Η δημοσκοπική πρωτιά του SPD εν όψει των εθνικών εκλογών που θα διεξαχθούν στη Γερμανία στις 26 Σεπτεμβρίου δημιουργεί νέα δεδομένα στο Βερολίνο που μπορεί να επηρεάσουν ευρύτερα τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Η δυναμική επιστροφή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών συνδέεται με την αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από την Καγκελαρία και τη σχετικά αδύναμη νέα ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU). Ο διάδοχος της Μέρκελ, ο Άρμιν Λασετ, αν και μετριοπαθής κεντροδεξιός, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να πείσει ότι έχει τα ηγετικά χαρακτηριστικά για να γίνει Καγκελάριος.
Αντιθέτως, ο Σοσιαλδημοκράτης Όλαφ Σολτς, υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση συνεργασίας CDU – SPD, έχει καταφέρει να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ, σε βαθμό που ακόμη και ψηφοφόροι του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος να τον θεωρούν καταλληλότερο ως πιθανό επόμενο Καγκελάριο. Ο Σολτς κέρδισε πόντους στην τελική ευθεία και για ένα πρόσθετο λόγο.
Η ηγέτης των Πράσινων Αναλένα Μπρέμποκ, το κόμμα της οποίας είχε πάρει κάποια στιγμή προβάδισμα στα γκάλοπ, έκανε σοβαρά πολιτικά, επικοινωνιακά λάθη με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην τρίτη θέση και να μην πείθει ότι μπορεί να ανακάμψει στο λίγο χρόνο που απομένει μέχρι τις εκλογικές. Σύμφωνα με το τελευταίο γκάλοπ (Forsa για το RTL/NTV) το SPD έχει οριακό προβάδισμα με 23% έναντι της CDU που συγκεντρώνει 22%. Ακολουθούν οι Πράσινοι με 18%, οι Φιλελεύθεροι (FDP) με 12%, η Ακροδεξιά (AFD) με 11% και η Αριστερά (Die Linke) με 6%.
Στο πρώτο δίωρο τηλεοπτικό ντιμπέιτ ανάμεσα στους τρεις επικρατέστερους υποψήφιους Καγκελάριους, που έγινε προχτές το βράδι, και στο οποίο συζητήθηκαν τα πάντα, από το Αφγανιστάν μέχρι την Οικονομία και την κλιματική αλλαγή, το 36% έκρινε ως νικητή τον Σολτς, το 30% την Μπέρμποκ και το 25% τον Λάσετ.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτή η εικόνα για τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης την επόμενη των εκλογών? Θα χρειαστεί συμμαχία τουλάχιστον τριών κομμάτων και κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε και πάλι μια συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών με τρίτο εταίρο είτε τους Πράσινους είτε τους Φιλελεύθερους.
Σε κάθε περίπτωση, αν υποθέσουμε ότι ο Σολτς γίνεται Καγκελάριος, σε περίπτωση που το SPD βγει πρώτο κόμμα, θα στραφεί προς το Κέντρο και όχι προς τα Αριστερά για να βρει συμμάχους. Άλλωστε, από εκεί, δηλαδή από το χώρο του Κέντρου, θα προέρχεται και η δυναμική επιστροφή των Σοσιαλδημοκρατών στο πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας. Σημειωτέο ότι είναι η πρώτη φορά από τον Οκτώβριο του 2006 που το SPD περνάει μπροστά σε γκάλοπ, ενώ το 22% που παίρνουν οι Χριστιανοδημοκράτες είναι το χαμηλότερο πόστο που έχουν καταγράψει, τουλάχιστον από το 1984, που ξεκίνησε τις δημοσκοπήσεις του το ινστιτούτο Forsa!
Τι μπορεί να σημαίνει όμως η αναγέννηση των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία για την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία αλλά και για τις διεργασίες που συντελούνται στην ελληνική Κεντροαριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ; Το SPD κερδίζει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο όχι ως το αντίπαλο δέος των Χριστιανοδημοκρατών αλλά ως ο αποτελεσματικός κυβερνητικός εταίρος. Ο χώρος στον οποίο βασίζει την αναγέννηση του είναι το Κέντρο κι όχι η Αριστερά. Όλα αυτά δεν μπορεί να μην απασχολήσουν και προβληματίσουν την ελληνική Κεντροαριστερά. Το ΚΙΝΑΛ, ενόψει και των εσωκομματικών του εκλογών, δεν αρκεί να πανηγυρίσει τη δυναμική επιστροφή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Πρέπει να διδαχθεί απ’ αυτήν.
Το διακύβευμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», όπως αυτό εμφανίζεται στην Ελλάδα, κινείται στον αντίποδα της πολιτικής, εκλογικής στρατηγικής των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Κανένας εκεί δε συζητά πώς θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με την Αριστερά (Die Linke). Κι αν για το ΚΙΝΑΛ το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών θα είναι μια αφορμή προβληματισμού, για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άλλη μια απόδειξη του στρατηγικού του αδιεξόδου.
Το φλερτ με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία θα λάβει άδοξο τέλος αν τελικά το μεγαλύτερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ευρώπης επανακτήσει την πρωτιά για να συγκυβερνήσει με την Κεντροδεξιά!
