Η περίπτωση της Μαλαματίνα-Libre

25 mins read

Οι εργατοπατέρες, οι οποίοι τραμπουκίζουν εδώ και δεκαετίες όποιον έχει διαφορετική άποψη απ’ αυτούς, σάστισαν, διότι για πρώτη φορά το κράτος κάνει τη δουλειά του. Η αντιπολίτευση φυσικά άδραξε την ευκαιρία να μιλήσει για χούντα και τα ελεγχόμενα media, διαμαρτύρονται για όργιο καταστολής κάνοντας ανοιχτά λόγο για το δικαίωμα των απεργών να εμποδίσουν τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Είναι η πρώτη φορά που το κράτος εφαρμόζει τους νόμους. Το θράσος όμως των εργατοπατέρων και των πατρόνων τους είναι τέτοιο που ανερυθρίαστα διεκδικούν το δικαίωμά τους να διοικούν τις εταιρείες και να φορτώνουν τις ζημιές στις πλάτες των πολιτών.

Διότι δεν είναι εύκολο να ξεχάσουμε τα εξωφρενικά προνόμια που κατάργησε η Τρόικα με τα μνημόνια. Άνθρωποι που έπαιρναν σύνταξη στα 35, επίδομα πλυσίματος χεριών ή έγκαιρης προσέλευσης, ταξίδια αναψυχής χορηγούμενα από χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ και φυσικά τεράστια εφάπαξ. Όποιος έμπαινε στο δημόσιο, έπιανε την καλή. Για τους πιο “επαγγελματίες” συνδικαλιστές το μέλλον διαγράφονταν λαμπρό. Συνήθως μια πολιτική καριέρα επιβράβευε τη μπαχαλοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων.

Αυτά όλα κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης. Έτσι έπεισε τους ψηφοφόρους το 2014 και τον έκαναν (συν)Κυβέρνηση τον επόμενο χρόνο. Προσχηματικά μόνο, διότι σπεύδει να τους υποστηρίξει με κάθε αφορμή. Αυτά καταγγέλλουν και οι ιδρυτές του “συνδικαλιστικού κράτους”, οι Πασόκοι. Σπεύδουν όμως να στηρίξουν κάθε αγώνα και κάθε διεκδίκηση. Εδώ δεν τόλμησαν να ψηφίσουν την εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ προ εβδομάδων στη Βουλή, εμμένοντας στην άποψη ότι το κράτος πρέπει να πληρώνει μισθούν πολλών χιλιάδων ευρώ σε εργάτες μιας ζημιογόνου επιχείρησης. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε έχει τεχνογνωσία στο να κλείνει επιχειρήσεις και μετά να τις μετατρέπει σε προβληματικές τις οποίες κρατικοποιούσε για να διορίζει τους ψηφοφόρους-πελάτες του. Αυτά πρεσβεύει και ένα μεγάλο μέρος της ΝΔ. Υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτάδες στριμώχνονται από τις (άτολμες, αλλά) μεταρρυθμίσεις του Μητσοτάκη. Θέλουν και αυτοί να διορίζουν.

Οι εργάτες της Μαλαματίνας έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν τα δίκια τους ακόμη και με απεργία. Έχουν δικαίωμα να απαιτήσουν την επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων τους. Αρκεί φυσικά οι αποφάσεις να εκφράζουν την πλειοψηφία, χωρίς τραμπουκισμούς για όποιον έχει άλλη γνώμη. Ακόμη και η μειοψηφία έχει δικαίωμα να εκφράσει τις απόψεις της. Όχι όμως να τις επιβάλλει. Ούτε στους συναδέλφους τους, ούτε φυσικά στην ιδιοκτησία. Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, όπως και το δικαίωμα στην εργασία.

Εξίσου ιερό είναι και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας να κάνει ότι θέλει με την επιχείρηση. Η άποψη της συνδιοίκησης είναι πέρα και πάνω από παράλογη. Συνδιοίκηση υπάρχει μόνο στις συνεταιριστικές επιχειρήσεις και μόνο μεταξύ των εταίρων. Ακόμη και στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ, υπάρχει ιεραρχία και οι αποφάσεις (ακόμη και για απολύσεις) παίρνονται ερήμην των εργαζομένων.

Οι εργατοπατέρες, η αντιπολίτευση και τα media υποστηρίζουν ανοιχτά το δικαίωμα στην ασυδοσία. Θέλουν να μην ισχύει ο νόμος γι’ αυτούς. Βασίζονται στα αριστερά αντανακλαστικά της κοινωνίας και αρνούνται να αποδεχτούν τη θέληση της πλειοψηφίας. Με φασιστικό τρόπο δεν σέβονται το δικαίωμα στην εργασία. Ακόμη και αν ένας εργάτης θέλει να δουλέψει, κόντρα στην απόφασή τους, οφείλουν να τον σεβαστούν.

Ακόμη και αν τον ονομάζουν απεργοσπάστη.

Ακόμη και αν είναι φανερό ότι η απόφασή του να εργασθεί επιβάλλεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο από την εργοδοσία. Σάμπως οι επαγγελματίες εργατοπατέρες δεν παίρνουν οδηγίες από τα κόμματα που τους προστατεύουν; Αποφάσεις οι οποίες συχνά είναι ολέθριες για τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Από την Πειραϊκή-Πατραϊκή μέχρι τον Μάνεση.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα