Αν και το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ανέδειξε -μεταξύ άλλων- το απόλυτο μπάχαλο που επικρατεί σε μεγάλα τμήματα του Δημοσίου Τομέα, αυτό δεν εμπόδισε τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς ενός θνησιγενούς συστήματος κρατισμού, από το να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και να επιχειρήσουν τη νεκρανάστασή τους.
Ήταν ωστόσο ο κρατικός ΟΣΕ αυτός που βρίσκονταν υπό πλήρη διάλυση όπως μαθαίνουμε από τα ρεπορτάζ των συναδέλφων και όχι ακούγοντας τις δακρύβρεχτες ιστορίες παρουσιαστών και τηλεμαϊντανών. Εργαζόμενοι χωρίς κανέναν σεβασμό και αίσθημα ευθύνης, μισοδιαλυμένα συστήματα και απουσία μέτρων ασφαλείας και εξοπλισμού από την ακριβότερη -σε όρους λειτουργίας επιχείρηση στη χώρα.
Οι συνδικαλιστές “είδαν φως και μπήκαν” στις λαϊκές διαμαρτυρίες και αφού οσμίστηκαν ευκαιρία για επαναστατική γυμναστική, προκηρύξαν και μια απεργία για την προσεχή Πέμπτη. Μόνον που οι πολίτες ζητούν αξιοκρατία και εκσυγχρονισμό ενός διαλυμένου κράτους. Στον αντίποδα, οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, με εξώδικό τους, ζητούν τη διακοπή της αξιολόγησης. Τη συνέχιση δηλαδή των πρακτικών που μας οδήγησαν -μεταξύ άλλων- στο δυστύχημα των Τεμπών. Ούτε ο σταθμάρχης, ούτε οι άλλοι σταθμάρχες, ούτε ο επόπτης ούτε κανείς δεν πρέπει να αξιολογηθεί. Ούτε λόγο φυσικά για να απομακρυνθεί από τη θέση στην οποία “τρύπωσε” κύριος οίδε με ποιόν τρόπο.
Πρόκειται για μια προκλητική στάση απέναντι σε μια κοινωνία που δοκιμάζει τις αντοχές της. Ένας απαρχαιωμένος συνδικαλισμός που “τα έχει στυλώσει” και δεν κουνιέται από κεκτημένα και δικαιώματα. Η ΑΔΕΔΥ επιχειρεί να προστατέψει τα προνόμια μιας κλειστής κάστας ανθρώπων, η οποία δεν απολύεται ακόμη και αν δεν εργάζεται και το κάνει προκλητικά ζητώντας τη στήριξη ανθρώπων που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και πασχίζουν καθημερινά αξιολογούμενοι για τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις τους.
Συνυπάρχει δε στις ίδιες κινητοποιήσεις με εκείνους που πραγματικά θέλουν “ν’ αλλάξει επιτέλους κάτι σ’ αυτό το μπ%%$λο το κράτος”. Οι επιδιώξεις τους είναι διαφορετικές αλλά οι συνδικαλιστές έχουν την τεχνογνωσία και τα αγωνιστικά πιστοποιητικά για να μπορούν όχι μόνο να συνυπάρχουν αλλά και να καπελώσουν τους υπόλοιπους. Όλη τους τη ζωή εκπαιδεύτηκαν γι αυτό.
Πρόκειται για τις ίδιες νοοτροπίες αλλά και τους ίδιους ανθρώπους που ταλαιπώρησαν την κοινωνία και σε παλαιότερες εποχές. Όταν για παράδειγμα ιδιωτικοποιούνταν ο ΟΤΕ και μιλούσαν για εθνικό κίνδυνο. Μας προειδοποιούσαν ότι το τηλέφωνο θα γίνει είδος πολυτελείας, προς όφελος των συμφερόντων των καπιταλιστών. Ευτυχώς σήμερα, οι εργατοπατέρες στον ΟΤΕ -αν υπάρχουν- είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα δε τηλέφωνα είναι δεκάδες φορές φθηνότερα και χιλιάδες φορές καλύτερα από την εποχή του “εθνικού προμηθευτή” ή και παλιότερα.
Το ίδιο έκαναν και με την Ολυμπιακή. Έκλαιγαν τα ακριβοπληρωμένα ρουσφέτια της μεταπολίτευσης για τους “πέντε κύκλους που δεν θα ξαναπετάξουν στους ελληνικούς ουρανούς”. Μας προειδοποιούσαν ότι τα αεροπορικά ταξίδια θα είναι προσβάσιμα μόνο από την ελίτ. Η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, μας γλίτωσε από κόστος σχεδόν ενός εκατομμυρίου ημερησίως και κυρίως από την ταλαιπωρία που προκαλούσε η παντοκρατορία των εργατοπατέρων.
Τα ζήσαμε πρόσφατα με την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων (αρκετά απ΄ αυτά πουλήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ). Έκλαιγαν τότε οι συνδικαλιστές και σαν Κασσάνδρες τρομοκρατούσαν τους πολίτες για τον κίνδυνο που έρχεται. Όποιος ταξίδεψε τα τελευταία χρόνια από το Βενιζέλος ή και από τα περιφερειακά αεροδρόμια, είναι προφανές ότι αναπολεί το “Ελληνικό” ή το διαβόητο αεροδρόμιο της Κέρκυρας (επί δημοσίου) με τα βουνά σκουπιδιών και τις “τύπου Trainspotting” τουαλέτες.
Η κοινωνία ζητά αλλαγή. Οι συνδικαλιστές καμώνονται πως ζητάνε και αυτοί την αλλαγή, αλλά εννοούν επαναφορά και ενίσχυση των σκανδαλωδών προνομίων τους. Τα κόμματα και οι καιροσκόποι πολιτικοί κάθε απόχρωσης, στηρίζει τους λαϊκούς αγώνες, χωρίς να ξεκαθαρίζουν αν θέλουν την αλλαγή ή όχι. Μπορούν απροκάλυπτα να στηρίζουν και τις δύο διαμετρικά αντίθετες απόψεις.
Το μόνο ευτυχές σε αυτή τη φοβερή δυστοπία είναι ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που οι εργατοπατέρες τσιρίζουν ότι εκπροσωπούν, τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Οι περισσότεροι απλώς δεν ασχολούνται με τις διεργασίες των επαγγελματιών συνδικαλιστών και όσοι το κάνουν, μαυρίζουν τους εκπροσώπους της παλιάς φρουράς η οποία πασχίζει να κρατηθεί με νύχια και με δόντια. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν έμαθε ποτέ της να εργάζεται και να παράγει. Δεν είναι ώρα τώρα στα γεράματα ν’ αφήσει τα τσίπουρα και να κάνει βάρδιες…
Η προκλητική απεργία της ΑΔΕΔΥ απέναντι στους πολίτες που ζητούν αξιοκρατία
