Η καθημερινή ενασχόληση με τις απερίγραπτες σκηνές που εκτυλίσσονται στη χώρα μας, με πρωταγωνιστές διάφορους προκλητικούς πολέμιους των εμβολίων, μας παρασύρει σε μια αδιέξοδη συζήτηση κι ένα κοινωνικό διχασμό που μπορεί να μας οδηγήσει σε περιπέτειες.
Στις πολλές άγνωστες παραμέτρους που σχετίζονται με την πανδημία – και αλλάζουν μέρα με τη μέρα – ένα δεδομένο υπάρχει: τα εμβόλια είναι το μόνο μέσο για την ανάσχεσή της και ειδικά μετά την επικράτηση της μετάλλαξης Δέλτα το ποσοστό του πληθυσμού που απαιτείται να διαθέτει αντισώματα για να σταματήσει η διασπορά της υπερβαίνει το 80-85%. Στη χώρα μας, όμως, το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων πολιτών δεν έχει φτάσει ακόμη ούτε το 60%! Κι αυτό ενώ στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου το αντίστοιχο ποσοστό κινείται πάνω από το 70% και το 80%.
Κανονικά θα περίμενε κανείς ως κοινωνία να αναζητούμε τη λύση για το πώς θα μοιάσουμε κι εμείς στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και δε θα αποτελούμε την αρνητική εξαίρεση. Αντί όμως να να ασχολούμαστε με το πώς θα φτάσουμε γρήγορα στα ποσοστά εμβολιασμού που έχουν πετύχει η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Μάλτα, ακόμη και η Ιταλία, εμείς εδώ αναλωνόμαστε στο πώς θα διαχειριστούμε τον ακτιβισμό των αντιεμβολιαστών.
Σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων το πραγματικό ποσοστό των συνειδητοποιημένων αρνητών του εμβολίου δεν ξεπερνά το 10%. Αυτό – εάν αληθεύει – συνεπάγεται δυο πράγματα. Πρώτον, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ότι μια ισχνή μειοψηφία έχει τη δύναμη να παράγει πολύ θόρυβο και να ασκεί πολύ μεγαλύτερη επιρροή από αυτή που δικαιολογεί το μέγεθος και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Και δεύτερον, ότι εάν ληφθούν όλα τα δυνατά μέτρα πίεσης προς τους αρνητες των εμβολίων ή ακόμη και διεύρυνσης του υποχρεωτικού εμβολιασμού, τότε το απαιτούμενο πολύ υψηλότερο ποσοστό πλήρως εμβολιασμένων είναι εφικτό να επιτευχθεί και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Γιατί μπορεί να λέμε εύκολα και να πείθουμε τους εαυτούς μας μοιρολατρικά ότι «δεν μπορούμε να γίνουμε Δανοί» αλλά Πορτογάλοι, Ισπανοί ή Ιταλοί όλο και κάτι κοινό έχουν μαζί μας.
Ας δούμε πού ακριβώς βρίσκονται αυτοί στους οποίους θα έπρεπε να θέλουμε να μοιάσουμε: Αξίζει να ξεκινήσουμε από τη Γαλλία, όχι μόνο γιατί είναι μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα αλλά και γιατί έχει παράδοση ισχυρού αντιεμβολιαστικού κινήματος. Και ακόμη σήμερα, κάθε Σαββατοκύριακο, πολλές μεγάλες πόλεις της γεμίζουν από διαδηλωτές κατά των εμβολίων. Λοιπόν, η Γαλλία έχει πετύχει σήμερα υψηλά ποσοστά πλήρως εμβολιασμένων που φτάνουν 70,3% του γενικού πληθυσμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ήταν διαθέσιμα στις 15/9 οι πλήρως εμβολιασμένοι στη Γαλλία ανά ηλικιακή ομάδα είναι: 57,6% στους 12-17 ετών, 79,8% στους 18-29, 76,9% στους 30-39, 82,3% στους 40-49, 87% στους 50-59, 87,7% στους 60-69, 95,1% στους 70-79 και 82,9% στους άνω των 80. Δηλαδή, αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση, ο δικός μας Μ.Ο. πλήρως εμβολιασμένων πολιτών (56,1% στις 19/9) είναι περίπου στο ίδιο ποσοστό με αυτό των πλήρως εμβολιασμένων Γάλλων μαθητών 56,7% στις 15/9)!
Άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου τα έχουν πάει ακόμη καλύτερα. Η Πορτογαλία έχει ήδη ξεπεράσει το 82% πλήρως εμβολιασμένων στο γενικό πληθυσμό, η Ισπανία είναι στο 78%, η Μάλτα πάνω από 90% ενώ η Ιταλία που βρίσκεται στο 68% διευρύνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για να πάει καλύτερα.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, κάτι δεν κάνουμε καλά. Η δικαιολογία ότι έχουμε πολλούς «ψεκασμένους» δεν είναι σοβαρή και δε βοηθάει να πάμε μπροστά. Θα είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη αν επιτρέψουμε στους αρνητές των εμβολίων να καθορίσουν την πορεία της πανδημίας τους δύσκολους μήνες που έρχονται.
