεύει για να σπουδάσει στο εξωτερικό.
Για αυτό ήταν απαραίτητη η τροποποίηση του άρθρου 16 του συντάγματος μας.
Και η απάντηση του κ. Τσίπρα σε όλα τα παραπάνω, απλά …δεν υπάρχει!
Η Μαρία Αντωνίου είναι βουλευτής Καστορίας με την ΝΔ.
Άρθρο 16: Το μικροκομματικό συμφέρον βαφτίστηκε προστασία των αδυνάμων
