Κάθε φορά που μαθαίνω ότι ένα παιδί κακοποιείται παθαίνω ένα μικρό σοκ, κολλάει το μυαλό μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Συνεχώς στριφογυρίζει η φράση «Μα δεν υπήρχε κανένας να μιλήσει, να αντισταθεί, να προσπαθήσει να σταματήσει την κατάσταση; Χθες το σκρολάρισμα στο Facebook μου στοίχειωσε το μυαλό και την καρδιά μου.
Η εικόνα ασύλληπτη, ένα χέρι από ένα κοριτσάκι να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τη ζωή και τα κάγκελα να μην αφήνουν κανένα ίχνος αγάπης και φροντίδας. Το προτεταμένο χέρι άνηκε σε ένα κοριτσάκι που δεν έβλεπε και επειδή δεν έβλεπε θεώρησαν στο ίδρυμα των Λεχαινών ότι έπρεπε «για τη φροντίδα» του να μπει σε κλουβί.
Η Ανδριάνα λοιπόν έμεινε σε όλη της τη ζωή εκτός των τριών τελευταίων χρόνων σε κλουβί, δηλαδή σε ένα παρκοκρέβατο με ψηλά κάγκελα στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων στα Λεχαινά. ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ, αλήθεια πότε έκλειναν τους ανθρώπους σε κλουβιά; Τους κρεμούσαν στις πλατείες και τους βασάνιζαν για να στερηθούν και την τελευταία ελπίδα ζωής;
Μη βιαστείτε να μου πείτε στον μεσαίωνα γιατί όλο και σε κάποιο σπίτι ελληνικό θα ακούσετε στα δελτία ότι είχε καινούργιο Κωσταλέξη, όλο και σε κάποιο σπίτι στην Ελλάδα για να μην το πάμε σε εθνικότητα θα ακούσετε ότι ο πατέρας ή ο θείος ή ο παππούς βίαζε τα παιδιά του, με κορωνίδα εκείνο το τέρας που τεμάχιζε επί τρεις μέρες τη μικρή Άννυ και ο κατάλογος του αστυνομικού δελτίου με τα εγκλήματα κατά των παιδιών μεγάλος χωρίς ποτέ να σταματά να μας εκπλήσσει. Αλήθεια παθαίνουμε σοκ ως κοινωνία κάθε φορά που τα ακούμε αυτά ή μήπως έχει ιδρώσει το αυτί μας, έχει σκληρύνει η καρδιά μας και εντάξει μωρέ δεν ανακατευόμαστε στο δράμα του άλλου… Ωχαδερφισμός και όσον αφορά τα παιδιά;
Κάνοντας μια μικρή έρευνα για τα θέμα ανακάλυψα ότι έγινε γνωστή η υπόθεση της Ανδριάνας εξαιτίας του γεγονότος ότι μια συλλογικότητα η οποία λέγεται Κίνηση για την Χειραφέτηση Αναπήρων έκανε κατάληψη για να μπορέσει η Ανδριάνα να βγει από το κλουβί… Χρησιμοποιήθηκε δηλαδή το υπέρτατο μέτρο το οποίο σαφώς περιέχει βία γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να εκφραστούν οι ανάγκες ενός παιδιού και συνάμα των ευαισθητοποιημένων ανθρώπων που ασχολήθηκαν με το θέμα.
Δυστυχώς η ευαισθητοποίηση ήρθε εκτός ιδρύματος, γιατί μέσα στον «κοινωφελές» αυτόν οργανισμό πόσα να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι ή μάλλον τι να πρωτοκάνουν; Να διοικούν; Να πηγαίνουν στο ωράριό τους; Να έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την αρρώστια ή τις ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών; Τι να πρωτοκάνουν;; έπεσαν και οι μισθοί του δημοσίου, δύσκολα τα πράγματα…
Κάνοντας άλλη μια μικρή έρευνα ανακάλυψα ότι η Ανδριάνα δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας καθώς υπάρχουν άλλα τουλάχιστον 44 παιδιά τα οποία βιώνουν τη φυλακή και την στέρηση της ζωής, εγκλωβισμένα σε παρκοκρέβατα με κάγκελα και δυστυχώς υπάρχει και συνέχεια…
Κάποια ΜΚΟ έχει εμπλακεί και έχει δημιουργήσει κάτι δωμάτια με πλαστικά τα οποία είναι ακόμη πιο απαράδεκτα για τα παιδιά που υποφέρουν έτσι και αλλιώς. Αυτά είναι τα λεγόμενα soft rooms τα οποία αργότερα ιστορικά σίγουρα θα τα δούμε σίγουρα σε κάποια φουτουριστικά μουσεία με την ταμπέλα «ΔΩΜΑΤΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ –ΕΛΛΑΔΑ» Ας πάμε όμως στην καθημερινότητα αυτών των παιδιών, τα οποία δεν τα πηγαίνει κανείς βόλτα γιατί δεν υπάρχει οδηγός και έχουν χαλάσει και τα λάστιχα από το πούλμαν….
