Μέχρι χθες, δεν γνώριζα τίποτε για την κυρία Ingeborg Beugel. Μου είναι αδιάφορη τόσο η ηλικία της (η οποία τη συνοδεύει πλέον ως επιθετικός προσδιορισμός) όσο και ο βίος και οι επιλογές της (βρίθει το διαδίκτυο από αναφορές για “υιοθεσία” μετανάστη).
Ο τρόπος όμως με τον οποίο προσέβαλε τον Πρωθυπουργό, τους άνδρες και τις γυναίκες του Λιμενικού Σώματος και τελικά ολόκληρη τη χώρα, αξίζει σκληρής απάντησης.
Ίσως ακόμη σκληρότερης απάντησης αξίζουν και όλοι εκείνοι, οι οποίοι τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του “δικαιώματός” της να εκθέτει τη χώρα στην οποία ζει και βιοπορίζεται. Αξίζουν συλλήβδην τη χλεύη και την απαξίωσή μας. Η δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τα υπόλοιπα.
Όχι γιατί -όπως έσπευσε να παρατηρήσει μέρος της αντιπολίτευσης- δεν μας αρέσουν τα λεγόμενά της.
Η Ολλανδή δημοσιογράφος “έκρυψε” σκόπιμα μέσα στην ερώτησή της, μια χυδαία τοποθέτηση. «Πότε θα σταματήσετε να λέτε ψέματα για τα push backs και για όσα συμβαίνουν με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα»; Οποιαδήποτε και αν ήταν η απάντηση του Πρωθυπουργού, θα σήμαινε την αυτόματη αποδοχή της κατηγορίας ότι “λέει ψέματα για τα push backs”.
Σχόλιο το οποίο, παρά τα ουρλιαχτά της αντιπολίτευσης και των απανταχού “ανθρωπιστών” δεν είναι σίγουρα αυταπόδεικτο. Ιδίως σε μια ημέρα που είδε το φως της δημοσιότητας, ένα βίντεο που δείχνει Τούρκους να “σπρώχνουν” πλοιάριο με μετανάστες, προς τα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Τόσο η Ολλανδή, όσο και η εγχώρια “πέμπτη φάλαγγα”, αδιαφορούν για το αν η Τουρκία εφαρμόζει όσα συμφώνησε με την Κοινή Δήλωση. Αδιαφορούν για το αν τα κυκλώματα δουλεμπόρων δρουν ανενόχλητα.
Αδιαφορούν (στην καλύτερη περίπτωση) ακόμη και για το αν εντός της Ελλάδα υπάρχουν “άκρες” των δουλέμπορων με ΜΚΟ, “επαγγελματίες ανθρωπιστές” και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Ενδιαφέρονται μόνο για να αναδείξουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι η Ελλάδα πραγματοποιεί “push backs”. Με μανδύα τον ανθρωπισμό αλλά βαθύτερο στόχο το να καταδείξουν ότι η χώρα κυβερνάται από μια χούντα με μονάρχη τον “ακροδεξιό” Μητσοτάκη.
Ο σκοπός αγιάζει μεν τα μέσα, όμως το να διαβάλλεις τη χώρα σου για να πλήξεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, δεν είναι πολύ διαφορετικό από το να ανατινάξεις το διαμέρισμά σου, για να εκδικηθείς το γείτονα σου που βάζει δυνατά μουσική.
