Ο Κ. Μητσοτάκης, εγκαταλείποντας το σύνθημα “αυτοδυναμία ή χάος”, προέταξε τη σταθερότητα έναντι της αυτοδυναμίας αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα επιδιώξει τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις πρώτες κάλπες, ενώ ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και στη βάση συγκεκριμένου προγράμματος, δηλαδή για μια προοδευτική διακυβέρνηση ειδικού σκοπού.
Και οι δύο αντιμετωπίζουν ως δυνητικό κυβερνητικό εταίρο το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ του Ν. Ανδρουλάκη. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει ξεκαθαρίσει στους συνεργάτες του ότι δεν πρόκειται να αναζητήσει λύση προς τα δεξιά της ΝΔ, ενώ δεν θα ήταν ρεαλιστικό ο Αλ. Τσίπρας να επενδύσει στο ΚΚΕ και στο ΜέΡΑ 25.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπως είναι αναμενόμενο, δεν πρόκειται να ανοίξει τα χαρτιά του μέχρι τις εκλογές. Η δημοσκοπική έκρηξη για το κόμμα του μετά την εκλογή του στην ηγεσία φαίνεται πως ανακόπτεται, ενώ ο ίδιος, απολαμβάνοντας έτσι κι αλλιώς ένα δημοσκοπικό ποσοστό σημαντικά μεγαλύτερο από το εκλογικό του 2019, δίνει μεγάλη έμφαση στα οργανωτικά και στην αναζωογόνηση του κομματικού μηχανισμού.
Φαίνεται πως θα ήθελε να αποφύγει συμμετοχή του κόμματός του σε μια κυβέρνηση με όρους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2012 και θα προτιμούσε την ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας ή τη στήριξη μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων που δεν θα είχε ως πρωθυπουργό ούτε τον Κ. Μητσοτάκη ούτε τον Αλ. Τσίπρα.
Όμως παρόλο που η τύχη είναι με το μέρος του αυτή την περίοδο, δύσκολα θα αποφύγει κάποια στιγμή μια καθαρή απάντηση σε ένα σκληρό δίλημμα, δηλαδή αν τοποθετεί το κόμμα του εγγύτερα στη Δεξιά ή στην Αριστερά. Και τότε δεν θα μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα εσωκομματικό δημοψήφισμα, όπως του εισηγούνται. Θα πρέπει να πάρει θέση αναλαμβάνοντας την ευθύνη, το κόστος και το ρίσκο. Στον ΣΥΡΙΖΑ θα το έλεγαν “βίαιη ωρίμανση”.