Άλλη μια, δεν πηγαίνουν τα παιδιά βόλτα…αλήθεια μπορεί κανείς να διανοηθεί πως είναι η ζωή κάποιου που δεν βλέπει ή δεν ακούει να μην μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα;; Θέλετε και πιο σοβαρό θέμα μέσα σε αυτό το «ίδρυμα» των Λεχαινών; Δεν υπάρχει παθολόγος και ψυχίατρος παρά μόνο δυο αγροτικοί γιατροί για κάποιες ώρες….
Στο ίδρυμα των παιδιών δεν υπάρχουν παιδίατροι και ψυχίατροι…μεγάλωσε κατά πολύ ο κόμπος στο στομάχι;;; Και να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα του θέματος, ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΔΡΙΑΝΑ; Για την κάθε Ανδριάνα, για το κάθε βλασταράκι που γεννιέται χωρίς να το θέλει χωρίς όραση, χωρίς ακοή χωρίς…ΠΡΟΝΟΙΑ. Αυτό φταίει στην Ελλάδα δεν υπάρχει πρόνοια, ετυμολογικά η λέξη αυτή ταυτοποιεί το σημαίνον και το σημαινόμενο και αφορά την φροντίδα που πρέπει να αναλάβει κάποιος εκ των προτέρων για την κάλυψη αναγκών ή την αντιμετώπιση κινδύνων.
Δηλαδή για να κατανοήσουμε μια κοινωνία πως δουλεύει και πως ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων της, παρατηρούμε την πρόνοια που δείχνουν οι άνθρωποι αρχικά που είναι δίπλα τους και στο ευρύτερο περιβάλλον.
-Οι γονείς για παράδειγμα που σε αφήνουν σε ένα τέτοιο ίδρυμα γιατί πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους ή γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά και εφόσον όλα είναι αρνητικά, δέχονται αυτήν την κατάσταση για το σπλάχνο τους.
-Οι εργαζόμενοι στα Λεχαινά που διορίστηκαν για να προσέχουν τα παιδιά, δουλεύουν και βιώνουν μια κατάσταση που βεβαίως δεν αφορά το παιδί τους, άρα η αντιμετώπιση είναι –ζητάω προσωπικό και δομές αλλά αφού δεν υπάρχουν δεν μπορώ να κάνω κάτι- και είναι παραδομένοι στην εργασιακή τους μοίρα.
-Οι Δήμαρχοι, ως οι αιρετοί που βρίσκονται κοντά στην κοινωνία έστω και γεωγραφικά.
Οι Δήμαρχοι, ως οι αιρετοί που βρίσκονται κοντά στην κοινωνία έστω και γεωγραφικά, θα μπορούσαν, λέμε τώρα, να πιέσουν όσο μπορούν, να εξοικονομήσουν κονδύλια και να έρθουν σε μια συνεννόηση με το υπουργείο εργασίας στο οποίο υπάγεται η Πρόνοια.
Ναι καλά διαβάσατε η Πρόνοια που αφορά ιατρικό νοσηλευτικό προσωπικό και εργαζόμενους στον τομέα της υγείας ανήκει στο υπουργεί εργασίας…
Για τους διοικούντες κατά το παροικούντες την Ιερουσαλήμ ίσως η παραπάνω πρόταση φαντάζει μανατζερίστικη καθώς το Δημόσιο δεν μπορεί να πάει από τον πιο σύντομο δρόμο γιατί αλλιώς δεν θα ήταν Δημόσιο.
Και τέλος το ίδιο το υπουργείο Εργασίας το οποίο φαντάζει μαζί με αυτό του Οικονομικών από τα πιο δύσκολα υπουργεία. Ίσως γιατί ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί το οξύμωρο που ζούμε καθώς σε μια χώρα που όλοι την επιλέγουν για διακοπές και θέλουν να αφήσουν τα χρήματά τους, οι αυτόχθονες φεύγουν για να βρουν εργασία αλλού… Το ίδρυμα Παίδων Λεχαινών δεν έχει παθολόγο και ψυχίατρο…και δεν θέλω να αναφέρω πόσοι παθολόγοι και πόσοι ψυχίατροι έχουν μισέψει για να βρουν μεροκάματο!!!
Η ΠΟΕΔΗΝ μας έκανε γνωστό ότι ακόμη 44 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΖΟΥΝ ΟΠΩΣ ΖΟΥΣΕ Η ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ, και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν πολλά παραπάνω που δεν τα ξέρουμε ή θεωρούμε ότι περνούν καλά..
Κλείνω με το γεγονός ότι αν ως κοινωνία δεν μπορούμε να κάνουμε για τα προφανή σκεφτείτε για αυτά που θα πρέπει να ξύσουμε την επιφάνεια για να λύσουμε προβλήματα που είναι μεν μεγάλα αλλά ψιλά γράμματα για την ελληνική κοινωνία.
Η Ανδριάνα πέθανε, έφυγε, δεν έχει πια την Πρόνοια του Ελληνικού κράτους και μάλλον σώθηκε…
