Στο νομοσχέδιο που έφερε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις και τη λειτουργία της ΕΥΠ, αναφέρει ότι η παρακολούθηση πολιτικών προσώπων θα μπορεί να γίνεται μόνο για λόγους εθνικής ασφάλειας και μόνο με τη σύμφωνη γνώμη δύο εισαγγελέων και του Προέδρου της Βουλής.
Μία όμως από τις «δικλείδες ασφαλείας», όπως τις χαρακτηρίζει η κυβέρνηση, δεν αποτελεί παρά την ουσιαστική ακύρωση της πρόβλεψης του νομοσχεδίου για την παρακολούθηση πολιτικών.
Αυτό δεν είναι άλλο από την άδεια που πρέπει να δίνει ο Πρόεδρος της Βουλής. Γιατί ένας πολιτειακός παράγοντας, ο τρίτος μάλιστα σε ανώτερο πολιτειακό αξίωμα της μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, να έχει γνώση για ένα θέμα ασφαλείας; Και γιατί να έρχεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να γνωρίζει κάτι, το οποίο δεν θα γνωρίζει κανένας συνάδελφος του στο κοινοβούλιο; Γιατί να δέχεται πίεση από εκάστοτε βουλευτές οι οποίοι μπορεί να υποψιάζονται ότι τους παρακολουθεί η ΕΥΠ και οι οποίοι θα του ζητούν να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις υποψίες τους;
Και γιατί εν τέλει να παρακολουθείται κάποιος με την βαριά ευθύνη της δικής του υπογραφής; Το πιο πιθανό είναι να μην θελήσει να υπογράψει ποτέ.
Να το πάμε και λίγο παραπέρα, με βάση άλλες διατάξεις του νομοσχέδιου; Ας υποθέσουμε ότι η ΕΥΠ προχωρά στη νόμιμη επισύνδεση ενός βουλευτή και δεν έχει προκύψει τίποτα εις βάρος του. Ο ίδιος τρία χρόνια μετά κάνει αίτημα να του γνωστοποιηθεί αν ήταν στόχος και ενημερώνεται ότι πράγματι ήταν. Ποια η θέση του Προέδρου της Βουλής απέναντι στον βουλευτή, αν είχε συνυπογράψει τρία χρόνια πριν για μια άδικη επισύνδεση που δεν επέφερε τίποτα;
Ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, είχε αναφέρει τον περασμένο Σεπτέμβριο ότι η παρακολούθηση πολιτικών είναι συνταγματική αφού «δεν εξαιρείται κανείς από το Σύνταγμα» -εφόσον βέβαια η Υπηρεσία Πληροφοριών έχει κάτι περισσότερο από επαρκείς ενδείξεις.
