Ομολογώ ότι δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι η ιστορική εφημερίδα της ανανεωτικής αριστεράς, η Αυγή, θα γίνονταν η σκηνή στην οποία θα έλαμπαν αστέρια του λαϊκού δεξιού παρελθόντος, όπως ο Σάββας Τσιτουρίδης ή ο Προκοπής «the presidency» Παυλόπουλος. Η ανάγκη όμως για αποκαθήλωση του Μητσοτακισμού, γκρεμίζει τις ιδεολογικές, αισθητικές και άλλες διάφορες.
Η εφημερίδα η οποία το 2016 δημοσίευε με υπερηφάνεια τις προσωπικές συνομιλίες ανώτατου δικαστικού, για να τον πλήξει ηθικά ή κατά διάφορους κακεντρεχείς να τον εκβιάσει, σήμερα εξανίσταται για τις νόμιμες συνακροάσεις. Ο σκοπός λοιπόν είναι ιερός και δεν είναι άλλος από το να βρεθεί με κάποιον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Εκεί δεν χωρούν οπαδικές έριδες. Κάθε ψήφος μετράει και κάθε συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση, είναι χρήσιμη.
Καθώς όμως το αφήγημα των παρακολουθήσεων εξυφάνθηκε βασιζόμενο στα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών, θα περίμενε κανείς, η στόχευση να είναι ο κεντρώος χώρος. Αυτός που έφερε το Μητσοτάκη στην εξουσία. Το κοινό αυτό, εξ´ όσων αντιλαμβάνομαι έχει μια αλλεργία στη λαϊκή δεξιά. Η κατάχρηση των εκπροσώπων της, από τον ΣΥΡΙΖΑ, δε μοιάζει με μια καλή τακτική μάρκετινγκ.
Εκτός και αν βλέπουν ότι το αποτέλεσμα της επίκλησης των δημοκρατικών αντανακλαστικών δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Λίγοι επαγγελματίες εκφραστές του κεντρώου χώρου, επιχείρησαν να ανέβουν στο άρμα του Ανδρουλάκη, όμως και αυτοί το έκαναν με μια συστολή, μόλις κατάλαβαν ότι το άρμα το οδηγεί με τηλεκοντρόλ ο Τσίπρας.
Έτσι, στο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να βασιστούν στους καλούς παλιόφιλους της λαϊκής δεξιάς. Το έκαναν άλλωστε με τεράστια επιτυχία στα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Απ´ τ´ ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα. Έβγαλαν λοιπόν στις σελίδες της Αυγής και στα λοιπά media που ελέγχουν, το enfant gâté της λαϊκής δεξιάς.
Η παρουσία τους, με τη μανιχαϊστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να διαρρήξει έκτων έσω τη Νέα Δημοκρατία. Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση. Εξίσου απλουστευτική αλλά πιθανότατα πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η παρουσία τους αποτρέπει άλλους, λιγότερο απαξιωμένους, από το να συνταχθούν με ένα αντι-μητσοτακικό μέτωπο.
Δεν είναι λίγα τα στελέχη της ΝΔ τα οποία θεωρούν εαυτούς αδικημένους από τον Κυριάκο, τον Δημητριάδη η την ίδια τη ζωή. Δεν θα έφταναν εύκολα στο σημείο να κηρύξουν τον πόλεμο στον αρχηγό του κόμματος. Με μεγάλη ευκολία όμως θα έριχναν μερικές προειδοποιητικές βολές, με στόχο να διαπραγματευτούν τη σιωπή τους με κάποιο «ανταλλαγματάκι». Ίσως μια «καρεκλίτσα». Έχουν μάθει να το κάνουν παιδιόθεν.
Η παρουσία του Αντώναρου, του Παυλόπουλου και του Τσιτουρίδη «all over the place», αποθαρρύνει προφανώς διάφορους από το να συνταχθούν μαζί τους. Για ευνόητους λόγους. Ακόμη και αν ήθελαν να το κάνουν, θα το ξανασκεφθούν. Ιδίως καθώς μερίδα αυτό Και αυτό είναι μια μεγάλη συμβολή της λαϊκής δεξιάς στην πατρίδα και την πολυπόθητη σταθερότητα.
