Στη χώρα του ποτέ

18 mins read

Γίναμε όλοι και συνεχίζουμε να γινόμαστε μάρτυρες, γεγονότων, τα οποία καλλιεργούν μέσα μας το αίσθημα της απελπισίας. Εν έτη 2021, διαβαίνοντας το ιστορικό ορόσημο των 200 χρόνων από την εθνική μας παλιγγενεσία, ζούμε καταστάσεις –πέραν της πανδημίας- που ακόμα και στην «ελληνική πραγματικότητα», μοιάζουν τουλάχιστον αστείες.

Σε μια σειρά γεγονότων τον τελευταίο μήνα, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα, ότι η κρίση που μας δοκίμασε όλους την τελευταία δεκαετία και πλέον δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική. Όταν αναφέρομαι όμως στο κοινωνικό σκέλος αυτής, δεν αναφέρομαι στην πρωτόγνωρη κοινωνική κρίση ένδειας που ακολούθησε την οικονομική κατάρρευση, αλλά στη βαθιά πληγή που αυτή άφησε στην ελληνική κοινωνία και δημοκρατία. Πως αλλιώς μπορούν να περιγράφουν τα όσα παράλογα βιώνουμε τον τελευταίο μήνα;

Πως μπορεί κάποιος να περιγράψει την εικόνα χιλιάδων ανθρώπων να πορεύονται στο κέντρο της πρωτεύουσας με ένα πανό, το οποίο βύθισε σε ένα ιδιότυπο καθαρτήριο δεκάδες δολοφονίες, ειδικά δε όταν πολλοί από τους συμμετέχοντες ήταν αγέννητοι ή βρέφη  την περίοδο εκείνη; Πως μπορούμε να περιγράψουμε τις σκηνές ακραίας αστυνομικής βίας, την αδιάκριτη καταστολή και τις κραυγές μίσους των αστυνομικών οργάνων προ της «επιβολής της τάξης»;

Πως μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον να καταλάβει ότι τη δήλωση ότι «η αριστερά χρησιμοποιεί τον covid σαν βιολογικό όπλο για να ρίξει την κυβέρνηση» την έκανε ο Υπουργός Ανάπτυξης και επενδύσεων της Ελλάδας στο 2021 και όχι αυτός του 1971; Πως να εξηγήσουμε σε κάποιον ότι ένας νέος ευρωβουλευτής, μορφωμένος , με ακαδημαϊκό προφίλ τάχθηκε κατά του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση και ταύτισε την ψήφο του με αυτή της ακροδεξιάς; Πόσο δε μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος δεν σκέφτηκε ούτε για λίγο ότι τάσσεται με τους ακροδεξιούς και ρατσιστές, με αυτούς οι οποίοι λόγω της σωματικής του αναπηρίας, τον θεωρούν κατώτερο πολίτη μη ενταγμένο στην κοινωνία;

Αν το σκεφτούμε λίγο ακόμα, πως μπορούμε να εξηγήσουμε σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή ότι αντί να στοχαστούμε σαν έθνος, κράτος και λαός το κοινό μας όραμα 200 χρόνια μετά την επανάσταση, τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα και οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα μίσους και διχασμού προσπαθώντας να επιτύχουν την πολιτική τους επιβίωση;

Στη χώρα του ποτέ λοιπόν, είναι οξύμωρο να ρωτάει κάποιος πότε θα πρυτανέψει η λογική και θα μάθουμε να συνεννοούμαστε ήσυχα και απλά. Στη χώρα του ποτέ που λέγεται Ελλάδα, είναι φανερό ότι αν δεν αλλάξουμε πορεία όλοι μαζί, θα βρούμε στα βράχια. Είναι κάθε μέρα και πιο επιτακτική η ανάγκη για λογικές φωνές, προοδευτικές και δημοκρατικές, χορτάσαμε διχασμό και μίσος κύριοι, φτάνει.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα